Η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι ίσως μια από τις πιο "ενδιαφέρουσες" εξελίξεις που παρατηρούνται. Είναι ίσως το "ξεβράκωμα" της μάσκας που φοράει η ελληνική κοινωνία. Δεν είχα αναφερθεί ως τώρα στο συγκεκριμένο θέμα, γιατί ήθελα να ακούσω όσο το δυνατόν περισσότερες απόψεις γύρω από αυτό. Έτσι κι αλλιώς κάθε δεύτερη μέρα έβγαινε ο κάθε ένας κι έγραφε ένα άρθρο που ανέλυε τους λόγους που αυξάνεται η δύναμη της Χ.Α. στην κοινωνία. Γενικώς "πουλούσε". Και ό,τι πουλάει προβάλλεται.
Διάβασα διάφορα. Πως τόσα χρόνια είμαστε ο λαός των "μπουζουκιών, του γηπέδου, των αγωνιστικών προφυλακτήρων", πως πολιτικές συζητήσεις δεν γίνονταν, πως υπήρχε η ταμπέλα του φλώρου "κουλτουριάρη" για όποιον έκανε άλλες πιο ποιοτικές δραστηριότητες. Διάβασα πως όποιος έκανε πολιτική συζήτηση απομονώταν σε αντίθεση με εκείνον που σύγκρινε τον Πάντο με τον Βύντρα. Διάβασα πως είμαστε ένας βαθιά συντηρητικός λαός, καθόλου ανεκτικός προς το ξένο και διαφορετικό, ένας λαός που δεν θέλει αλλαγές. Δεν θα διαφωνήσω με όλα αυτά. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ πως δεν είμαστε οι μόνοι που είμαστε έτσι, πως τέτοια φαινόμενα συναντάς και σε άλλες πολιτισμένες χώρες.
Όμως εμείς είμαστε εκείνοι που έχουμε ένα νεοναζιστικό κόμμα στη Βουλή μας. Κι εδώ είναι η μεγάλη μας διαφορά από όλους τους άλλους. Οπότε θα αφήσω σε δεύτερη μοίρα τις αναλύσεις για το τι έφταιξε και θα επικεντρωθώ στην ειδοποιό διαφορά. Τη μεγάλη υποκρισία που μας διακρίνει σε αντίθεση με τους υπολοίπους.
Δεν έγινε ο Έλληνας ξαφνικά ρατσιστής και νεοναζί. Όσο κακή εικόνα κι ας έχω για την ύπαρξη της λεγόμενης "κοινής λογικής" στην κοινωνία, αρνούμαι πεισματικά να δεχθώ ότι το 15% που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις πως τάσσεται υπέρ της Χ.Α. είναι νεοναζί. Είναι σύνηθες φαινόμενο, σε περιόδους κρίσης, που ακόμα και ο λιγοστός ορθολογισμός προσωρινά να εξαφανίζεται, να αναζητούνται λύσεις στα άκρα, λόγω της αγανάκτισης του κόσμου. Σε περιόδους κρίσης ο εγκέφαλος παραμερίζεται από τα ένστικτα επιβίωσης. Το έχουν εκμεταλλευτεί στο παρελθόν αρκετοί αυτό. Ο Χίτλερ ήταν ένα παράδειγμα.
Όχι. Ο Έλληνας είναι φιλόξενος και φιλότιμος. Γιατί όμως 15% Χ.Α.; Ένας είναι ο λόγος. Ζούμε σε ένα σύστημα τα τελευταία 30 χρόνια που κυριαρχεί η "βία" στους θεσμούς του, η "βία" σε συνδυασμό με το "ζητάω". Ο σύγχρονος Έλληνας βλέπει λοιπόν πως η λύση στα προβλήματά του θα επέλθει μόνο μέσω της βίας. Δεν ψήφισε τον Κασιδιάρη επειδή έχει λόγο. Τον ψήφισε επειδή δίνει χαστούκια. Τον ψήφισε για να δείρει τα λαμόγια.
Θυμηθείτε τον κόσμο να φωνάζει "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", θυμηθείτε τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη, τα γιαούρτια σε ομιλίες πολιτικών, τις αφίσες της ΔΑΠ όπου φιμώνονταν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ κι ένα σωρό ακόμα παραδείγματα που αν τα αναφέρω όλα θα γράφω μέχρι αύριο. Ο κόσμος έχει δείξει ξεκάθαρα ότι μία είναι η λύση που θεωρεί ότι υπάρχει: η βία.
Κι αυτό είναι το μεγάλο στοιχείο της υποκρισίας μας. Ότι όλοι κάνουμε αντιναζιστικά φεστιβάλ το μεσημέρι και το απόγευμα ασκούμε βία στον συνάνθρωπό μας με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ότι όλοι το μεσημέρι διαμαρτυρόμαστε στην πορεία, αλλά το απόγευμα κοιτάμε πως να φοροδιαφύγουμε. Θα αναφερθώ απλά στο παράδειγμα του αντίθετου πόλου ας πούμε του ναζισμού, της αριστεράς, που προσωπικά αποτελεί και μεγάλη απογοήτευση. Τι νοείται αριστερά στην Ελλάδα; Η πορεία; Ή καλύτερα, μόνο η πορεία; Η αριστερά είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης που έχει να κάνει με την ισότητα, την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη καταρχήν. Αριστερά είναι κουλτούρα πάνω από όλα, και η πορεία είναι το αποτέλεσμα. Εμείς εδώ έχουμε κρατήσει μόνο το στοιχείο της πορείας, της διαμαρτυρίας δηλαδή, που αποτελεί μορφή βίας σε μια κοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία ήταν φασιστική τόσα χρόνια και λειτουργούσε με το δίκιο αυτού που φώναζε πιο δυνατά ή εκείνου που κοπανούσε το χέρι πιο δυνατά στο τραπέζι. Σημασία δεν είχε η αξία σου αλλά το κονέ σου, όχι να δώσεις στην κοινωνία αλλά να πάρεις. Τι πιο φυσιολογικό αποτέλεσμα από το αυτός που μπορεί να δείρει περισσότερους να αποφασίζει που οδηγούμαστε σήμερα.
Ως τώρα βέβαια αναφέρομαι στα κρούσματα βίας στις ανθρώπινες σχέσεις και στις δομές τις κοινωνίας. Όμως δεν έχω αναφερθεί σε ένα σημαντικό κομμάτι του αντίλογου που δικαίως θα έχει τον τίτλο "άλλες μορφές βίας", όπως η βία που ασκεί ο εργοδότης στον εργαζόμενο, η βία που ασκεί το σύστημα στον πολίτη, η ψυχολογική βία που ασκείται από ΜΜΕ κτλ. Προσωπικά θεωρώ ότι η απάντηση είναι απλή. Όχι στην βία ναι στην δράση. Η βία έχει επανηλλημένως αποδειχθεί ότι σαν αποτέλεσμα φέρνει βία, οπότε είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αποδοκιμάζεται. Όμως επίσης τι πιο βίαιο από το να κάθεσαι και να μην κάνεις τίποτα; Να μην αντιδράς όταν βλέπεις να ασκείται βία γύρω σου; Να αντιδράς αλλά όχι με βία. Δράσε. Πάρε την ζωή στα χέρια σου, οργανώσου. Διεκδίκησε υγιή συνδικάτα στη δουλειά σου, προώθησε τις συλλογικές διαδικασίες, διαμαρτυρήσου. Μην πας και ψηφίζεις τον οστρογότθο συνδικαλιστή που φωνάζει "σαν δεν ντρέπονται", στήριξε τον άλλο που ό,τι και αν σου πει έχει επιχειρήματα κι άποψη. Πρώτα από όλα δημοκρατικά. Έχουμε όλοι μάθει να σεβομάστε την άποψη του ομοϊδεάτη και να χλευάζουμε τον αντίλογο. Κι όταν έρθει η στιγμή της βίας τότε θα έχεις όχι ανθρώπους, αλλά ιδέες στις πλάτες σου, και τότε θα αλλάξεις το σύστημα, γιατί θα ταν αφελές να πούμε πως το σύστημα θα άλλαζε με εκλογές κι ειρήνη. Όλη η άλλη όμως βία που βλέπουμε καθημερινά, είναι τσάμπα μαγκιά κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι βία για βία, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς τίποτα, αποτέλεσμα μόνο της υποκρισίας που μας διακρίνει και της αιώνιας κλάψας μας για όλα.
Για την συστημική βία θα ήθελα να κάνω μία μικρή ειδική αναφορά. Ως βία της πλειοψηφίας, θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται αποδεκτή. Όταν πάντα αναφέρεται σε αποφάσεις που τις υποστηρίζει η πλειοψηφία του λαού. Γιατί καλώς ή κακώς δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά η πολιτεία χωρίς την ύπαρξη συστημικής βίας. Πρόκειται όμως για μεγάλο θέμα και δεν θέλω να πλατειάζω.
Μία είναι η λύση για να σταματήσει η άνοδος της Χ.Α. Σκότωσέ την πρώτα μέσα σου. Σκότωσε τα στοιχεία βίας που αποκόμισες από ένα σύστημα τόσα χρόνια. Συζήτησε, άκου, διαφώνησε, συμφώνησε. Σεβάσου την άποψη του άλλου κι ας διαφωνείς. Και ας αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη των πράξεών μας. Και στο κομμάτι της κοινωνίας που λειτουργεί με προκατάληψη, ρατσιστικά, ναζιστικά κλείσε τα αυτιά σου και μην απαντάς με βία. Τέτοιες νοοτροπίες τρέφονται με την προσοχή σου κι αυτήν είναι που πρέπει να τους στερήσεις. Το έδειξε τόσα όμορφα η ταινία 12 Angry Men. Ας κλείσω με αυτήν
Διάβασα διάφορα. Πως τόσα χρόνια είμαστε ο λαός των "μπουζουκιών, του γηπέδου, των αγωνιστικών προφυλακτήρων", πως πολιτικές συζητήσεις δεν γίνονταν, πως υπήρχε η ταμπέλα του φλώρου "κουλτουριάρη" για όποιον έκανε άλλες πιο ποιοτικές δραστηριότητες. Διάβασα πως όποιος έκανε πολιτική συζήτηση απομονώταν σε αντίθεση με εκείνον που σύγκρινε τον Πάντο με τον Βύντρα. Διάβασα πως είμαστε ένας βαθιά συντηρητικός λαός, καθόλου ανεκτικός προς το ξένο και διαφορετικό, ένας λαός που δεν θέλει αλλαγές. Δεν θα διαφωνήσω με όλα αυτά. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ πως δεν είμαστε οι μόνοι που είμαστε έτσι, πως τέτοια φαινόμενα συναντάς και σε άλλες πολιτισμένες χώρες.
Όμως εμείς είμαστε εκείνοι που έχουμε ένα νεοναζιστικό κόμμα στη Βουλή μας. Κι εδώ είναι η μεγάλη μας διαφορά από όλους τους άλλους. Οπότε θα αφήσω σε δεύτερη μοίρα τις αναλύσεις για το τι έφταιξε και θα επικεντρωθώ στην ειδοποιό διαφορά. Τη μεγάλη υποκρισία που μας διακρίνει σε αντίθεση με τους υπολοίπους.
Δεν έγινε ο Έλληνας ξαφνικά ρατσιστής και νεοναζί. Όσο κακή εικόνα κι ας έχω για την ύπαρξη της λεγόμενης "κοινής λογικής" στην κοινωνία, αρνούμαι πεισματικά να δεχθώ ότι το 15% που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις πως τάσσεται υπέρ της Χ.Α. είναι νεοναζί. Είναι σύνηθες φαινόμενο, σε περιόδους κρίσης, που ακόμα και ο λιγοστός ορθολογισμός προσωρινά να εξαφανίζεται, να αναζητούνται λύσεις στα άκρα, λόγω της αγανάκτισης του κόσμου. Σε περιόδους κρίσης ο εγκέφαλος παραμερίζεται από τα ένστικτα επιβίωσης. Το έχουν εκμεταλλευτεί στο παρελθόν αρκετοί αυτό. Ο Χίτλερ ήταν ένα παράδειγμα.
Όχι. Ο Έλληνας είναι φιλόξενος και φιλότιμος. Γιατί όμως 15% Χ.Α.; Ένας είναι ο λόγος. Ζούμε σε ένα σύστημα τα τελευταία 30 χρόνια που κυριαρχεί η "βία" στους θεσμούς του, η "βία" σε συνδυασμό με το "ζητάω". Ο σύγχρονος Έλληνας βλέπει λοιπόν πως η λύση στα προβλήματά του θα επέλθει μόνο μέσω της βίας. Δεν ψήφισε τον Κασιδιάρη επειδή έχει λόγο. Τον ψήφισε επειδή δίνει χαστούκια. Τον ψήφισε για να δείρει τα λαμόγια.
Θυμηθείτε τον κόσμο να φωνάζει "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", θυμηθείτε τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη, τα γιαούρτια σε ομιλίες πολιτικών, τις αφίσες της ΔΑΠ όπου φιμώνονταν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ κι ένα σωρό ακόμα παραδείγματα που αν τα αναφέρω όλα θα γράφω μέχρι αύριο. Ο κόσμος έχει δείξει ξεκάθαρα ότι μία είναι η λύση που θεωρεί ότι υπάρχει: η βία.
Κι αυτό είναι το μεγάλο στοιχείο της υποκρισίας μας. Ότι όλοι κάνουμε αντιναζιστικά φεστιβάλ το μεσημέρι και το απόγευμα ασκούμε βία στον συνάνθρωπό μας με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ότι όλοι το μεσημέρι διαμαρτυρόμαστε στην πορεία, αλλά το απόγευμα κοιτάμε πως να φοροδιαφύγουμε. Θα αναφερθώ απλά στο παράδειγμα του αντίθετου πόλου ας πούμε του ναζισμού, της αριστεράς, που προσωπικά αποτελεί και μεγάλη απογοήτευση. Τι νοείται αριστερά στην Ελλάδα; Η πορεία; Ή καλύτερα, μόνο η πορεία; Η αριστερά είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης που έχει να κάνει με την ισότητα, την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη καταρχήν. Αριστερά είναι κουλτούρα πάνω από όλα, και η πορεία είναι το αποτέλεσμα. Εμείς εδώ έχουμε κρατήσει μόνο το στοιχείο της πορείας, της διαμαρτυρίας δηλαδή, που αποτελεί μορφή βίας σε μια κοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία ήταν φασιστική τόσα χρόνια και λειτουργούσε με το δίκιο αυτού που φώναζε πιο δυνατά ή εκείνου που κοπανούσε το χέρι πιο δυνατά στο τραπέζι. Σημασία δεν είχε η αξία σου αλλά το κονέ σου, όχι να δώσεις στην κοινωνία αλλά να πάρεις. Τι πιο φυσιολογικό αποτέλεσμα από το αυτός που μπορεί να δείρει περισσότερους να αποφασίζει που οδηγούμαστε σήμερα.
Ως τώρα βέβαια αναφέρομαι στα κρούσματα βίας στις ανθρώπινες σχέσεις και στις δομές τις κοινωνίας. Όμως δεν έχω αναφερθεί σε ένα σημαντικό κομμάτι του αντίλογου που δικαίως θα έχει τον τίτλο "άλλες μορφές βίας", όπως η βία που ασκεί ο εργοδότης στον εργαζόμενο, η βία που ασκεί το σύστημα στον πολίτη, η ψυχολογική βία που ασκείται από ΜΜΕ κτλ. Προσωπικά θεωρώ ότι η απάντηση είναι απλή. Όχι στην βία ναι στην δράση. Η βία έχει επανηλλημένως αποδειχθεί ότι σαν αποτέλεσμα φέρνει βία, οπότε είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αποδοκιμάζεται. Όμως επίσης τι πιο βίαιο από το να κάθεσαι και να μην κάνεις τίποτα; Να μην αντιδράς όταν βλέπεις να ασκείται βία γύρω σου; Να αντιδράς αλλά όχι με βία. Δράσε. Πάρε την ζωή στα χέρια σου, οργανώσου. Διεκδίκησε υγιή συνδικάτα στη δουλειά σου, προώθησε τις συλλογικές διαδικασίες, διαμαρτυρήσου. Μην πας και ψηφίζεις τον οστρογότθο συνδικαλιστή που φωνάζει "σαν δεν ντρέπονται", στήριξε τον άλλο που ό,τι και αν σου πει έχει επιχειρήματα κι άποψη. Πρώτα από όλα δημοκρατικά. Έχουμε όλοι μάθει να σεβομάστε την άποψη του ομοϊδεάτη και να χλευάζουμε τον αντίλογο. Κι όταν έρθει η στιγμή της βίας τότε θα έχεις όχι ανθρώπους, αλλά ιδέες στις πλάτες σου, και τότε θα αλλάξεις το σύστημα, γιατί θα ταν αφελές να πούμε πως το σύστημα θα άλλαζε με εκλογές κι ειρήνη. Όλη η άλλη όμως βία που βλέπουμε καθημερινά, είναι τσάμπα μαγκιά κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι βία για βία, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς τίποτα, αποτέλεσμα μόνο της υποκρισίας που μας διακρίνει και της αιώνιας κλάψας μας για όλα.
Για την συστημική βία θα ήθελα να κάνω μία μικρή ειδική αναφορά. Ως βία της πλειοψηφίας, θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται αποδεκτή. Όταν πάντα αναφέρεται σε αποφάσεις που τις υποστηρίζει η πλειοψηφία του λαού. Γιατί καλώς ή κακώς δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά η πολιτεία χωρίς την ύπαρξη συστημικής βίας. Πρόκειται όμως για μεγάλο θέμα και δεν θέλω να πλατειάζω.
Μία είναι η λύση για να σταματήσει η άνοδος της Χ.Α. Σκότωσέ την πρώτα μέσα σου. Σκότωσε τα στοιχεία βίας που αποκόμισες από ένα σύστημα τόσα χρόνια. Συζήτησε, άκου, διαφώνησε, συμφώνησε. Σεβάσου την άποψη του άλλου κι ας διαφωνείς. Και ας αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη των πράξεών μας. Και στο κομμάτι της κοινωνίας που λειτουργεί με προκατάληψη, ρατσιστικά, ναζιστικά κλείσε τα αυτιά σου και μην απαντάς με βία. Τέτοιες νοοτροπίες τρέφονται με την προσοχή σου κι αυτήν είναι που πρέπει να τους στερήσεις. Το έδειξε τόσα όμορφα η ταινία 12 Angry Men. Ας κλείσω με αυτήν
