ΕΝ ΛΕΥΚΩ

Μαύρη η νύχτα έξω. Ε, ας την κάνουμε άσπρη. Πώς; Ακούγοντας το "Εν Λευκώ" της Νατάσας Μποφίλιου! Ναι, δεν πάω καλά το ξέρω. Βασικά απλά άκουσα έναν στίχο από αυτό το όμορφο κομμάτι και μου φάνηκε "κάπως". "Κάπως", σαν να μην συμφωνώ αλλά όλοι οι άλλοι γύρω μου να συμφωνούν. Τον σκεφτόμουνα κανά δυο μέρες. Τελικά κατέληξα πως απομονώνοντας τον στίχο δεν μπορώ να κρίνω. Έτσι πήρα όλο το κομμάτι, διάβασα τους στίχους και κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα δικά μου, ανάλυση των στίχων δικιά μου. Μην παρεξηγούμαστε. Έτσι είναι η τέχνη, σε κάθε έναν βγάζει διαφορετικά πράγματα.

Ο στίχος ήταν:
Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

Ακολουθεί βίντεο με το κομμάτι και τους στίχους και μετά μία προσπάθεια να καταλάβω ορισμένα πράγματα.




Καταρχήν. Το λευκό είναι και δεν είναι χρώμα. Είναι το άχρωμο χρώμα. Μια λευκή ζωή είναι μια ζωή που δεν της δίνεις το χρώμα σου, την αφήνεις απαράλλαχτη. Και πώς δίνει κάποιος χρώμα στη ζωή του; Κάνοντας! Πράττοντας! Παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια του! Το κομμάτι κατά την ταπεινή μου γνώμη αναφέρεται στους ανθρώπους που δεν δίνουν χρώμα στη ζωή τους, που μένουν παθητικοί και δεν κυνηγούν όλα αυτά που αγαπούν.

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου, γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο, βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου, και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω.
Ζω εν λευκώ, βλέπω λευκή τη ζωή μου γιατί δεν έκανα κάτι για να την αλλάξω. Λευκή και η τύχη γιατί πολύ απλά δεν ρίσκαρα για να έχω τύχη (έστω και "μαύρη γκαντεμιά"). Δεν ρίσκαρα γιατί φοβήθηκα το μετά, το οποίο στην ουσία όμως θα το γνωρίσω και θα το κρίνω μόνο από το μετά του, τις συνέπεις του και ποτέ από πριν, οπότε κακώς έμεινα άπραγος.


Αν είχα θάρρος για να πω το έλα, τώρα δε θα’ χα τη φωτιά στο αίμα, αν είχε χρώμα θα’ ταν άσπρη τρέλα, αν είχε σώμα θα’ ταν πάλι ψέμα.
Δεν έδειξα θάρρος. Δεν κυνήγησα αυτά που αγάπησα. Δεν τους ζήτησα να έρθουν κοντά μου. Πέρασε ο καιρός όμως και τώρα πια με καίει η περιέργεια και το γαμώτο. Με καίει που δεν το έκανα και μετανιώνω για αυτό. Μετανιώνω που η ζωή μου διακατέχεται από μία λευκή τρέλα, μια αυταπάτη ότι έζησα.


Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο, σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου, κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο, που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου. Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη, και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει, να’ χει το μέλλον μου να επιλέξει, ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.
Μένω άπραγος. Όπως δεν τολμάω να μιλήσω, να πω αυτά που νιώθω, έτσι δεν τολμώ να κουνηθώ να δείξω τα αισθήματα μου. Βλέπω ότι η ζωή μου είναι βουβή, ζητάω να μάθω το γιατί. Δικαιολογώ τον εαυτό μου μεταμφιέζοντας την σιωπή σε κάτι που μοιάζει με λέξη, αλλά μόνο λέξη δεν είναι. Θέλω να ξαναγυρίσει το παρελθόν να το αλλάξω, να κάνω αυτή τη φορά.


Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ…
Τίποτα σημαντικό. Άχρωμη η ζωή, χωρίς συγκινήσεις, χωρίς αγάπη, χωρίς κάτι να αξίζει. Λευκή ζωή. Τα πάντα όλα αυτό το δίστιχο.


Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι. Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει. Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος, τώρα δε θα’ τανε φωτιά στο αίμα, αν είχε χρώμα θα’ ταν άσπρο ο φόβος, αν είχε σώμα θα’ ταν σαν κι εμένα.Οι φίλοι μου, οι ενεργοί φίλοι μου στη ζωή μου λένε: "Κάνε κάτι! Μην μείνεις παθητικός!" Εγώ τον χαβά μου. Υπερβάλω, γίνομαι θύμα των άχρωμων φόβων μου και διστάζω. Μετά θα πω δίκιο είχαν και θα με καίει το παρελθόν σαν απωθημένο μέσα μου.

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε, κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις, κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε, πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.Τι με καίει όμως μέσα μου; Με καίει η αγάπη. Η αγάπη που ποτέ δεν έζησα. Δεν έζησα γιατί και άλλοι -όχι μόνο εγω- ζούνε εν λευκώ. Δίστασαν, δεν μου παν ποτέ τι ένιωθαν. Φταίω και εγώ όμως που δεν την έζησα γιατί ποτέ δεν προσπάθησα να τους κάνω να εξωτερικεύσουν τα αισθήματα τους. Η αγάπη δεν υπάρχει ποτέ σε έναν. Η φράση "σ' αγαπώ" δεν βγαίνει πότε μόνο από μία καρδιά. Αν θέλω να δω την αγάπη να καίει στις φλέβες μου ζωντανή, και όχι σαν μια φαντασία που έμεινε απωθημένο, πρέπει να σταθώ στο ύψος της. Πρέπει να παίξω μαζί της, και να βοηθήσω και τον άλλο να παίξει μαζί της. Love is a game, and the winner is the one who shouts "i love you" louder.


Και σε λυπούνται που δεν το’ χεις νιώσει, κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος, και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση, πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος. Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα, δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο, κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα, εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω. Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω, μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα, τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω, με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα.Ποντάρω λίγα ενώ έχω πολλά αισθήματα να δώσω. Δεν πάω ρέστα ακόμα και αν έχω το καλύτερο φύλλο. Και δυστυχώς για αυτό ποτέ δεν θα κάνω την γερή μπάζα, που θα δώσει χρώμα στη ζωή μου. Θα 'μαι πάντα ένας απαθής παίκτης στο παιχνίδι της αγάπης. Οι άλλοι στο τραπέζι θα με λυπούνται. Με τόσες μάρκες αισθημάτων, έχει τόσα να δώσει, κρίμα που δεν μπαίνει θα λένε. Θα συμφωνώ μαζί τους. Αλλά κάθε φορά που θα με ρωτάνε, θα φεύγω. Θα λέω "ίσως την επόμενη φορά να ποντάρω περισσότερα", ελπίδα που δεν πιστεύω, απλά για να φύγω από την δύσκολη θέση. Άχρωμη ελπίδα σαν και μένα.

Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ…

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

LIVE TO DIE

Θάνατος. Όλοι τον φοβούνται μα όλοι τον επιδιώκουν. Αλήθεια άμα βάλουμε σε ζυγαριά τη ζωή και τον θάνατο, υπάρχει φορά που ο θάνατος θα 'ταν καλύτερος από τη ζωή; Και το αντίστροφο, μια ζωή που θα 'ταν χειρότερη και από θάνατο;
Ζήτημα που ανέκαθεν απασχολούσε την ανθρωπότητα. Από τον Σπαρτιάτη πολεμιστή που ο θάνατος για την πόλη-κράτος ήταν πολύ πιο επιθυμητός από μία δειλή ζωή, τον φιλόσοφο που προτίμησε να πεθάνει από το να αρνηθεί τις ιδέες του, τον μαθηματικό που διάλεξε την μάχη με τον χάρο από το να ζήσει χωρίς την κοπέλα που αγαπούσε, τον πολιτικό που έβαλε προσωπικούς του φρουρούς πολιτικούς του αντιπάλους διαλέγοντας είτε να ζήσει σε ένα ειρηνικό κράτος είτε να πεθάνει υπό συνθήκες εμφυλίου.
Όλες οι περιπτώσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Τον έρωτα. Τον έρωτα για τον άνθρωπο, τη ζωή, την τιμή, τον έρωτα για τον ίδιο τον έρωτα. Τον έρωτα που τόσο καλά ξέρει να τυφλώνει το μυαλό. Το μυαλό που τόσο καλά είναι προσηλωμένο στην υπόθεση επιβίωση. Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί ανέκαθεν, το βασικό όργανο του ανθρώπου είναι η καρδιά; Γιατί είναι το πρώτο όργανο που μαθαίνει κάποιος, το πιο δημοφιλές κτλ; Όχι, δεν θέλω επιστημονικού τύπου απαντήσεις, πως γιατί από εκεί περνά όλο το αίμα. Γιατί οι σύγχρονες κοινωνίες είναι τρανή απόδειξη πως χωρίς ή με λαβωμένο μυαλό μπορείς να ζήσεις, χωρίς όμως ή με λαβωμένη καρδιά η ζωή γίνεται αβίωτη.
Όταν η καρδιά δέχεται το πλήγμα, ο θάνατος φαντάζει ουτοπία σε σχέση με τη ζωή. Κάποιος θα πει, εδώ υπάρχουν άνθρωποι με τόσα προβλήματα, επειδή είναι πληγωμένοι θα σκάσουν; Προσωπικά, δεν έχω ακούσει άστεγο, φτωχό, ναρκωμανή να εύχεται να πεθάνει. Άλλα πράγματα εύχονται αυτοί. Έχω ακούσει γιαγιά που μόλις πέθανε ο άντρας της να παρακαλάει τον Θεό να την πάρει. Έχω δει άτομα να χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα και να μην είναι ποτέ ξανά ίδια. Έχω δει ένα ζευγάρι ναρκωμανών ξάπλα στο πεζούλι αγκαλιασμένους και να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο στον κόσμο.
Και όμως εκεί που ο έρωτας σε ρίχνει έρχεται η αγάπη να σε ανεβάσει. Υπάρχουν στιγμές ζωής που καλύτερα να 'χες πεθάνει, ναι. Όμως ο θάνατος έρχεται μόνο σε αυτούς που δεν κατάφεραν να τον κερδίσουν. Ο θάνατος αφορά μόνο τους δειλούς που δεν κυνήγησαν τα όνειρα τους. Άσε την καρδιά σου να αγαπήσει. Θα σε γεμίσει όνειρα, θα σε κάνει να τα κυνηγήσεις, θα σου πει πως ακόμα και αν πληγωθείς, δεν τα παρατάς τόσο εύκολα.

Ναι, ίσως καλύτερα να σταμάταγε η ζωή μου εκεί, να πέθαινα ευτυχισμένος να μην ζούσα την θλίψη. Όμως ζω για να πεθάνω, γιατί χωρίς αυτήν την θλίψη η ζωή δεν θα είχε νόημα, χωρίς τον πόνο δεν υπάρχει χαρά. Και επειδή κάποια μέρα όντως βιολογικά θα πεθάνω θέλω ως τότε να τα ζήσω όλα- καλά κακά. Ζω για να πεθάνω.