Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Σήμερα με τα γεγονότα της παρέλασης έχω δει πληθώρα ποικίλων μάλιστα αντιδράσεων. Το σίγουρο πάντως είναι πως η χρονική στιγμή ήταν ιδανική, όπως λέει και ο Κ. Γιαννακίδης:
"Είναι απολύτως βέβαιο ότι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ταιριάζει με το κλίμα όπως η υγρασία με τον καιρό της Θεσσαλονίκης. Οι Γερμανοί που έφυγαν, οι Γερμανοί που επιστρέφουν, το αίμα των προγόνων και το μέλλον των παιδιών μας. Κάποιος θα βγει να πει, εντελώς στα σοβαρά, ότι θα αλλάξουν οι διάλογοι στις πατριωτικές ταινίες-η  Υπολοχαγός Νατάσσα θα λιώνει για Γερμανό ταγματάρχη. Αλλά και η Άναμπελ θα κυνηγάει πια τον Βόγλη για να της δώσει πίσω τα ευρώ. Μην απορείτε, εδώ βγήκε σε μεγάλο σταθμό καθηγητής που υποστήριζε ότι όλα όσα συμβαίνουν αντιστοιχούν σε γερμανικό σχέδιο για τη δημογραφική ανάκαμψη της Γερμανίας-θέλουν το σπέρμα και τα ωάρια μας, το καλό μεσογειακό DNA μας."

Σήμερα θα κάνω περισσότερο ένα κολάζ απόψεων -που συμφωνώ βέβαια μαζί τους-  με θέμα την εθνική κυριαρχία, ίσως την φράση δηλαδή που θα ακουστεί σήμερα πιο πολύ από ποτέ.

Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Από την Βικιπαίδεια διαβάζω: "Στο Διεθνές Δίκαιο καθώς και στη διεθνή πολιτική σκηνή ο όρος Κυριαρχία χρησιμοποιείται προκειμένου να υποδηλώσει την ανεξαρτησία αλλά και την αυτονομία ενός Κράτους, ακριβώς επί των σχέσεών του με άλλα Κράτη.
Επίσης ο συναφής όρος εθνική κυριαρχία που χρησιμοποιείται και αυτός ευρύτατα με λιγότερη ίσως αυστηρότητα υποδηλώνει (καταδεικνύει) το δικαίωμα ή την αξίωση μιας εθνικής ομάδας για αυτοδιάθεση ή ελεύθερη εκλογή διακυβέρνησης."

Παγκοσμίως δείγμα εθνικής κυριαρχίας ενός λαού θεωρείται το νόμισμά του. Είναι γεγονός πως η Ελλάδα από την στιγμή λοιπόν που μπήκε στην ΕΕ εκχώρησε εκούσια δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας της. Όμως αυτή η σχέση ήταν αμφίδρομη: "Η Ευρωπαϊκή Ενωση συνιστά ένα σύστημα «διαμοιρασμού κυριαρχίας». Οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτή έχουν εκχωρήσει (με την Πράξη Προσχώρησης) σημαντικά τμήματα κυριαρχίας προκειμένου να δημιουργήσουν θεσμούς, όργανα και πολιτικές, τελικά ένα νέο πολιτικό σύστημα ικανό να αντιμετωπίσει σε συλλογική βάση προβλήματα, προκλήσεις, κρίσεις, απειλές που δεν μπορεί καμιά χώρα να αντιμετωπίσει από μόνη της. Με τον τρόπο αυτό, οι χώρες μέλη της Ενωσης εκχωρούν μεν κυριαρχία, αλλά ανακτούν δύναμη και εξουσία - κυρίως διαπραγματευτική εξουσία - για την επίλυση προβλημάτων και την ενίσχυση της θέσης τους στο περιφερειακό και το διεθνές σύστημα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ισχύει για την Ελλάδα και για κάθε άλλη χώρα μέλος. Και η πραγματικότητα αυτή αντανακλάται, μεταξύ των άλλων, στο γεγονός ότι περίπου 65% των δημόσιων αποφάσεων που μας αφορούν ως κοινωνία και ως οικονομία λαμβάνεται από τα όργανα της Ενωσης και μόνο 35% από τους εθνικούς θεσμούς. Σε ορισμένους τομείς μάλιστα το σύνολο των αποφάσεων λαμβάνεται από τα όργανα της Ενωσης καθώς έχουμε εκχωρήσει το σύνολο της κυριαρχίας (νομισματικό, εμπορικό, αγροτικής πολιτικής, ανταγωνισμού κ.ά.). Εχουμε επομένως εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τα εθνικά κράτη για να δημιουργήσουμε μια συλλογική «ευρωπαϊκή κυριαρχία», που συμβάλλει στη μεγιστοποίηση του εθνικού και του δημόσιου συμφέροντος. Το ελληνικό Σύνταγμα άλλωστε «νομιμοποιεί» την εκχώρηση αυτή και επιτρέπει, υπό προϋποθέσεις, περαιτέρω εκχώρηση, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη γλώσσα που χρησιμοποιεί (άρθρο 28).

Αρα, είναι σαφές ότι αυτή η εθελούσια μεταφορά κυριαρχίας στην Ενωση λειτουργεί ευεργετικά για κάθε χώρα μέλος. Συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς εκχώρηση κυριαρχίας δεν νοείται. Οτιδήποτε άλλο λέγεται, συνιστά εθνικιστική παραπλανητική δημαγωγία. Αλλωστε, δεν νοείται μια χώρα όπως η Ελλάδα να υποστηρίζει τη μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε ομοσπονδιακού τύπου Πολιτική Ενωση και, από την άλλη, να αρνείται να εκχωρήσει κυριαρχία για τον σκοπό αυτό. Πρόκειται για κραυγαλέα αντίφαση. Αυτά τα δύο δεν συμβιβάζονται. Οπως δεν συμβιβάζεται η θέση ότι η διαμόρφωση της δημοσιονομικής μας πολιτικής πρέπει να παραμένει αποκλειστικά στην εθνική δικαιοδοσία, αλλά ταυτόχρονα τα χρέη και τα ελλείμματα θα καλύπτονται από την Ενωση (μάλιστα με θεσμικά κατοχυρωμένο τρόπο στο μέλλον μέσω του ευρωομολόγου, το οποίο θεωρούμε ως τη ριζική λύση του προβλήματος)."
Σίγουρα τα νέα δεδομένα που προκύπτον από την οικονομική κρίση κάνουν τους Ευρωπαίους να απαιτούν παραπάνω εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε αυτούς, κρίνοντάς μας επικίνδυνους για την ασφάλεια του ευρώ. Χαρακτηριστική η δήλωση του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας: "Στο πλαίσιο της διαδικασίας προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τα κράτη-μέλη που καταφεύγουν στους μηχανισμούς στήριξης είναι προτιμότερο να δέχονται περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας τους, αντί να εξοβελίζονται από το ευρώ", εννοώντας προφανώς ότι πρέπει να τίθενται υπό καθεστώς εποπτείας, αφού αδυνατούν να τα καταφέρουν μόνα τους και συνιστούν απειλή για το ενιαίο νόμισμα.
Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα: Ποιό μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας απειλείται; Και η ουσία του προβλήματος: από ποιόν απειλείται;
"Βεβαίως, το μέρος εθνικής κυριαρχίας που διαχειριζόμαστε απειλείται. Απειλείται όμως από τη γενική εξασθένηση της χώρας λόγω της δεινής οικονομικής κρίσης, της υπερχρέωσης και άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Σημαίνει ότι την κυριαρχία την υπονομεύουμε «εκ των έσω», εμείς οι Ελληνες ως κοινωνία και, κυρίως, ως πολιτικό σύστημα. Γιατί εμείς, ως πολιτικό σύστημα, επιλέξαμε να υπερχρεώσουμε τη χώρα, εμείς επιλέξαμε «να ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας», εμείς επιλέξαμε να συντηρούμε τα νοσηρά φαινόμενα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, εμείς επιλέξαμε την ασύδοτη υπερκατανάλωση και μία σειρά από άλλες παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στη δεινή κρίση και στην πολιτική της εξασθένηση διεθνώς.

Για δεκαετίες θεωρούσαμε (ή θεωρούσαν πολλοί) ότι η κυριαρχία μας απειλείται από τους Τούρκους, τους γείτονες της ακατονόμαστης χώρας (ΠΓΔΜ), την Ευρωπαϊκή Ενωση, την παγκοσμιοποίηση και άλλα ωραία και τερπνά φαντάσματα. Τελικά αποδείχθηκε ότι η κυριαρχία μας υπονομεύτηκε «από μέσα», από τους ίδιους τους Ελληνες και τη συμπεριφορά τους. Αυτό σημαίνει κάτι σημαντικό. Σημαίνει ειδικότερα ότι πατριωτισμός δεν είναι να βγάζει κάποιος άναρθρες εθνικιστικές κραυγές και κορόνες, αλλά να ενδιαφέρεται και να εργάζεται για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της χώρας, ως προϋποθέσεις για την ισχυρή παρουσία της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα." 
Οι αντιδράσεις λοιπόν μου φαίνονται προσωπικά άκρως υποκριτικές και μικροπολιτικές. "Κανείς από τους όψιμους ηρακλειδείς της εθνικής κυριαρχίας δεν ανησυχούσε και δεν διαμαρτυρόταν για τους συμβιβασμούς στα εθνικά δικαιώματα, όταν έρρεε το χρήμα από τους κρουνούς των διαρθρωτικών και άλλων ευρωπαϊκών ταμείων, που βέβαια μαζί με τα δανεικά, τα σπαταλήσαμε σε μεγάλο βαθμό σε επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις, αυξήσεις, προσλήψεις στο Δημόσιο, επιδόματα, μελέτες, σεμινάρια, επιμορφωτικά ή επικοινωνιακά προγράμματα και άλλα συναφή. Ούτε κανείς αγανακτούσε όταν συστηματικά γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια τις κοινοτικές οδηγίες και τις συνεχείς παραπομπές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, επειδή αδυνατούμε να φροντίσουμε ακόμη και τα σκουπίδια μας…
Ο πόνος για την υπεράσπιση και τον σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων έπιασε ορισμένους όταν φτάσαμε στη χρεοκοπία και απαιτείται πλέον η προώθηση μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο και στην οικονομία, που προ πολλού έπρεπε να είχαν γίνει. Τώρα δηλαδή που απειλούνται «κεκτημένα», προκλήθηκαν οι ανησυχίες και εμφανίστηκαν ελληνικές σημαίες στις διαδηλώσεις «αγανακτισμένων». Ακόμη και καημός για την τύχη του δημοκρατικού πολιτεύματος εκδηλώθηκε. Η δήλωση του προέδρου του ΔΣΑ, με αφορμή παρέμβαση των Βρυξελλών για την απελευθέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος, είναι χαρακτηριστική. Καλεί την κυβέρνηση «να αναλογισθεί τις ευθύνες της και να θέσει τέλος στις έξωθεν παρεμβάσεις που βάλλουν κατά των θεσμών, προσβάλλουν τον πυρήνα της Δικαιοσύνης και έχουν στόχο την υποβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας μας»"
Τόσα χρόνια είμαστε το γιογιό των ισχυρών εταίρων μας που μας εξαγόραζαν με τα λεφτά τους. Δεν νομίζω ότι οι Γερμανοί χρειάζονται επιτρόπους για να μας ελέγχουν. Στην "ακμή" (irony) της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας της μεταπολίτευσης μας πούλαγαν χαλασμένα υποβρύχια για την πλάκα τους. Πρώτα από όλα πρέπει εμείς οι ίδιο να διορθώσουμε το πολιτικό μας σύστημα μέσω των δημοκρατικών αγώνων μας. Να διώξουμε τους πολιτικούς που τα φαγανε, να απομονώσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους που μας κλέψανε, τους συνδικαλιστές που μας εξαπάτησαν. Εμείς οι ίδιοι, να αποδιώξουμε το μερίδιο διαφθοράς που μας αναλογούσε τόσα χρόνια και μέσα από τις στάχτες να φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα. Για να ανακτήσουμε οποιαδήποτε κυριαρχία μπορούμε να διαχειριστούμε, προϋπόθεση είναι η υπέρβαση της κρίσης και η ισχυροποίηση της χώρας. Οποιοσδήποτε μπορεί να βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή (θα πρέπει να) είναι ευπρόσδεκτος, είτε προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση είτε από οποιονδήποτε άλλο θεσμό. Αυτή είναι η εθνική κυριαρχία που μας ανήκει και που μας αξίζει και όχι οι φωνές αυτών που μας έφεραν εδώ.
Σε μια δημοκρατία προδότες δεν είναι 300 μόνο.

Και κλείνοντας: Δεν είμαι υπέρ αυτών που συμβαίνουν στην Ελλάδα. "Κανένας λαός  δεν ευθύνεται  τόσο, ώστε να του «αξίζει» να καταντά  υπόδουλος προκειμένου να εξιλεωθεί για τα αμαρτήματά του, ακόμα μια αυτά που έγιναν εις βάρος άλλων. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, κάποιες χώρες  θα έπρεπε σήμερα  να μας σφουγγαρίζουν τους καμπινέδες μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. Χωρίς γάντια."
Απλά σε τέτοιες δύσκολες εποχές είναι σημαντικό να κρατάμε τη λογική μας και να μην παρασυρόμαστε από λαϊκιστές και δημαγωγούς. Πρέπει επιτέλους να γίνουμε ώριμοι και υπεύθυνοι, και όταν μιλάμε για εθνική κυριαρχία να ξέρουμε ακριβώς που αναφερόμαστε. Γιατί όπως πολύ σωστά είδα σε ένα status στο facebook σήμερα: "Οι λαοί δεν γίνεται να μην έχουν δίκιο. Επιπλέον στις δημοκρατίες δεν γίνεται να μην φταίνε".


πηγές:
1) http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1
2) http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4667763
3) http://www.otyposnews.gr/archives/23724
4) http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9755
5) http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9747

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

ΕΛΛΗΝ

Είχα βάλει στο facebook τις προάλλες ένα στάτους - δήλωση του Λόρδου Βύρωνα:
“Οι Έλληνες είναι ίσως ο πιο διεφθαρμένος, ο πιο εκφυλισμένος λαός τού κόσμου. Με την επανάστασή τους αποκάλυψαν τον πραγματικό τους χαρακτήρα. Είναι η πιο ματαιόδοξη και η πιο ανειλικρινής φυλή τής γης, μία χημική ένωση από όλα τα ελαττώματα των προγόνων τους. Σε αυτά πρέπει να προσθέσεις και τα ελαττώματα των Τούρκων και των Εβραίων. Και όλα αυτά ανακατεμένα σε ένα τσουκάλι δουλείας”  
Ήταν περισσότερο τροφή για σκέψη για τον κάθε έναν μας, δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ 100% με την παραπάνω δήλωση. Με βάση αυτά που διάβασα σαν σχόλια θυμήθηκα ένα άρθρο που 'χα βρει προ διετίας, το οποίο αποτελεί μάλλον απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα, το οποίο γράφτηκε το 1975. Δεν είναι ότι έχει σχέση με τη δήλωση, απλά είναι στο πλαίσιο της αυτοκριτικής μας ως Έλληνες. Απλά διαχρονικό, το θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει ποτέ και το αναδημοσιεύω. 


Νίκος Δήμου - Η δυστυχία του να είσαι Έλλην

Υπάρχουν Έλληνες που προβληματίζονται με τους εαυτούς των και Έλληνες που δεν προβληματίζονται. Οι σκέψεις αυτές αφορούν περισσότερο τους δεύτερους. Είναι όμως αφιερωμένες στους πρώτους.
Ορίζουμε σαν ευτυχία την (συνήθως προσωρινή) κατάσταση, όπου η πραγματικότητα συμπίπτει με τις επιθυμίες μας
Σε αναλογία, δυστυχία πρέπει να είναι η μη σύμπτωση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Με άλλα λόγια, δυστυχία μπορούμε να ονομάσουμε την απόσταση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο δυστυχισμένοι είμαστε.
Αξίωμα: Ένας Έλληνας κάνει ότι μπορεί για να μεγαλώσει το άνοιγμα ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.
Ο Έλληνας ζει κυκλοθυμικά σε μόνιμη έξαρση ή ύφεση. Μία συνέπεια: απόλυτη αδυναμία αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.
Το Έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθές». Εμείς χρόνια τώρα, προσπαθούμε να πεισθούμε για το ανάποδο.
Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.
Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, την μόνιμη πείνα και την μία τέχνη: της ηθοποιίας.
Πόσοι είναι οι Έλληνες, εκτός από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, που έχουν δει το πρόσωπό τους στον καθρέφτη;
Για τούτο ο Έλληνας δεν συγχώρησε ποτέ όσους «μισέλληνες» ζωγράφισαν το πορτραίτο του (Καημένε Αμπού!).
Ο Έλληνας προσπαθεί σε κάθε τομέα, να είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι δυστυχής, διότι είναι εκτός πραγματικότητας (και μετά είναι ευτυχής... διότι είναι δυστυχής).
Βασικά ο Έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δύο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από αυτά που μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από αυτά που πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νοιώθει.
Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους αλλά και η μεγάλη τους δόξα. Γιατί στο αυτοσυναίσθημα, η υπερβολή λέγεται λεβεντιά.
Ο Νεοέλληνας μοιάζει ευτυχισμένος όταν είναι δυστυχισμένος. Όταν όλα πάνε καλά, αισθάνεται ανήσυχος και απροσάρμοστος. Αν δεν έχει αίτια δυστυχίας, θα ψάξει να βρει.
Η ευτυχία της δυστυχίας του Νεοέλληνα εκφράζεται τέλεια στην «ελληνική γκρίνια
Απομεινάρι της σκλαβιάς; Γνώρισμα των ταλαιπωρημένων λαών; Πάντως το καλύτερο που θα ακούσετε, είναι ένας βαθύς αναστεναγμός με νόημα και η φράση; «έ! ας τα λέμε καλά...».
Σε κανένα λαό η φράση Τι κάνεις; δεν οδηγεί σε πλήρη ανάλυση του ιατρικού ιστορικού, της οικογενειακής κατάστασης, των οικονομικών δυσχερειών και των σεξουαλικών προβλημάτων του (τυπικά) ερωτηθέντος.
Ο ελληνικός «νόμος του Parkinson": Δύο Έλληνες κάνουν σε δύο ώρες (λόγω διαφωνίας) ό,τι ένας Έλληνας κάνει σε μία ώρα.
Βαθιά μέσ' την ψυχή του Έλληνα συζούν ο Χατζηαβάτης και ο Μεγαλέξανδρος. Η υπερβολή της κακομοιριάς και της λεβεντιάς. Η περηφάνια της ύβρης και η ύβρη της γκρίνιας. Μόνιμες και αρχαίες αιτίες δυστυχίας και δημιουργίας.
Στο θέμα της κληρονομιάς τους, θα χώριζα τους Έλληνες σε τρεις κατηγορίες-τους συνειδητούς, τους ημι-συνειδητούς και τους μη-συνειδητούς.
Οι πρώτοι (λίγοι) ξέρουν. Έχουν νοιώσει το τρομερό βάρος της κληρονομιάς. Έχουν καταλάβει το απάνθρωπο επίπεδο τελειότητας του λόγου ή της μορφής των παλιότερων. Και τούτο τους συντρίβει.
Οι δεύτεροι (και οι περισσότεροι) δεν ξέρουν άμεσα. Έχουν όμως «ακουστά». Είναι σαν τους γιους του διάσημου φιλόσοφου, που δεν μπορούν να καταλάβουν τα έργα του, βλέπουν όμως πως όσοι ξέρουν, τα τιμούν και τα βραβεύουν. Τους ενοχλεί αλλά και τους κολακεύει η φήμη. Επαίρονται πάντα όταν μιλούν σε τρίτους.
Η τρίτη κατηγορία-οι μη συνειδητοί- είναι οι παρθένοι και αγνοί (γράφε ασπούδαχτοι: Μακρυγιάννης, Θεόφιλος, Λαός). Έχουν ακούσει για τους παλιούς σε μύθους και θρύλους, που τους έχουν αφομοιώσει σαν λαϊκά παραμύθια. Αυτοί οι αγνοί δημιούργησαν την λαϊκή παράδοση και τέχνη.
Ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των ημιμαθών με το μόνιμο κρυφό πλέγμα κατωτερότητας απέναντι στους αρχαίους, καθορίζει τη στάση και το ύφος του συνόλου.
Η σχέση μας με τους αρχαίους είναι μία πηγή του εθνικού πλέγματος κατωτερότητας. Η άλλη είναι η σύγκριση στο χώρο και όχι στο χρόνο. Με τους σύγχρονους «ανεπτυγμένους». Με την «Ευρώπη».
Όταν ένας Έλληνας μιλάει για την Ευρώπη, αποκλείει αυτόματα την Ελλάδα. Όταν ένας ξένος μιλάει για την Ευρώπη, δεν διανοούμαστε ότι μπορεί να μη περιλαμβάνει και την Ελλάδα.
Γεγονός είναι πως-ό,τι και αν λέμε-δεν νιώθουμε Ευρωπαίοι. Νιώθουμε απ' έξω. Και το χειρότερο είναι, που τόσο μας νοιάζει και μας καίει, όταν μας το λένε...
Φθονούνε τους άλλους λαούς, ενώ διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας. Ξενομανείς, ξενόφοβοι και ξενόδουλοι κι όχι μόνο (τουριστικά) φιλόξενοι.
Στις ρίζες της ελληνικής δυστυχίας είναι τα δύο εθνικά πλέγματα κατωτερότητας. Το ένα στο χρόνο με τους προγόνους. Το άλλο στο χώρο με τους Ευρωπαίους. Αδικαιολόγητα ίσως πλέγματα αλλά όχι για τούτο, λιγότερο πραγματικά.
Είμαστε διαφορετικοί. Κι όμως προσπαθούμε με απόγνωση να ενταχθούμε κάπου. Γιατί άραγε αισθανόμαστε την μοναδικότητά μας σαν ελάττωμα; Γιατί ντρεπόμαστε γι' αυτή; Άραγε επειδή δεν είμαστε αρκετά μεγάλοι ή δυνατοί, ώστε να κάνουμε την αδυναμία μας παντιέρα; Η μήπως επειδή δεν είμαστε αρκετά σίγουροι για τον εαυτό μας;
Αυτή η έλλειψη σιγουριάς, και όχι το μέγεθός της, μας έκανε πάντα να αναζητάμε προστάτες. Και άλλοι λαοί είναι μικροί, αλλά δεν κρέμονται από τους μεγάλους...
Ποτέ δεν θελήσαμε να αποσαφηνίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την ιδιομορφία μας. Πάντα προσπαθούμε να ανήκουμε κάπου και όχι να είμαστε εμείς. Προσπαθήσαμε να ξαναγίνουμε αρχαίοι. Πασχίσαμε να αποδείξουμε την καθαρότητα της ράτσας μας, πολεμώντας φανατικά τον Falmereyer, αλλά ποτέ δεν ερευνήσαμε ψύχραιμα τα πραγματικά συστατικά της. Μισήσαμε και καταστρέψαμε την γλώσσα μας, γιατί δεν ήταν εντελώς ίδια με την γλώσσα των αρχαίων προγόνων μας. Μισήσαμε τον εαυτό μας, γιατί δεν ήταν ψηλός, ξανθός με ελληνική μύτη σαν τον Ερμή του Πραξιτέλη. Μισήσαμε τους γείτονές μας γιατί τους μοιάζουμε.
Τελικά ποίοι είμαστε; Οι ευρωπαίοι της ανατολής ή οι ανατολίτες της Ευρώπης; Οι αναπτυγμένοι του Νότου ή οι υποανάπτυκτοι του Βορρά; Οι κατ' ευθείαν απόγονοι των Αχαιών ή η πανσπερμία της Βαβυλωνίας:
Είμαστε ένας λαός χωρίς πρόσωπο και χωρίς ταυτότητα. Όχι επειδή δεν έχουμε πρόσωπο, αλλά επειδή δεν τολμάμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Επειδή μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το πραγματικό μας πρόσωπο. Τόσο που να φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι μάθαμε να παίζουμε διάφορους ρόλους: τον αρχαίο, τον Ευρωπαίο ...
Δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία. Θέλει κυρίως γνώση και κρίση.
Σύμπτωμα ουσιαστικό της ελληνικής ψυχής η μυθοπλασία. Πλάθουμε μύθους για τον εαυτό μας. Και μετά είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί φαινόμαστε κατώτεροι από τους μύθους, που εμείς πλάσαμε. Ένας μύθος: Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό... Αναζητώ με προσοχή άλλο λαό, του οποίου ο τράχηλος να έχει υποφέρει τόσους ζυγούς, όσο ο δικός μας.
Μόνο που κι εδώ μας σώζει η μυθοπλασία μας. Μόλις για κάποιο λόγο, πέσουν οι τύραννοι ή φύγουν οι ξένοι, πεταγόμαστε επάνω σαν τον Καραγκιόζη με τον Όφη και λέμε: εμείς τους διώξαμε!
Άλλος μύθος: Οι Έλληνες σαν εκλεκτός λαός. Ο μύθος της καπατσοσύνης. Και ο αντι-μύθος του κουτόφραγκου. Κάποιος πρέπει να γράψει κάποτε το παράξενο ρομάντζο της ελληνικής ξενολατρίας και ξενοφοβίας.
Άλλος μύθος, η ξένη επέμβαση. Ποτέ οι νεοέλληνες δεν μπόρεσαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πάντα έφταιγε κάποιος τρίτος: ο αγγλικός δάκτυλος, η Ιντέλλιντζενς Σέρβις, το ΝΑΤΟ, η ΣΙΑ...
Άλλωστε αυτός ο μύθος δουλεύει και στις προσωπικές μας ιστορίες: Ποίος υποψήφιος πιστεύει πως δίκαια απέτυχε στις εξετάσεις; Ποίος υπάλληλος αναγνωρίζει πως δίκαια πήρε προαγωγή ο συνάδελφός του: Οι άλλοι έχουν πάντα τα μέσα..
Όχι φυσικά πως δεν υπάρχουν τα μέσα ή οι ξένες επεμβάσεις. Ωστόσο η σημασία που παίρνουν αυτές οι παρεμβάσεις στην φαντασία του Ρωμιού, είναι πραγματικά μεταφυσική. Άλλο σύμπτωμα, η συνεχής απομυθοποίηση των άλλων και η μυθοποίηση του εαυτού μας. Η απόλυτη αδυναμία του νεοέλληνα να μιλήσει για οποιονδήποτε αξιόλογο συμπατριώτη του χωρίς να πει: ναι - αλλά...
Υπάρχει άραγε νεοέλληνας που να μην αμφισβητήθηκε ο ανδρισμός του; Και τώρα ας θυμηθούμε τις δύο συχνότερες νεοελληνικές βρισιές.
Άλλο σύμπτωμα έλλειψης σιγουριάς, η νεοελληνική καχυποψία. Πρώτη αντίδραση σε ό,τι πεις: Με...δουλεύεις;
Ο Έλληνας δεν αισθάνεται άνετα μέσα στον κόσμο. Σαν συγγενής από την επαρχία, κάθεται στην άκρη της καρέκλας και κρύβει την έλλειψη σιγουριάς κάτω από την σοβαροφάνειά του. Σπάνια γελά.
Ανάμεσα στον μύθο και τον φόβο, ζουν και δημιουργούν οι Έλληνες.
Οι άλλοι λαοί έχουν θεσμούς. Εμείς έχουμε αντικατοπτρισμούς.
Τα μόνα επικίνδυνα κατεστημένα στην Ελλάδα είναι η γεροντοκρατία, η γραφειοκρατία και η μητριαρχία. Η γραφειοκρατία είναι εκείνη η αρρώστια, της οποίας νομίζει ότι είναι η θεραπεία.
Ρωμαίικο management. Αντί για κίνητρα, η φάπα του Καραγκιόζη.
Το πρόσφατο ειδύλλιο του Έλληνα με την καταναλωτική κοινωνία-ένας μακρύς, οδυνηρός αρραβώνας, χωρίς γάμο.
Η Ελληνική Παιδεία είναι ένας μηχανισμός μαζικής βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων, που τον κινούν αμόρφωτοι άμουσοι και υπαμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί. Το πρόβλημα της Ελληνικής Παιδείας είναι πρόβλημα διδασκόντων. Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητες. Θα Θυμάμαι πάντα τους καθηγητές που έτρεμαν όσους μαθητές είχαν μάθει να σκέπτονται.
Η αρχή στην οποία στηρίχθηκε η Ελληνική Παιδεία, ήταν κάτι χειρότερο από το μηδέν. Ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Δύο αλληλογρονθοκοπούμενες έννοιες σε ένα επίθετο. Πόσο χαρακτηριστικό για την εσωτερική μας αντίφαση!
Άλλοι λαοί έχουν θρησκεία. Εμείς έχουμε παπάδες. Η μόνη επαφή της Ελληνικής εκκλησίας με το πνεύμα τα τελευταία εκατό χρόνια, ήσαν οι αφορισμοί του Ροΐδη, του Λασκαράτου και του Καζαντζάκη.
Τον αιώνα που πέρασε η Ελληνική εκκλησία υπηρέτησε, πιστά και αφοσιωμένα πολλούς κυρίους. Εκτός από τον Ένα.
Ζει στην ακριβότερη χώρα της Ευρώπης-σε σχέση με τις αμοιβές του έχει την χειρότερη κοινωνική ασφάλιση, τα περισσότερα τροχαία ατυχήματα, το φτωχότερο εκπαιδευτικό σύστημα και τις μικρότερες κυκλοφορίες βιβλίων.
Ο απότομα αστικοποιηθείς βλάχος είναι το πιο λυπηρό ζώο στην Ελλάδα. Η ζωή του έχει τελείως εκφυλιστεί. Έχασε όλο το παραδοσιακό πατριαρχικό μεγαλείο, χωρίς να αποκτήσει τίποτα στη θέση του. Ούτε είχε η ελληνική αστική τάξη σημαντική παράδοση να του την προσφέρει, αλλά και αν είχε, δεν ήταν δυνατό μερικές χιλιάδες αστοί, να αφομοιώσουν μερικά εκατομμύρια βλάχους σε μία γενιά.
Έτσι ο αστικοποιηθείς βλάχος ζει στο κενό. Δεν έχει γη δεν έχει γλώσσα (έρχομαι εξ Ομονοίας), δεν έχει θρησκεία. Δεν ξέρει πια πως να χαρεί, να κλάψει. Δεν ξέρει να ζήσει.
Αλλά ούτε και να πεθάνει. Το σημαντικότερο κριτήριο για την αυθεντικότητα μίας κοινωνίας είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον θάνατο. Στην Ελλάδα μόνο στα χωριά ξέρουν να αντικρίσουν τον Χάροντα.
Αν έπρεπε να διαλέξω το χαρακτηριστικότερο σύμβολο της νεοελληνικής φτήνιας και κακογουστιάς, θα διάλεγα τις γελοίες αμερικάνικες νεκροφόρες με τις μπαρόκ κρυστάλλινες απλίκες. Ποτέ πράγμα πιο σοβαρό δεν εξευτελίστηκε χειρότερα από το σύμβολό του.
Ενώ οι μισοί Έλληνες προσπαθούν να μεταμορφώσουν την Ελλάδα σε ξένη χώρα, οι άλλοι μισοί ξενιτεύονται. Είμαστε μία από τις λίγες χώρες που έχει περισσότερους μετανάστες και πρόσφυγες από κατοίκους.
Οι Έλληνες πάντα θα γυρεύουν την πατρίδα τους σε άλλες πατρίδες και τις άλλες πατρίδες στην δική τους.
Όπως ο άνθρωπος κουβαλά το προπατορικό αμάρτημα, ο Έλληνας κουβαλά το σόι του. Οι άλλοι λαοί έχουν συγγενείς. Ο Έλληνας έχει συνεταίρους στη ζωή (και στο θάνατο). Όταν ο Έλληνας δεν έχει σόι, έχει παρέα. Μοιάζει σε τούτο με το σόι: είναι το ίδιο μόνιμη, το ίδιο απαιτητική και το ίδιο βαρετή.
Η σεξουαλική ζωή του Έλληνα κινείται σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το φανταστικό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι μεγάλη. Η σεξουαλική ζωή της Ελληνίδας κινείται κι αυτή σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το εμπορικό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.
Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει.
Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα πάθεις έμφραγμα.
Το θλιβερότερο θέαμα είναι δέκα Έλληνες διανοούμενοι σε ένα δωμάτιο. Ο καθένας θα προσπαθήσει να μεταβάλει τους άλλους σε ακροατήριο.
Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί (συνήθως μάταια) να κάνει τις ιδέες του πράξη. Ο Έλληνας διανοούμενος είναι αυτός που προσπαθεί να βρει ιδέες για να δικαιολογήσει τις πράξεις του.