ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Σήμερα με τα γεγονότα της παρέλασης έχω δει πληθώρα ποικίλων μάλιστα αντιδράσεων. Το σίγουρο πάντως είναι πως η χρονική στιγμή ήταν ιδανική, όπως λέει και ο Κ. Γιαννακίδης:
"Είναι απολύτως βέβαιο ότι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ταιριάζει με το κλίμα όπως η υγρασία με τον καιρό της Θεσσαλονίκης. Οι Γερμανοί που έφυγαν, οι Γερμανοί που επιστρέφουν, το αίμα των προγόνων και το μέλλον των παιδιών μας. Κάποιος θα βγει να πει, εντελώς στα σοβαρά, ότι θα αλλάξουν οι διάλογοι στις πατριωτικές ταινίες-η  Υπολοχαγός Νατάσσα θα λιώνει για Γερμανό ταγματάρχη. Αλλά και η Άναμπελ θα κυνηγάει πια τον Βόγλη για να της δώσει πίσω τα ευρώ. Μην απορείτε, εδώ βγήκε σε μεγάλο σταθμό καθηγητής που υποστήριζε ότι όλα όσα συμβαίνουν αντιστοιχούν σε γερμανικό σχέδιο για τη δημογραφική ανάκαμψη της Γερμανίας-θέλουν το σπέρμα και τα ωάρια μας, το καλό μεσογειακό DNA μας."

Σήμερα θα κάνω περισσότερο ένα κολάζ απόψεων -που συμφωνώ βέβαια μαζί τους-  με θέμα την εθνική κυριαρχία, ίσως την φράση δηλαδή που θα ακουστεί σήμερα πιο πολύ από ποτέ.

Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Από την Βικιπαίδεια διαβάζω: "Στο Διεθνές Δίκαιο καθώς και στη διεθνή πολιτική σκηνή ο όρος Κυριαρχία χρησιμοποιείται προκειμένου να υποδηλώσει την ανεξαρτησία αλλά και την αυτονομία ενός Κράτους, ακριβώς επί των σχέσεών του με άλλα Κράτη.
Επίσης ο συναφής όρος εθνική κυριαρχία που χρησιμοποιείται και αυτός ευρύτατα με λιγότερη ίσως αυστηρότητα υποδηλώνει (καταδεικνύει) το δικαίωμα ή την αξίωση μιας εθνικής ομάδας για αυτοδιάθεση ή ελεύθερη εκλογή διακυβέρνησης."
Παγκοσμίως δείγμα εθνικής κυριαρχίας ενός λαού θεωρείται το νόμισμά του. Είναι γεγονός πως η Ελλάδα από την στιγμή λοιπόν που μπήκε στην ΕΕ εκχώρησε εκούσια δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας της. Όμως αυτή η σχέση ήταν αμφίδρομη: "Η Ευρωπαϊκή Ενωση συνιστά ένα σύστημα «διαμοιρασμού κυριαρχίας». Οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτή έχουν εκχωρήσει (με την Πράξη Προσχώρησης) σημαντικά τμήματα κυριαρχίας προκειμένου να δημιουργήσουν θεσμούς, όργανα και πολιτικές, τελικά ένα νέο πολιτικό σύστημα ικανό να αντιμετωπίσει σε συλλογική βάση προβλήματα, προκλήσεις, κρίσεις, απειλές που δεν μπορεί καμιά χώρα να αντιμετωπίσει από μόνη της. Με τον τρόπο αυτό, οι χώρες μέλη της Ενωσης εκχωρούν μεν κυριαρχία, αλλά ανακτούν δύναμη και εξουσία - κυρίως διαπραγματευτική εξουσία - για την επίλυση προβλημάτων και την ενίσχυση της θέσης τους στο περιφερειακό και το διεθνές σύστημα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ισχύει για την Ελλάδα και για κάθε άλλη χώρα μέλος. Και η πραγματικότητα αυτή αντανακλάται, μεταξύ των άλλων, στο γεγονός ότι περίπου 65% των δημόσιων αποφάσεων που μας αφορούν ως κοινωνία και ως οικονομία λαμβάνεται από τα όργανα της Ενωσης και μόνο 35% από τους εθνικούς θεσμούς. Σε ορισμένους τομείς μάλιστα το σύνολο των αποφάσεων λαμβάνεται από τα όργανα της Ενωσης καθώς έχουμε εκχωρήσει το σύνολο της κυριαρχίας (νομισματικό, εμπορικό, αγροτικής πολιτικής, ανταγωνισμού κ.ά.). Εχουμε επομένως εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τα εθνικά κράτη για να δημιουργήσουμε μια συλλογική «ευρωπαϊκή κυριαρχία», που συμβάλλει στη μεγιστοποίηση του εθνικού και του δημόσιου συμφέροντος. Το ελληνικό Σύνταγμα άλλωστε «νομιμοποιεί» την εκχώρηση αυτή και επιτρέπει, υπό προϋποθέσεις, περαιτέρω εκχώρηση, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη γλώσσα που χρησιμοποιεί (άρθρο 28).

Αρα, είναι σαφές ότι αυτή η εθελούσια μεταφορά κυριαρχίας στην Ενωση λειτουργεί ευεργετικά για κάθε χώρα μέλος. Συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς εκχώρηση κυριαρχίας δεν νοείται. Οτιδήποτε άλλο λέγεται, συνιστά εθνικιστική παραπλανητική δημαγωγία. Αλλωστε, δεν νοείται μια χώρα όπως η Ελλάδα να υποστηρίζει τη μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε ομοσπονδιακού τύπου Πολιτική Ενωση και, από την άλλη, να αρνείται να εκχωρήσει κυριαρχία για τον σκοπό αυτό. Πρόκειται για κραυγαλέα αντίφαση. Αυτά τα δύο δεν συμβιβάζονται. Οπως δεν συμβιβάζεται η θέση ότι η διαμόρφωση της δημοσιονομικής μας πολιτικής πρέπει να παραμένει αποκλειστικά στην εθνική δικαιοδοσία, αλλά ταυτόχρονα τα χρέη και τα ελλείμματα θα καλύπτονται από την Ενωση (μάλιστα με θεσμικά κατοχυρωμένο τρόπο στο μέλλον μέσω του ευρωομολόγου, το οποίο θεωρούμε ως τη ριζική λύση του προβλήματος)."

Σίγουρα τα νέα δεδομένα που προκύπτον από την οικονομική κρίση κάνουν τους Ευρωπαίους να απαιτούν παραπάνω εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε αυτούς, κρίνοντάς μας επικίνδυνους για την ασφάλεια του ευρώ. Χαρακτηριστική η δήλωση του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας: "Στο πλαίσιο της διαδικασίας προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τα κράτη-μέλη που καταφεύγουν στους μηχανισμούς στήριξης είναι προτιμότερο να δέχονται περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας τους, αντί να εξοβελίζονται από το ευρώ", εννοώντας προφανώς ότι πρέπει να τίθενται υπό καθεστώς εποπτείας, αφού αδυνατούν να τα καταφέρουν μόνα τους και συνιστούν απειλή για το ενιαίο νόμισμα.
Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα: Ποιό μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας απειλείται; Και η ουσία του προβλήματος: από ποιόν απειλείται;

"Βεβαίως, το μέρος εθνικής κυριαρχίας που διαχειριζόμαστε απειλείται. Απειλείται όμως από τη γενική εξασθένηση της χώρας λόγω της δεινής οικονομικής κρίσης, της υπερχρέωσης και άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Σημαίνει ότι την κυριαρχία την υπονομεύουμε «εκ των έσω», εμείς οι Ελληνες ως κοινωνία και, κυρίως, ως πολιτικό σύστημα. Γιατί εμείς, ως πολιτικό σύστημα, επιλέξαμε να υπερχρεώσουμε τη χώρα, εμείς επιλέξαμε «να ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας», εμείς επιλέξαμε να συντηρούμε τα νοσηρά φαινόμενα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, εμείς επιλέξαμε την ασύδοτη υπερκατανάλωση και μία σειρά από άλλες παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στη δεινή κρίση και στην πολιτική της εξασθένηση διεθνώς.

Για δεκαετίες θεωρούσαμε (ή θεωρούσαν πολλοί) ότι η κυριαρχία μας απειλείται από τους Τούρκους, τους γείτονες της ακατονόμαστης χώρας (ΠΓΔΜ), την Ευρωπαϊκή Ενωση, την παγκοσμιοποίηση και άλλα ωραία και τερπνά φαντάσματα. Τελικά αποδείχθηκε ότι η κυριαρχία μας υπονομεύτηκε «από μέσα», από τους ίδιους τους Ελληνες και τη συμπεριφορά τους. Αυτό σημαίνει κάτι σημαντικό. Σημαίνει ειδικότερα ότι πατριωτισμός δεν είναι να βγάζει κάποιος άναρθρες εθνικιστικές κραυγές και κορόνες, αλλά να ενδιαφέρεται και να εργάζεται για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της χώρας, ως προϋποθέσεις για την ισχυρή παρουσία της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα." 

Οι αντιδράσεις λοιπόν μου φαίνονται προσωπικά άκρως υποκριτικές και μικροπολιτικές. "Κανείς από τους όψιμους ηρακλειδείς της εθνικής κυριαρχίας δεν ανησυχούσε και δεν διαμαρτυρόταν για τους συμβιβασμούς στα εθνικά δικαιώματα, όταν έρρεε το χρήμα από τους κρουνούς των διαρθρωτικών και άλλων ευρωπαϊκών ταμείων, που βέβαια μαζί με τα δανεικά, τα σπαταλήσαμε σε μεγάλο βαθμό σε επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις, αυξήσεις, προσλήψεις στο Δημόσιο, επιδόματα, μελέτες, σεμινάρια, επιμορφωτικά ή επικοινωνιακά προγράμματα και άλλα συναφή. Ούτε κανείς αγανακτούσε όταν συστηματικά γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια τις κοινοτικές οδηγίες και τις συνεχείς παραπομπές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, επειδή αδυνατούμε να φροντίσουμε ακόμη και τα σκουπίδια μας…
Ο πόνος για την υπεράσπιση και τον σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων έπιασε ορισμένους όταν φτάσαμε στη χρεοκοπία και απαιτείται πλέον η προώθηση μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο και στην οικονομία, που προ πολλού έπρεπε να είχαν γίνει. Τώρα δηλαδή που απειλούνται «κεκτημένα», προκλήθηκαν οι ανησυχίες και εμφανίστηκαν ελληνικές σημαίες στις διαδηλώσεις «αγανακτισμένων». Ακόμη και καημός για την τύχη του δημοκρατικού πολιτεύματος εκδηλώθηκε. Η δήλωση του προέδρου του ΔΣΑ, με αφορμή παρέμβαση των Βρυξελλών για την απελευθέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος, είναι χαρακτηριστική. Καλεί την κυβέρνηση «να αναλογισθεί τις ευθύνες της και να θέσει τέλος στις έξωθεν παρεμβάσεις που βάλλουν κατά των θεσμών, προσβάλλουν τον πυρήνα της Δικαιοσύνης και έχουν στόχο την υποβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας μας»"

Τόσα χρόνια είμαστε το γιογιό των ισχυρών εταίρων μας που μας εξαγόραζαν με τα λεφτά τους. Δεν νομίζω ότι οι Γερμανοί χρειάζονται επιτρόπους για να μας ελέγχουν. Στην "ακμή" (irony) της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας της μεταπολίτευσης μας πούλαγαν χαλασμένα υποβρύχια για την πλάκα τους. Πρώτα από όλα πρέπει εμείς οι ίδιο να διορθώσουμε το πολιτικό μας σύστημα μέσω των δημοκρατικών αγώνων μας. Να διώξουμε τους πολιτικούς που τα φαγανε, να απομονώσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους που μας κλέψανε, τους συνδικαλιστές που μας εξαπάτησαν. Εμείς οι ίδιοι, να αποδιώξουμε το μερίδιο διαφθοράς που μας αναλογούσε τόσα χρόνια και μέσα από τις στάχτες να φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα. Για να ανακτήσουμε οποιαδήποτε κυριαρχία μπορούμε να διαχειριστούμε, προϋπόθεση είναι η υπέρβαση της κρίσης και η ισχυροποίηση της χώρας. Οποιοσδήποτε μπορεί να βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή (θα πρέπει να) είναι ευπρόσδεκτος, είτε προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση είτε από οποιονδήποτε άλλο θεσμό. Αυτή είναι η εθνική κυριαρχία που μας ανήκει και που μας αξίζει και όχι οι φωνές αυτών που μας έφεραν εδώ.
Σε μια δημοκρατία προδότες δεν είναι 300 μόνο.

Και κλείνοντας: Δεν είμαι υπέρ αυτών που συμβαίνουν στην Ελλάδα. "Κανένας λαός  δεν ευθύνεται  τόσο, ώστε να του «αξίζει» να καταντά  υπόδουλος προκειμένου να εξιλεωθεί για τα αμαρτήματά του, ακόμα μια αυτά που έγιναν εις βάρος άλλων. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, κάποιες χώρες  θα έπρεπε σήμερα  να μας σφουγγαρίζουν τους καμπινέδες μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. Χωρίς γάντια."

Απλά σε τέτοιες δύσκολες εποχές είναι σημαντικό να κρατάμε τη λογική μας και να μην παρασυρόμαστε από λαϊκιστές και δημαγωγούς. Πρέπει επιτέλους να γίνουμε ώριμοι και υπεύθυνοι, και όταν μιλάμε για εθνική κυριαρχία να ξέρουμε ακριβώς που αναφερόμαστε. Γιατί όπως πολύ σωστά είδα σε ένα status στο facebook σήμερα: "Οι λαοί δεν γίνεται να μην έχουν δίκιο. Επιπλέον στις δημοκρατίες δεν γίνεται να μην φταίνε".

πηγές:

1) http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1
2) http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4667763
3) http://www.otyposnews.gr/archives/23724
4) http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9755
5) http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9747