Η ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ο στόχος μίας κοινής ευρωπαϊκής ανώτατης εκπαίδευσης υψηλού επιπέδου οριοθετήθηκε στην Μπολόνια το 1999 από 29 ευρωπαϊκές χώρες και είναι αυτός που επιχειρείται να υλοποιηθεί και στη χώρα μας.

Το προσχέδιο νόμου που παρουσίασε η υπουργός Παιδείας έχει ως σημείο αναφοράς την Συνθήκη της Μπολόνια που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός κοινού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης μέσα στην Ευρώπη, ικανή να ανταγωνιστεί κατά κύριο λόγο τις ΗΠΑ. Οι αποφάσεις του 1999 που επικυρώθηκαν στην Πράγα το 2001 και στο Βερολίνο το 2003 κάνουν λόγο για κοινό σύστημα αξιολόγησης των σπουδών και των πτυχίων (ECTS: European Credit Transfer System), τη δυνατότητα απονομής κοινών πτυχίων και μετάβασης των σπουδαστών από ένα πανεπιστήμιο σε άλλο, τη δυνατότητα δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, την είσοδο του ιδιωτικού τομέα στο κομμάτι της χρηματοδότησης, την ενεργή συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των ιδρυμάτων, την ανάπτυξη προγραμμάτων σπουδών για ενήλικες κα. Βασικός στόχος, όμως, είναι να ξεπεραστεί το εμπόδιο της ανομοιογένειας ανάμεσα στα ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά ιδρύματα η οποία παρουσιάζεται στους τομείς της οργάνωσης, διοίκησης, λειτουργίας αλλά και της δομής του εκπαιδευτικού προσωπικού. Υπάρχουν περίπου 3.300 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην ΕΕ και περίπου 4.000 στην Ευρώπη ενώ το 2.000 καταγράφηκαν 12.500.000 σπουδαστές σε αυτά. Το 80% της θεωρητικής έρευνας διεξάγεται από το πανεπιστήμια, τα οποία απασχολούν 34% των ερευνητών την Ευρώπης.

Ακολουθεί μία συνοπτική παρουσίαση των σχετικά προηγμένων χωρών της Ευρώπης και της προσπάθειάς τους να ενσωματώσουν τη Συνθήκη στην ανώτατη εκπαίδευσή τους. Τα στοιχεία που αναφέρονται, παρουσιάστηκαν στις εκθέσεις του 2005 που υπέβαλλαν τα εμπλεκόμενα κράτη στη Συνθήκη της Μπολόνια ( http://www.bologna-bergen2005.no/).

Η Συνθήκη της Μπολόνια

- Υπογράφθηκε από τις εξής 29 χώρες: Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχία, Δανία, Εσθονία, Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Νορβηγία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία και Μ. Βρετανία.

-Οι χώρες με τη συμμετοχή τους αυτοδεσμεύονται στην αναδιάρθρωση του συστήματος ανώτατης εκπαίδευσης με στόχο την εναρμόνισή του σε ευρωπαϊκό επίπεδο

-Τα κοινά ευρωπαϊκά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν είναι: η ανάπτυξη και ο διαχωρισμός των επιστημών σε νέους κλάδους, η είσοδος των απόφοιτων στην αγορά εργασίας, η έλλειψη γνώσης σε κομβικά πεδία της ανάπτυξης, η επέκταση της ιδιωτικής και διακρατικής ανώτατης εκπαίδευσης.

-Το πρόγραμμα δράσης που ορίζεται από τη Συνθήκη συνοψίζεται στους εξής στόχους:

• Τη δημιουργία ενός ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης για να γίνει πιο ανταγωνιστικός σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και να ενισχυθεί η απασχόληση και η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών μέσα στην Ευρώπη.

• Την ολοκλήρωση της δημιουργίας του μέχρι 2010

• Την εισαγωγή πτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών σε όλες τις χώρες σχετιζόμενες με την αγορά εργασίας

• Την υιοθέτηση κοινού συστήματος αξιολόγησης των σπουδών και των πτυχίων (ECTS: European Credit Transfer System)

• Την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική στη διασφάλιση ενιαίας και υψηλής ποιότητας σπουδών

Ιταλία

- Το υπουργείο Παιδείας, Πανεπιστημίων και Έρευνας ορίζει την ανώτατη εκπαίδευση και διαχειρίζεται τους οικονομικούς πόρους της

- 80 πανεπιστήμια υπάρχουν στην Ιταλία:

• 55 κρατικά πανεπιστήμια

• 3 πολυτεχνεία

• 14 μη κρατικά πανεπιστήμια, αναγνωρισμένα και με ισότιμους τίτλους σπουδών

• 3 πανεπιστήμια ειδικευμένα στις μεταπτυχιακές σπουδές

• 3 ανοικτά πανεπιστήμια

- Η Ιταλία εφαρμόζει τη Συνθήκη της Μπολόνια δημιουργώντας νομοθετικό πλαίσιο

- Το πανευρωπαϊκό σύστημα αξιολόγησης των πτυχίων και των σπουδών (ECTS) έχει υιοθετηθεί

- Ο ιδιωτικός τομέας χρηματοδοτεί την πανεπιστημιακή έρευνα

- Με νόμο το 1993 τα πανεπιστήμια είναι οικονομικά αυτόνομα

- Από το 2003 τα ιταλικά πανεπιστήμια διαθέτουν προγράμματα κοινών πτυχίων με τη συνεργασία είτε ανάμεσα σε ιδρύματα της χώρας, είτε με πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας και των ΗΠΑ

Γερμανία

- Στοχεύει να υιοθετήσει το σύστημα των δύο κύκλων σπουδών μέχρι το 2010

- Το 2004 η Γερμανία είχε 365 ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης εκ των οποίων 174 πανεπιστήμια και κολέγια, και 191 πανεπιστήμια εφαρμοσμένων επιστημών. Από τα 365, τα 101 είναι ιδιωτικά, τα οποία υποχρεούνται να προσφέρουν περιορισμένες θέσεις για τους φοιτητές, ίσες με το ένα δέκατο της ικανότητας απορρόφησης των δημόσιων. Τα πτυχία των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι ισότιμα αν και εφόσον πληρούν τα κριτήρια ποιότητας που έχουν οριστεί από το κράτος.

- Με βάση το πανευρωπαϊκό σύστημα αξιολόγησης των πτυχίων και των σπουδών (ECTS) απονέμονται το 67.7% των Bachelor και το 62,5% των Master

- Περίπου 100.000 άτομα σπουδάζουν σε επίπεδο Διδακτορικού ενώ 24.000 Διδακτορικά απονέμονται κάθε χρόνο. Η μέση ηλικία ενός σπουδαστή που παίρνει Διδακτορικό είναι 33 ετών.

- Το 77,2% της χρηματοδότησης της πανεπιστημιακής έρευνας παρέχεται από το κράτος

- Η Γερμανία συμμετέχει σε πάρα πολλά προγράμματα κοινών πτυχίων με πανεπιστήμια άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Στα 13 από τα 19 κοινά Master που θέσπισε το πρόγραμμα Erasmus Mundus μετέχει η Γερμανία

- Υπάρχουν 86 διοικητικά σώματα που αποτελούνται από σπουδαστές

- Το 25,6% των σπουδαστών παίρνει κρατική επιχορήγηση

Μεγάλη Βρετανία (Χωρίς τη Σκοτία)

- Οι σπουδαστές πληρώνουν από 0 μέχρι 3.000 λίρες για κάθε θεματική ενότητα. Μπορούν να λάβουν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο για τα έξοδα των σπουδών τους και να το αρχίσουν να το αποπληρώνουν μόνο όταν το ετήσιο εισόδημά τους ξεπερνάει τις 15.000 λίρες.

- Υπάρχουν 132 δημόσια πανεπιστήμια στην Αγγλία, 3 στη Β. Ιρλανδία και 12 στην Ουαλία. Υπάρχει ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Αγγλία και αρκετά ξένα ιδιωτικά πανεπιστήμια που προσφέρουν μη-βρετανικά πτυχία αλλά χρησιμοποιούν το σύστημα αξιολόγησης σπουδών και επικύρωσης πτυχίων του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Μ. Βρετανίας.

- Η ποιότητα του επιπέδου των σπουδών αξιολογείται από αρμόδια επιτροπή (Quality Assurance Agency) η οποία παρουσιάζει δημόσια τα αποτελέσματα των ερευνών της

- Η απονομή των πτυχίων και οι τίτλοι σπουδών ανήκουν νομικά στα ίδια τα ιδρύματα και όχι στο κράτος. Τα πανεπιστήμια έχουν απόλυτη αυτονομία

- Το σύστημα απονομής βασίζεται σε 3 κύκλους σπουδών: Bacherol - Master - Doctoral

- Το ευρωπαϊκό σύστημα αξιολόγησης των πτυχίων και των σπουδών (ECTS) έχει υιοθετηθεί και μέσω αυτού είναι δυνατή και η μεταφορά μορίων από φοίτηση σε πανεπιστήμιο άλλου κράτους

- Το 2002 το κράτος επένδυσε 5.454 εκατομμύρια λίρες στην πανεπιστημιακή έρευνα. Αντίστοιχα 14.107 εκατομμύρια λίρες επενδύθηκαν από τον ιδιωτικό τομέα

- Υπάρχουν πολλά κοινά πτυχία, η δομή των οποίων καθορίζεται από τα ίδια τα ιδρύματα και όχι από το κράτος

Ελβετία (εκτός ΕΕ)

- - Το πανευρωπαϊκό σύστημα αξιολόγησης των πτυχίων και των σπουδών (ECTS) έχει υιοθετηθεί, όπως και οι δύο κύκλοι σπουδών

- Τα περισσότερα ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης είναι κρατικά, ενώ υπάρχουν και πολύ λίγα ιδιωτικά

- Η Ελβετία επενδύει το 2,7 % του ΑΕΠ στην έρευνα εκ της οποίας το ένα τρίτο διεξάγεται από τα πανεπιστήμια

- Στα τεχνολογικά πανεπιστήμια της χώρας το ένα πέμπτο των μαθητών και το 35% των καθηγητών είναι αλλοδαποί

- Υπάρχουν λίγα προγράμματα κοινών πτυχίων και αυτό είναι ένα πεδίο στο οποίο αναζητείται το ορθό πλαίσιο εφαρμογής για την ανάπτυξή τους

Ισπανία

- -Το νομικό πλαίσιο για την εφαρμογή της Συνθήκης της Μπολόνια (1999) και των συμπληρωματικών συμφωνιών της Πράγας (2001) και του Βερολίνου (2003) έχει δημιουργηθεί. Το πανευρωπαϊκό σύστημα αξιολόγησης των πτυχίων και των σπουδών (ECTS) έχει υιοθετηθεί, όπως και η κοινή αξιολόγηση των προγραμμάτων σπουδών και η επικύρωση των πτυχίων.

- Το υπουργείο Παιδείας και Επιστήμης είναι το κορυφαίο συντονιστικό όργανο της ανώτατης εκπαίδευσης

- Από τα 70 πανεπιστήμια της χώρας, τα 48 είναι δημόσια. Τα ιδιωτικά είναι αναγνωρισμένα και οι διαφορές τους με τα κρατικά είναι μικρές και περιορίζονται σε ζητήματα εσωτερικής δομής τους, οργάνωσης και διδακτικού προσωπικού

- Υποτροφίες δίνονται και σε αλλοδαπούς σπουδαστές ενώ έχουν αυξηθεί οι θέσεις διδακτικού προσωπικού που στελεχώνονται από ξένους

- Τα δημόσια πανεπιστήμια είναι οικονομικά αυτόνομα. Το 75% των εσόδων τους προέρχεται από κρατικές επιχορηγήσεις ενώ των 15% από τα δίδακτρα.

- Οι σπουδαστές μετέχουν σε όλα τα διοικητικά όργανα των ιδρυμάτων

- Η είσοδος των μαθητών στα πανεπιστήμια εξαρτάται από τους βαθμούς που θα έχουν αποκομίσει από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση

- Τα πανεπιστήμια μπορούν να δημιουργήσουν προγράμματα σπουδών για ενήλικες, προγράμματα σπουδών εξ αποστάσεως και online προγράμματα σπουδών

Γαλλία

- Από τον Ιούλιο του 2002 καθιερώθηκε η δομή L.M.D. (Licence - Master - Doctorat) ενώ το ευρωπαϊκό σύστημα αξιολόγησης των πτυχίων και των σπουδών (ECTS) έχει υιοθετηθεί

- To υπουργείο Παιδείας, Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας ελέγχει το χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης.

- Δεν υπάρχει νομικός περιορισμός για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων αν και αυτά πρέπει να πληρούν τις ποιοτικές προδιαγραφές και σε αυτόν τον τομέα ελέγχονται από το κράτος.

- Το κράτος ελέγχει την ποιότητα των σπουδών και των πτυχίων. Η αξιολόγηση γίνεται κάθε 4-6 χρόνια, ανάλογα με τον τύπο του πτυχίου.

- Το κράτος χρηματοδοτεί τα δημόσια πανεπιστήμια και όσα ιδιωτικά πληρούν τις ποιοτικές προδιαγραφές για να λάβουν επιχορήγηση

- Από το 1968, τα πανεπιστήμια και τα Grandes Ecoles έχουν εκπαιδευτική, επιστημονική, διοικητική και οικονομική αυτονομία

- Με νόμο του 1984, οι σπουδαστές αποτελούν διοικητικά ισότιμα μέλη με τους εκπαιδευτές και τους ερευνητές

- Οι μαθητές που έχουν δίπλωμα baccalaureat (απονέμεται με την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) έχουν δικαίωμα εισόδου στα πανεπιστήμια με χαμηλά δίδακτρα. Οι υποτροφίες δίνονται από το κράτος με βάση το οικογενειακό εισόδημα

- Υπάρχουν κοινά προγράμματα σπουδών και απονομής πτυχίων με άλλα κράτη (και την Ελλάδα)

Δανία

-Ένα νέο νομοσχέδιο ψηφίσθηκε το 2003 σύμφωνα με το οποίο ενισχυόταν η αυτονομία των ιδρυμάτων και θεσπίζονταν ανεξάρτητα συμβούλια

-Μία νέα στρατηγική υιοθετήθηκε το 2004 σύμφωνα με την οποία η ονομασία Πανεπιστημιακά Κολέγια δίνεται σε ιδρύματα που πληρούν συγκεκριμένες προδιαγραφές τις οποίες οριοθετεί το υπουργείο Παιδείας

-Τρία υπουργεία της Δανίας είναι υπεύθυνα για την ανώτατη εκπαίδευση:

Το υπουργείο Επιστήμης

Το υπουργείο Παιδείας

Το υπουργείο Πολιτισμού

-Η δομή των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων

• 12 Πανεπιστήμια: 97.000 σπουδαστές και 19.000 εισακτέοι το 2005

• 13 ειδικευμένα ιδρύματα στις Τέχνες: 6.000 σπουδαστές και 2.000 εισακτέοι το 2005

• 36 Ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης: 86.000 σπουδαστές και 25.000 εισακτέοι το 2005

• 49 Ιδρύματα ανώτατης τεχνικής εκπαίδευσης: 16.000 σπουδαστές και 5.000 εισακτέοι το 2005

• Δεν υπάρχουν αξιοσημείωτη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα

-Η νομοθεσία προβλέπει τη λειτουργία ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων τα οποία, όμως, πρέπει να ακολουθήσουν τις κυβερνητικές οδηγίες για την απονομή των τίτλων σπουδών

-Το σύστημα αξιολόγησης των τίτλων σπουδών είναι προσαρμοσμένο στο ECTS (European Credit Transfer and Accumulation System)

-Κατανομή εσόδων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων

• 27% για επιμόρφωση

• 37% για έρευνα

• 36% για γενικά έξοδα (κτίρια κτλ.)

-Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν νομικά κατοχυρωμένη αυτονομία.

-Οι εργαζόμενοι και οι μαθητές των ιδρυμάτων ψηφίζουν στις εκλογές των Πανεπιστημιακών Συμβουλίων

-Υπάρχει μεγάλη οικονομική στήριξη των φοιτητών με πολύ ευνοϊκούς όρους δανειοδότησης. Δεν εξετάζεται η οικονομική επιφάνεια των γονέων.

Αυστρία

-Το αυστριακό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης συγκροτείται από δημόσια πανεπιστήμια, ιδιωτικά πανεπιστήμια, πανεπιστήμια εφαρμοσμένων επιστημών, κολέγια επιμόρφωσης εκπαιδευτών και ιδρύματα μετα-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

-Δομή της ανώτατης εκπαίδευσης

• 22 δημόσια πανεπιστήμια

• 19 πανεπιστήμια εφαρμοσμένων επιστημών

• 9 ιδιωτικά πανεπιστήμια

• 28 κολέγια επιμόρφωσης εκπαιδευτών

-Το 1999 μπήκε σε εφαρμογή το νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων

-Όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ελέγχονται από το Υπουργείο Παιδείας, Επιστημών και Πολιτισμού

-Από το 2004 τα πανεπιστήμια είναι νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου

-Από το 2007, τα πανεπιστήμια θα λαμβάνουν το 80% των εσόδων τους συνάπτοντας 3ετή συμβόλαια χρηματοδότησης με το κράτος

-Σε εξέλιξη βρίσκεται η προσπάθεια των πανεπιστημίων για κοινά πτυχία

-Υπάρχουν δυσκολίες στην προσαρμογή του συστήματος αξιολόγησης των τίτλων σπουδών στο ECTS (European Credit Transfer and Accumulation System)

Πηγή : Καθημερινή

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ;

Ετσι βουλιάξατε τα Πανεπιστήμια

Θ. Π. ΤΑΣΙΟΣ

Μετά απο μισόν αιώνα (ακριβώς) απο τότε που άρχισα να υπηρετώ την πανεπιστημιακή παιδεία, και μετά απ' τους όποιους αγώνες (στους οποίους έχω συμμετάσχει, με νούν καί με χέρια) κατά του πολιτικού κονφουζιονισμού, αισθάνομαι οτι έχω υποχρέωση να ξαναβάλω τις φωνές: Τί είναι πάλι ετούτη η βαθύτατα αντιλαϊκή θεατρική παράσταση που παίζεται τους τελευταίους μήνες γύρω απ' το θέμα «ελληνικό πανεπιστήμιο»; Με όσην μου απόμεινε φωνήν, διαμαρτύρομαι για την περι ιδιωτικών λέει πανεπιστημίων μπουζουριέρα: Εδώ το ελληνικό πανεπιστήμιο βουλιάζει από μέσα-του, κι εμείς αλλού τοποθετούμε τους φωνακλάδικους καβγάδες μας...

1. Το Ασυλον καταπατείται τρείς φορές τη βδομάδα: Η βίαιη εισβολή φοιτητικών ομάδων στους τόπους εργασίας (υπαλλήλων, τεχνιτών, δασκάλων και διοικήσεων), καθώς και οι καθημερινές απειλές κατά των διαφωνούντων, συνιστούν καραμπινάτη παρεμπόδιση παραγωγής και διάδοσης ιδεών και γνώσεων στο Πανεπιστήμιο. Αυτήν ακριβώς την παρεμπόδιση ηθέλησε να αναστείλει ο περι Ασύλου Νόμος - κι ο μόνος φόβος παλαιότερα ήταν βέβαια η Αστυνομία. Τώρα που η Αστυνομία (τα τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε το πανεπιστημιακό έργο, τώρα που το έργο αυτό (αυθαίρετα και βίαια) παρεμποδίζεται απο μέλη της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε. Τον δε αντίλογό-σας οτι τάχα αυτά τα επονείδιστα γεγονότα είναι «για το καλό της Παιδείας», να πάτε να τον πείτε στους πολύχρωμους και μπαγιάτικους οπαδούς των ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών. Διάβολε, πώς είναι δυνατόν με τη μόνιμη βία, την εξωπέταξη και τον τραμπουκισμό κατά των Δασκάλων να μπορεί να υπηρετηθεί ενα ιδεώδες; Και ποιός, πότε και με τί εμπειρία, ειδίκευση και ευθύνη το μελέτησε αυτό το «ιδεώδες», ώστε να έχει καταλήξει στο μεταφυσικό αλάθητον - ακυρώνοντας για χάρη-του τη λειτουργία του Πανεπιστημίου; Κι όχι για μιά βδομάδα κάθε 5 χρόνια (όπως λ.χ. στη Γαλλία), αλλά για 2 μήνες κάθε 6 μήνες. Ο επαναστατικός επαρχιωτισμός σ' όλο-του το μεγαλείο...

2. Η Δημοκρατία προοδεύει στην ελληνική κοινωνία, αλλά έχει προ πολλού καταργηθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η αντιπροσωπευτικότητα των φοιτητών που συμμετέχουν στη διοίκηση (ή στην παρεμπόδιση της διοίκησης, το ίδιο είναι), είναι διάτρητη. Πρώτον διοτι ουδείς εγγυάται την δημοκρατική ορθότητα των φοιτητικών συνελεύσεων (προσκλήσεις, απαρτίες, διαδικασίες, αντιδημοκρατικός τσαμπουκάς, κ.ά.). Δεύτερον διότι συχνά δέν στέλνονται έγγραφες εξουσιοδοτήσεις εκπροσώπων. Τρίτον διοτι συχνότατα όποιος γουστάρει (φοιτητής ή μή) μπουκάρει στη συνεδρίαση των οργάνων διοίκησης, όπου συμμετέχει ή ασχημονεί.

Αλλά η διάτρητη αντιπροσωπευτικότητα δέν είναι το μόνο έλλειμμα δημοκρατίας μέσα στο πανεπιστήμιο: Το χειρότερο είναι η κατα συχνά δυστυχώς διαστήματα εκτόξευση άμεσων ή έμμεσων απειλών κατά των άλλων μελών της πανεπιστημιακής Μή-Κοινότητας, κατά των Διδασκόντων δηλαδή. (Των απειλών αυτών βεβαίως διαφεύγουν όσοι Δάσκαλοι αιδημόνως σιγούν ή εξωπετάγονται αδιαμαρτύρητα.)

Εάν τα απαράδεκτα αυτά Αντιδημοκρατικά φαινόμενα συνέβαιναν σε Εργατικό Συνδικάτο, θα είχαν κατασταλεί άμεσα: Απ' τη διοίκηση του Συνδικάτου ή απ' τη Γ.Σ.Ε.Ε. ή απ' την Δικαιοσύνη. Στο Πανεπιστήμιο (κατ' αναλογίαν), οι μέν Πρυτανείες ποιούν την νήσσαν εξ ανάγκης, το κατα τα άλλα λαλίστατον Υπουργείο Παιδείας καμώνεται οτι τα αγνοεί, η δε Δικαιοσύνη είναι μή προσβάσιμη για τους τλήμονες πανεπιστημιακούς - διότι «Ασυλον (σου λέει) θα το... ποινικοποιήσεις;».

Ιδού γιατί σας λέω οτι γίναμε όλοι ξεδιάντροποι - θύτες και θύματα.

Κι ύστερα, τί όνειδος Δημοκρατίας είναι τούτο όταν το δικό-μου συνδικαλιστικό Σωματείο δέν έχει κηρύξει απεργία, οι «εκπρόσωποι» όμως ενος άλλου «σωματείου» με... απεργούν δια της βίας, πετώντας-με στον δρόμο; Χωρίς να αισχύνονται για την αντιδημοκρατική-τους συμπεριφορά, σου απαντούν (οι ανίδεοι) «μα, είναι πολιτικό το θέμα» (sic!).

Βεβαίως, τα φαινόμενα αυτά προέρχονται πάντοτε απο φοιτητικές μειονότητες, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών μας δέν συμμετέχει σ' αυτές τις αντιπανεπιστημιακές ασχήμιες, αλλ' ούτε και τις καταδικάζει! Διοτι απουσιάζει απ' τις αντίστοιχες φοιτητικές συνελεύσεις όπου αργά την νύχτα παίρνονται οι σχετικές αποφάσεις - εν ονόματι ΟΛΩΝ των απόντων. Γιατί απουσιάζουν; Είτε διοτι δέν αντέχουν στις συνθήκες αυτού του αθλήματος, είτε διοτι πάσχουν καί αυτοί απ' τον ίδιο ραγιαδισμό όπως όλοι μας.

3. Ητανε το κλήμα στραβό, το τρώει και το βόδι: Μικρή και υποανάπτυκτη Χώρα είμαστε, δέν έχομε (έτσι κι αλλιώς) μεγάλη Επιστήμη - κι ας μή γίνει (σήμερα) λόγος για την συντεχνία-μου των Διδασκόντων (εμείς καμωνόμαστε πως είμαστε εκτός κρίσεως). Κι εκεί απάνω που πάει να γίνει η στροφή, με νύχια και με δόντια, εκεί νά και μας προκύπτουν οι εθνοσωτήριες «καταλήψεις», «στάσεις», «πορείες», «προληπτικά κλεισίματα», και ακυρώνουν περίπου το 30% του συνολικού διδακτικού έργου. Οχι το 3% (που θα ήταν ήδη κρίσιμο και πολύτιμο) αλλα το δεκαπλάσιό του. Κι όλοι μαζί απο κοινού αδιαφέροντος κινούμενοι, παρανομούμε μονίμως υπογράφοντας οτι δήθεν πραγματοποιήθηκαν οι ελάχιστες 13 διδακτικές βδομάδες ανα εξάμηνο. Ψεύδος βέβαια. Ψεύδος όμως το οποίο ΟΥΔΕΠΟΤΕ το θυμούμαστε όταν αναλύομε (υψιπετώς) την πανεπιστημιακή-μας κατάντια.

4. Την (έμμονη πλέον) καταστροφή δημόσιας περιουσίας μέσα στα πανεπιστήμια, την έχομε φάει στην περήφανη μάπα μας, τριάντα χρόνια τώρα. Γιατί το αιδήμον Υπουργείο δεν ανακοινώνει τις ετήσιες στατιστικές αυτής της κυριολεκτικά απίστευτης αιμορραγίας των φορολογουμένων; Μα, υποθέτω διοτι δύσκολα θα βρεί φιλικούς χώρους για να δημοσιεύσει αυτά τα στοιχεία.

Με όλα τούτα τα δεδομένα, συνιστά φαρισαϊσμόν η ερώτηση «γιατί δεν πάει μπροστά το ελληνικό πανεπιστήμιο». Σας ερωτώ κι εγώ με τη σειρά μου: Εάν ανάλογα φαινόμενα συνέβαιναν στη φαμίλια σας, στα χωράφια σας, στο μαγαζί σας, στην επιχείρησή σας - θα είχατε ποτέ θέσει την αφελή ερώτηση «γιατί δεν πάει καλά το μαγαζί»;

Ετούτα δε όλα ΔΕΝ είναι βεβαίως θέματα παιδείας - είναι θέματα Απαιδείας πολιτικής. Αρα δέν είναι δουλειά των Δασκάλων - είναι αντικείμενο ευθύνης των Βουλευτών, εκείνων δηλαδή που αντιπροσωπεύουν τον Λαό που είναι μάλλον αδιάφορος έναντι των απωλειών χρήματος, καλλιέργειας και ανάπτυξης, τις οποίες συνεπάγονται όλα ετούτα τα (μοναδικά στην Ευρώπη) τερτίπια.

Δύο πράγματα συμβαίνουν, αγαπητοί μου. Είτε όλα τούτα τα αγνοεί ο ελληνικός λαός και τα ελληνικά ΜΜΕ - οπότε έχομε οξύτατο έλλειμμα ευφυΐας. Είτε όλοι τα ξέρουν (το και πιθανότερο), και βουλιάζομε μέσα στον ραγιαδισμό μας (τα είχε προβλέψει κι ο Ιονέσκο με τους ρινώκερους) ή μέσα στην επαναστατική απολιτικότητά-μας. Και επιτρέψτε-μου να σας θυμίσω οτι η Δημοκρατία δέν αναγνωρίζει πολίτες πρώτης κατηγορίας, με βάση το κριτήριο της ηλικίας: Οταν η «επανάσταση» γίνεται τρείς φορές τον μήνα επι τριάντα χρόνια, κάποιο απολιτικό σύνδρομο μου μυρίζει εμένα. Μια άγνοια δηλαδή της απέραντης περιπλοκής των πολιτικών πραγμάτων και των συμφερόντων του «υπόλοιπου» λαού...

Τί προτείνω; Είναι απλό: Να σταματήσει αμέσως η περι ιδιωτικών πανεπιστημίων μπουζουριέρα («άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε»), και ν' ασχοληθεί επιτέλους η Βουλή των Ελλήνων με την ΚΥΡΙΑ μάστιγα του ελληνικού πανεπιστημίου. Κι αμέσως μετά, θά 'ρθει η ώρα για τη γούνα α) των Διδασκόντων και β) των Κενταύρων του Υπουργείου Παιδείας. Υπο τον όρον οτι τα ράμματα θα ράβονται πάντοτε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Τέρμα οι υπεκφυγές.

Υ.Γ.: Παρακαλώ όσους διαφωνούν με τις απόψεις-μου, να έχουν την καλοσύνη να χτυπήσουν κατα προτίμηση τις απόψεις μου, κι όχι τα τζάμια του Γραφείου μου.

Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ MADE IN BULGARY

Έμαθα από τον αδερφό μου που πήγε εκδρομή στο Μπάνσκο, πως στη Βουλγαρία κυκλοφορούνε με κάρα και με άμαξες ακόμα. Όντως είναι αιώνες πίσω οι άνθρωποι, ενώ ταυτόχρονα είναι και διπλανοί μας γείτονες. Όμως τι λέτε για αυτό;



Τι λέει τώρα;


Τι έχει;


Έχεις την έκτη (κόπια)


Μα ματώνω πια...


Αϊτιμάλε;


Εδώ πεθαίνουμε


Εδώ μιλάμε για ιεροσυλία


Και μπ(ι)ούτιφουλ


Και τέλος εδώ ξανά-πεθαίνουμε με την αντρική φωνή!


Τώρα ίσως καταλαβαίνει κάποιος αυτό που διαβάζαμε στο δημοτικό ως εξελληνισμός και πως ο ισχυρός πολιτισμός αφομοιώνει τον αδύναμο. Τα ίδια κομμάτια ερμηνευμένα με δουλική απομίμηση μέχρι και του στύλ. Πάλι καλά που δεν υπάρχει στο στοίχημα ενότητα "Ποιό θα 'ναι το επόμενο βουλγάρικο χίτ;". Μάνι μάνι πιο πολλά βγάζει ο Φοίβος πουλώντας πνευματικά δικαιώματα παρά δίσκους.
Πάντως μέσα από αυτό μην χαιρόμαστε μόνο γιατί την είδαμε ξανά Σωκράτηδες και Πλάτωνες. Είμαστε η "Βουλγαρία" και εμείς της ποπ σκηνής της Αμερικής έτσι;

ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΕΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Γ. Σγουρός
Γ. Δημαράς
Β. Κικίλιας
Γρ. Ψαριανός 1
Γρ. Ψαριανός 2
Αδ. Γεωργιάδης
Αλ. Αλαβάνος1
Αλ. Αλαβάνος2
Α. Μητρόπουλος
Θ. Παφίλης
Α. Χάγιος1
Α. Χάγιος2

Αν ξέχασα κανέναν δεν το έκανα σκόπιμα ή δεν βρήκα αξιοπρεπείς πληροφορίες!

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΝΕ ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

Άντε και επειδή τώρα τα θυμήθηκα και έλιωσα 5 ανεπανάληπτες δηλώσεις!


1)αφανκοξφνλζδνφΑΓΡΟΤΕΣδσκφναφανφΑΓΡΟΤΕΣσακν.



2)Πώς γένειν αυτό;



3)To kopi ti pita



4)Ο παράγοντας



5)Ο μην_βροντοχτυπάς_τις_χάντρες

ΠΑΤΑ ΕΛΑΦΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΠΑΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

Το παρακάτω κείμενο είναι από το blog kalimera958fm.blogspot.com. Το βρήκα τυχαία στο διαδίκτυο, το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και, αν και είναι μεγάλο, πιστεύω αξίζει να αφιερώσει κανείς 5 λεπτά για να το διαβάσει.
Το TED είναι site με ομιλίες για ποικίλα θέματα, από ειδικευμένους ομιλητές (έχει μιλήσει μέχρι και ο Bill Gates) και κατά τη γνώμη μου αρκετά ενδιαφέροντες είτε συμφωνείς μαζί τους είτε όχι.
Πριν λίγους μήνες ο Κεν Ρόμπινσον μίλησε στο TED με θεμα:
"Φέρτε την επανάσταση στην εκπαίδευση!".
Ακολουθεί το βίντεο με την ομιλία του και στη συνεχεια σχεδόν όλο το κείμενό του.
Η μεταφραση στα ελληνικά της ομιλίας του Κ.Ρόμπινσον στο TED εγινε απο τον Δημήτρη Μαλέα.



«…Τέσσερα χρόνια πριν στο συνέδριο του TED, στο οποίο μίλησα κι εγώ, μίλησε ο Αλ Γκορ για την κλιματική κρίση. Και αναφέρθηκα σε αυτήν στο τέλος της προηγούμενης ομιλίας μου. Έτσι, θέλω να συνεχίσω από εκεί που σταμάτησα τότε γιατί τα 18 λεπτά ήταν λίγα, να πω την αλήθεια Έτσι, όπως έλεγα... (Γέλια)
Βλέπετε, είχε δίκιο.
Εννοώ, είναι προφανές ότι περνάμε μείζονα κλιματική κρίση. Και πιστεύω πως αυτοί που δεν το πιστεύουν, θα έπρεπε να βγαίνουν έξω περισσότερο. (Γέλια) Ωστόσο, πιστεύω ότι ζούμε και μια ακόμη κλιματική κρίση η οποία είναι το ίδιο σημαντική, έχει τις ίδιες ρίζες και είναι ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ίδιο επιτακτικά. Και με αυτό εννοώ -- και επί της ευκαιρίας μπορείτε να πείτε "Κοίτα, είμαι καλά, μου φτάνει μία κλιματική κρίση. Δεν χρειάζομαι και μια δεύτερη". Αλλά αυτή δεν είναι μια κρίση φυσικών πόρων, παρότι πιστεύω ότι και αυτή είναι αληθινή, αλλά μια κρίση ανθρώπινων πόρων.
Βασικά πιστεύω ότι όπως ανέφεραν και άλλοι ομιλητές, κατά τις προηγούμενες μέρες, δεν αξιοποιούμε επαρκώς τα ταλέντα μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε ολόκληρη τη ζωή τους δίχως να έχουν συναίσθηση για το ποια μπορεί να είναι τα πραγματικά τους ταλέντα ή, αν έχουν κάποιο, για να μιλήσουν γι' αυτό. Συναντώ όλων των ειδών τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν είναι αληθινά καλοί σε κάτι.
Συνήθως διαχωρίζω τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Ο Τζέρεμι Μπένθαμ, μεγάλος ωφελιμιστής φιλόσοφος, υποστήριξε το εξής "Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο, αυτοί που διαχωρίζουν τον κόσμο σε δύο κατηγορίες και οι υπόλοιποι" (Γέλια) Λοιπόν, εγώ το κάνω (Γέλια)
Συναντώ διαφόρων ειδών ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν. Απλά περνάνε την ζωή τους κάνοντας το. Δεν αντλούν ευχαρίστηση από τη δουλειά τους. Υπομένουν καρτερικά αντί να το χαίρονται και περιμένουν να φτάσει το σαββατοκύριακο. Αλλά συναντώ και ανθρώπους που πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει κάτι άλλο. Αν τους έλεγες " Μην ασχολείσαι πια μ' αυτό" θα αναρωτιόνταν για τι πράγμα μιλάς. Γιατί αυτό που κάνουν, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Λένε, "Μα αυτό είμαι εγώ, ξέρετε. Θα χαζό να πάψω να το κάνω αυτό, γιατί αυτό "μιλάει" στο βαθύτερο είναι μου. Αυτό στην πραγματικότητα δεν ισχύει για τους περισσότερους. Αντίθετα, πιστεύω οι άνθρωποι που τους αρέσει η δουλειά τους είναι η μειονότητα. Και νομίζω υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις για αυτό. Και ψηλά στην λίστα βρίσκεται η εκπαίδευση, γιατί κατά κάποιον τρόπο, η εκπαίδευση απομονώνει πάρα πολλούς ανθρώπους από τα φυσικά ταλέντα τους. Και οι ανθρώπινοι πόροι είναι σαν τους φυσικούς πόρους. Πολλές φορές είναι θαμμένοι βαθιά. Πρέπει να τους αναζητήσεις για να τους βρεις. Δεν είναι απλωμένοι στην επιφάνεια. Πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να αποκαλυφθούν. Και είναι εύλογο να σκεφτεί κάποιος ότι αυτό είναι δουλειά της εκπαίδευσης. Αλλά πάρα πολύ συχνά δεν είναι. Αυτήν την στιγμή όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι υπό αναθεώρηση. Και αυτό δεν είναι αρκετό. Η αναθεώρηση δεν είναι αρκετή πια γιατί απλά αυτή βελτιώνει ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μια εξέλιξη στο υπάρχον σύστημα αλλά μια επανάσταση στην εκπαίδευση. Το υπάρχον σύστημα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.
Μια από τις πραγματικές προκλήσεις είναι να ανανεώσουμε το σύστημα εκπαίδευσης εκ βάθρων. Η ανανέωση είναι δύσκολη γιατί σημαίνει να κάνουμε κάτι που οι άνθρωποι δεν το βρίσκουν τόσο εύκολο στο μεγαλύτερο μέρος του. Σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε πράγματα που τα δεχόμαστε σαν δεδομένα, πράγματα που τα θεωρούμε προφανή. Το μέγιστο πρόβλημα της αναθεώρησης ή του μετασχηματισμού είναι η τυραννία της κοινής λογικής, πράγματα για τα οποία σκεφτόμαστε "Δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά, γιατί πολύ απλά έτσι γίνονται".
Πρόσφατα διάβασα μια υπέροχη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, που πιστεύω ότι και εσείς θα την βρίσκατε ενδιαφέρουσα αυτήν τη στιγμή. (Γέλια) Είπε τα εξής τον Δεκέμβριο του 1862, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ετήσιου συνεδρίου του Κογκρέσου. Να σημειώσω ότι δεν έχω ιδέα τι γινόταν εκείνη την εποχή. Δεν μαθαίνουμε Αμερικανική ιστορία στη Βρετανία. (Γέλια) Την αποσιωπούμε. Ξέρετε, είναι πολιτική μας. (Γέλια)
Λοιπόν, χωρίς αμφιβολία, κάτι συνταρακτικό συνέβαινε το Δεκέμβριο του1862, το οποίο όσοι είναι μεταξύ μας Αμερικανοί θα το γνωρίζουν. Αλλά είπε το εξής: "Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι ανεπαρκή στο καταιγιστικό παρόν. Οι περιστάσεις είναι πολύ φορτισμένες με δυσκολίες και πρέπει να αρθούμε στο ύψος τους μαζί τους". Την αγαπώ αυτήν την ρήση. Όχι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά να αρθούμε μαζί με τις περιστάσεις. "Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, για αυτό και πρέπει να σκεφτούμε με νέο τρόπο και να δράσουμε με νέο τρόπο. Πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να σώσουμε τη χώρα μας"
Την αγαπώ πολύ την λέξη "απελευθερώνω". Ξέρετε τι υπονοεί; Ότι υπάρχουν ιδέες που μας σκλαβώνουν το μυαλό, ιδέες τις οποίες τις αποδεχόμαστε σαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων, τον τρόπο που υπάρχουν τα πράγματα. Και πολλές από τις ιδέες μας είναι διαμορφωμένες, όχι για να συνάδουν με τις συνθήκες αυτού του αιώνος, αλλά για να ταιριάζουν με τις συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο το μυαλό μας είναι ακόμα υπνωτισμένο από αυτές. Και πρέπει να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάποιες από αυτές. Βέβαια είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε καν ποιά πράματα τα παίρνουμε σαν δεδομένα. Και ο λόγος είναι ότι πολύ απλά τα έχουμε στο μυαλό μας σαν δεδομένα.
Ας σας ρωτήσω λοιπόν κάτι το οποίο το παίρνετε σαν δεδομένο. Πόσοι από εσάς είσαστε σε ηλικία μεγαλύτεροι από 25; Δεν είναι αυτό που νομίζω ότι παίρνετε σαν δεδομένο. Νομίζω ότι με αυτό είσαστε ήδη εξοικειωμένοι. Υπάρχουν άτομα εδώ μικρότερα των 25 ετών; Ωραία. Από όσους είσαστε άνω των 25 σηκώστε το χέρι όσοι φοράτε ρολόι; Καλό ποσοστό έ; Ρωτήστε σε μια αίθουσα γεμάτη εφήβους το ίδιο πράγμα. Οι έφηβοι δεν φοράνε ρολόι χειρός και δεν εννοώ ότι το κάνουν επειδή δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται, απλά συχνά δεν το θέλουν. Και ο λόγος είναι, καταλαβαίνετε, ότι όσοι είμαστε μεγαλύτεροι από 25, μεγαλώσαμε με μια προ-ψηφιακής εποχής κουλτούρα. Και για αυτό χρειαζόμαστε να φοράμε κάτι για να κοιτάζουμε την ώρα. Τα σημερινά παιδιά ζούνε σε ένα ψηφιακό κόσμο και ο χρόνος γι' αυτά βρίσκεται παντού. Δεν υπάρχει λόγος να φοράνε ρολόι. Και να πούμε την αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να φοράμε και εμείς. είναι απλά κάτι το οποίο το έχουμε συνηθίσει και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Η κόρη μου η Κέιτ, που είναι 20 χρονών, δεν φοράει πότε ρολόι. Δεν βρίσκει κάποιο λόγο. Όπως λέει "Είναι συσκευή με μία μόνο λειτουργία" (Γέλια) "Πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων" Και εγώ απαντώ "Όχι, όχι, λέει και την ημερομηνία" (Γέλια) "Έχει πολλές λειτουργίες."
Αλλά βλέπετε, υπάρχουν ιδέες και στην εκπαίδευση οι οποίες μας σκλαβώνουν. Θα σας δώσω κάνα δυο παραδείγματα. Το ένα είναι η ιδέα της γραμμικότητας, ότι αρχίζεις κάτι, ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδρομή, και αν τα κάνεις όλα σωστά θα παραμείνουν έτσι για όλη σου τη ζωή. Οι ομιλίες στο TED δείχνουν κάποιες φορές εμμέσως ή κάποιες φορές ρητώς, μια διαφορετική ιστορία, ότι η ζωή δεν είναι γραμμική, αλλά οργανική. Δημιουργούμε το μέλλον μας βιωματικά, εξερευνώντας τα ταλέντα μας σε συνδυασμό με τις καταστάσεις που αυτά βοηθούν να δημιουργηθούν για μας. Αλλά η γραμμικότητα μας έχει γίνει εμμονή. Και η εμμονή αυτή κορυφώνεται με την έντονη επιθυμία για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο έχει γίνει εμμονή, σε κάποιες τουλάχιστον σχολές. Με αυτό δεν θέλω να αποτρέψω από την φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να τονίσω ότι δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι και δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι τώρα. Κάποιοι μπορεί να θελήσουν να φοιτήσουν σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής τους.
Βρέθηκα πριν λίγο καιρό στο Σαν Φραντζίσκο σε μια εκδήλωση να υπογράφω βιβλία μου στους αναγνώστες. Και ήταν ένας νεαρός γύρω στα 30 που αγόραζε βιβλίο. Και τον ρώτησα "με τι ασχολείσαι;", απάντησε "είμαι πυροσβέστης". Τον ρωτάω "πόσο καιρό είσαι πυροσβέστης;", μου λέει "πάντα, πάντα ήθελα να γίνω πυροσβέστης" του λέω "εν πάσει περιπτώσει, πότε το αποφάσισες;" και μου λέει "από παιδί, αν και ήταν πρόβλημα για εμένα στο σχολείο, γιατί στο σχολείο όλα τα παιδιά θέλουν να γίνουν πυροσβέστες. Αλλά εγώ ήθελα πραγματικά να γίνω πυροσβέστης. Στις μεγαλύτερες τάξεις του σχολείου οι καθηγητές δεν με παίρναν στα σοβαρά. Και ένας συγκεκριμένα καθηγητής μου είπε ότι πετάω την ζωή μου στα σκουπίδια, αν ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, θα έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο, να γίνω καλός επαγγελματίας, ότι είχα τις ικανότητες και χαράμιζα το ταλέντο μου. Και ήταν υποτιμητικό γιατί το είπε μπροστά σε όλη την τάξη και ένιωσα πολύ άσχημα. Αλλά ήταν αυτό που ήθελα, και μόλις τελείωσα το λύκειο έκανα αίτηση στην πυροσβεστική και με πήρανε" Και συνέχισε, "Ξέρετε, σκεφτόμουν για αυτό τον καθηγητή πολύ πρόσφατα, πριν λίγα λεπτά που μιλούσατε, γιατί 6 μήνες πριν του έσωσα τη ζωή. Είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και τον έβγαλα έξω από το αυτοκίνητο, του έκανα καρδιοαναπνευστική ανάνηψη και επίσης έσωσα την γυναίκα του" και τελείωσε λέγοντας, "νομίζω θα ανέβηκα στα μάτια του τώρα"
(Γέλια)
(Χειροκροτήματα)
Ξέρετε, για εμένα, οι ανθρώπινες κοινότητες εξαρτώνται από μια πληθώρα διαφορετικών ταλέντων, και όχι από μία μόνο ικανότητα. Και στην καρδιά των προκλήσεων είναι να επαναπροσδιορίσουμε την αίσθησή μας για την ικανότητα και την ευφυΐα Η γραμμικότητα είναι το πρόβλημα.
Όταν ήρθα στο Λος Άντζελες, περίπου εννιά χρόνια πριν, αντιμετώπισα μια εκπαιδευτική πολιτική, με συγκεκριμένους σκοπούς και αρχές, που συνοψίζονταν στο ρητό "Το πανεπιστήμιο αρχίζει στα νήπια." Όχι, διαφωνώ. (Γέλια) Πραγματικά διαφωνώ. Αν είχαμε χρόνο θα το εξηγούσα, αλλά στο πλαίσιο τα περιορισμένα της ομιλίας δεν μπορώ. (Γέλια) Το νηπιαγωγείο αρχίζει στο νηπιαγωγείο. (Γέλια) Ένας φίλος μου είπε κάποτε, "Ξέρεις, ένα παιδί τριών ετών, δεν είναι μισό παιδί έξι ετών." (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είναι τριών ετών.
Όπως ακούσαμε στην τελευταία σειρά ομιλιών, υπάρχει πλέον τόσος ανταγωνισμός ακόμα και για να εισαχθείς στο νηπιαγωγείο, για να φοιτήσεις στο σωστό νηπιαγωγείο περνάς από συνέντευξη πλέον σε ηλικία τριών χρονών. Τα παιδιά κάθονται μπροστά από επιτροπές, με τα βιογραφικά τους, (Γέλια) και ακούνε να τους λένε "Αυτό είναι όλο;" (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Είσαι στον κόσμο τριάντα έξι μήνες και μόνο αυτό έχεις να δείξεις; (Γέλια) "Δεν έχεις καταφέρει και τίποτα. Ξόδεψες τους πρώτους έξι μήνες στο θηλασμό όπως βλέπω" (Γέλια) Βλέπετε, είναι πράγματι εξωφρενικό, αλλά το κάνουμε.
Το άλλο μεγάλο θέμα είναι ο κομφορμισμός. Δημιουργήσαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο μοντέλο των ταχυφαγείων. Στο μοντέλο αυτό αναφέρθηκε και ο Τζίμι Όλιβερ προχθές. Ξέρετε υπάρχουν δύο μοντέλα διασφάλισης ποιότητας στην εστίαση. Το ένα είναι του η γρήγορου φαγητού, όπου όλα είναι σταθερά. Το άλλο είναι το μοντέλο των Ζάγκα και Μισελίν εστιατορίων, όπου τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα προσαρμόζονται στις περιστάσεις. Και εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο του γρήγορου φαγητού στην εκπαίδευση. Και το αποτέλεσμα είναι να έχει φτωχύνει τόσο το πνεύμα μας όσο και η ενέργειά μας όπως και τα ταχυφαγεία έχουν φτωχύνει από θρεπτικά συστατικά το σώμα μας
(Χειροκροτήματα)
Νομίζω όμως ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι τα ανθρώπινο ταλέντο είναι πολύ διαφορετικά. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά χαρίσματα. Θυμήθηκα τελευταία ότι μου είχαν χαρίσει μια κιθάρα όταν ήμουν παιδί περίπου την ίδια περίοδο που ο Ερικ Κλάπτον πήρε την πρώτη του κιθάρα. Και στην περίπτωση του Ερικ Κλάπτον είχε αποτέλεσμα, αυτό μόνο λέω. (Γέλια) Κατά κάποιον τρόπο, δεν έκανε για μένα. Δεν μπορούσα να κάνω αυτό το πράγμα να δουλέψει ανεξαρτήτως της προσπάθειας που κατέβαλα. Απλά δεν γινόταν.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Πρόκειται για το πάθος. Πολλές φορές, οι άνθρωποι γίνονται καλοί σε πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά. Το θέμα είναι το πάθος, και τι μας συναρπάζει το πνεύμα και μας δίνει ενέργεια. Και αν κάνεις πράγματα που αγαπάς, στα οποία είσαι καλός, ο χρόνος περνάει με εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Η γυναίκα μου μόλις τελείωσε το γράψιμο ενός μυθιστορήματος, και νομίζω ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, αλλά εξαφανιζόταν για ώρες μέχρι να το τελειώσει. Όπως γνωρίζετε, αν κάνεις κάτι το οποίο το αγαπάς, μια ώρα σου φαίνεται σαν πέντε λεπτά. Αν κάνεις κάτι το οποίο δεν ταιριάζει με το πνεύμα σου, τα πέντε λεπτά θα τα νιώθεις σαν μια ώρα. Και ο λόγος που τόσοι άνθρωποι παραιτούνται από τις σπουδές είναι γιατί δεν τους εκφράζουν, γιατί δεν τους βοηθούν να εκτονώσουν την ενέργεια και το πάθος τους.
Γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο εκπαίδευσης που ακολουθούμε. Πρέπει να πάμε από αυτό που είναι ουσιαστικά ένα βιομηχανικό μοντέλο εκπαίδευσης, ένα μαζικό μοντέλο, που βασίζεται στην γραμμικότητα, σε ένα μοντέλο που έρχεται πιο κοντά στις αρχές της γεωργίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη ανάπτυξη των ικανοτήτων δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία, αλλά μια οργανική διαδικασία. Και δεν μπορείς να προβλέψεις το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανάπτυξης. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, όπως και ένας αγρότης, να δημιουργήσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορέσει κάποιος να αναπτυχθεί.
Έτσι αν επιλέξουμε να αναμορφώσουμε την εκπαίδευση και να την μετασχηματίσουμε, δεν πρέπει να δημιουργήσουμε κλώνο αυτού του συστήματος. Υπάρχουν άλλα σημαντικά συστήματα όπως το KIPP, είναι ένα πολύ καλό σύστημα. Υπάρχουν πολλά και καλά μοντέλα. Απλά πρέπει να το προσαρμόσουμε στις περιστάσεις, και να κάνουμε πιο προσωπική την εκπαίδευση προς τα άτομα τα οποία διδάσκονται κάθε φορά. Και κάνοντας αυτό, νομίζω ότι έχουμε την απάντηση στο μέλλον γιατί δεν χρειάζεται να προσαρμόσουμε κάποια καινούργια λύση. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κίνημα στην εκπαίδευση στο οποίο οι άνθρωποι να αναπτύσσουν τις δικές τους λύσεις, αλλά με εξωτερική βοήθεια βασισμένη σε ένα προσωπικό πρόγραμμα σπουδών.
Λοιπόν, σε αυτή την αίθουσα, υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούν πολύ σημαντικό κεφάλαιο στις επιχειρήσεις, στα πολυμέσα, στο διαδίκτυο. Οι τεχνολογίες αυτές, συνδυαζόμενες με δασκάλους με πηγαίο ταλέντο, δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματική επανάσταση στην εκπαίδευση. Και σας παροτρύνω να εμπλακείτε σε αυτή την επανάσταση γιατί είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε το βιομηχανικό μοντέλο σε ένα γεωργικό μοντέλο, όπου το κάθε σχολείο θα μπορεί να δώσει καρπούς. Γιατί εκεί είναι που τα παιδιά έχουν πραγματικές εμπειρίες από τη ζωή. Όπως και στο σπίτι, αν έχουν επιλέξει εκεί να μορφωθούν με την οικογένειά τους η με τους φίλους τους.
Έγινε πολύς λόγος αυτές τις ημέρες, κατά την διάρκεια των παρουσιάσεων, για τα όνειρα. Και θέλω πολύ γρήγορα -κυριολεκτικά "κόλλησα" με το τραγούδι της Νάταλι Μέρτσαντ χθες- να σας θυμίσω ένα παλιό ποίημα. Θέλω να σας διαβάσω γρήγορα, ένα μικρό ποίημα του Γέιτς, που είναι ένας ποιητής που μάλλον τον γνωρίζετε. Έγραψε το ποίημα στην αγαπημένη του, Μοντ Γκόν, θρηνώντας το γεγονός ότι δεν μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι αυτή επιθυμούσε. Και είπε: "Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις".
Έγραψε τα εξής:
"Να είχα τ' ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά
την υφασμένη από χρυσό κι απ' ασημένιο φως.
Τη γαλανή, τη μελιχρή, την μαυροκεντημένη φορεσιά
Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως.
Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου.
Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου
Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου.
Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου."
Και κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, τα παιδιά μας, απλώνουν τα όνειρά τους κάτω από τα πόδια μας. Εμείς πρέπει να πατήσουμε όσο πιο ελαφριά γίνεται.»

ΠΑΡΕ - ΔΩΣΕ

Ακολουθεί η ιστορία μιας γυναίκας που πραγματικά νομίζω αντικατοπτρίζει το μέλλον όπως θα ήθελα (καλύτερα να πω θα 'θελα και όχι θα 'πρεπε, ) να είναι. Η πηγή είναι από το blog tro-ma-ktiko. Το χρήμα είναι κάτι περιττό, και μια κοινωνία εθελοντισμού θα ήταν η αρχή για μια κοινωνία αλληλεγγύης, με εμφάνιση εμφανώς λιγοτέρων κόμπλεξ. Τα υπόλοιπα προς δική σας σκέψη.

"Ακόμα και εάν δεν έχεις τίποτα, αξίζεις πολλά..." Η πρώην καθηγήτρια Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ ζει χωρίς χρήματα τα τελευταία 13 χρόνια στη Γερμανία. Άρχισε ως πείραμα, αλλά τώρα ...δεν το αλλάζει με τίποτα. Και είναι πεπεισμένη ότι αυτό είναι το μέλλον της κοινωνίας μας.Πριν από 22 χρόνια η Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ, καθηγήτρια γυμνασίου, μόλις έβγαινε από ένα επώδυνο διαζύγιο και αποφάσισε να μετακομίσει μαζί με τα δύο παιδιά της στο χωριό Λούνεμπουργκ, κοντά στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας. Εκεί, όπως παρατήρησε αμέσως, οι άστεγοι ήταν πάρα πολλοί και σε άθλια κατάσταση. Ενοχλήθηκε πολύ. «Δεν είναι σωστό αυτό, δεν μπορεί να συνεχιστεί», σκέφτηκε. Έπειτα από αρκετή σκέψη έφτιαξε το Τauschring, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες με αντάλλαγμα υλικά αγαθά, μια ζώνη όπου δεν χρησιμοποιούνται χρήματα: ένα κούρεμα μπορεί να ανταλλαγεί με το σέρβις ενός αυτοκινήτου, μια παλιά τοστιέρα μπορεί να ανταλλαγεί με δύο χρησιμοποιημένες καμπαρντίνες. Το αποκάλεσε «Gib und Νimm» δηλαδή «Πάρε- Δώσε». Η 67χρονη σήμερα Σβέρμερ πίστευε πάντα ότι οι άστεγοι δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να επανενταχθούν στην κοινωνία: αντίθετα θα πρέπει να δώσουν μόνοι τους αξία στον εαυτό τους με το να γίνουν χρήσιμοι, παρά τα χρέη, την ένδεια ή την ανεργία. «Πιστεύω ότι ακόμα και εάν δεν έχεις τίποτα, αξίζεις πολλά. Ο καθένας μας έχει μια θέση στον κόσμο». Οι άστεγοι του Ντόρτμουντ όμως δεν ανταποκρίθηκαν αμέσως στο σχέδιό της και ελάχιστοι εμφανίστηκαν στο Τauschring. Κάποιοι μάλιστα της είπαν εξαγριωμένοι ότι μια γυναίκα μεσαίας τάξης με μόρφωση δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει τι περνούν. Αντίθετα, ήταν κυρίως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που άρχισαν να εμφανίζονται όλο και συχνότερα στο Τauschring, με τα χέρια τους γεμάτα πράγματα που βρίσκονταν αχρησιμοποίητα επί χρόνια στα σπίτια τους ή έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους: συνταξιούχοι κομμώτριες προσφέρθηκαν να κουρέψουν άνεργους ηλεκτρολόγους οι οποίοι με τη σειρά τους θα έφτιαχναν τις κουζίνες των γυναικών. Συνταξιούχοι Βρετανοί δάσκαλοι παρέδιδαν μαθήματα αγγλικών σε νέους με αντάλλαγμα να βγάζουν βόλτα τους σκύλους τους. Ούτε ένα μάρκο δεν άλλαξε χέρια. Η επιτυχία του πειράματος προκάλεσε στη Σβέρμερ ερωτήσεις για τον τρόπο ζωής της. «Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ζούσα με πολλά πράγματα που δεν χρειαζόμουν. Έτσι αποφάσισα ότι δεν θα αγόραζα τίποτα χωρίς να δώσω κάτι άλλο. Έτσι ξεκίνησα. Μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι χρειάζομαι πραγματικά, για παράδειγμα ρούχα, και ανακάλυψα ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα με όσα κρέμονταν μόνο σε 10 κρεμάστρες. Όλα τα άλλα τα χάρισα. Το να ξεφορτωθώ τόσα πράγματα ήταν μια πραγματική ανακούφιση». Έπειτα από λίγο, ακόμα και η τεράστια συλλογή με τα βιβλία της άρχισε να την ενοχλεί και η Σβέρμερ τα έδωσε σε ένα κατάστημα με βιβλία από δεύτερο χέρι. Τα χάρισε όλα. «Ήθελα να μείνω μόνο με τα απολύτως απαραίτητα». «Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη» ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ζούσε η Σβέρμερ τόσο πιο χαρούμενη ήταν. Το 1995 ασχολούνταν πολύ με το Τauschring και συνειδητοποίησε ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιούσε. «Πάντα ήμουν άρρωστη με γρίπη ή πονοκέφαλο και ποτέ δεν συνειδητοποιούσα τη σύνδεση μεταξύ των σωματικών συμπτωμάτων μου και του γεγονότος ότι ήμουν δυστυχισμένη στη δουλειά μου». Έναν χρόνο αργότερα, το 1996, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ζει χωρίς χρήματα. Παράτησε το διαμέρισμα και τη δουλειά της και άρχισε να ζει νομαδικά με «έναν ακραίο τρόπο ζωής», όπως παραδέχεται. Γύριζε από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας χειρωνακτικές εργασίες. Σκόπευε να το κάνει μόνο για 12 μήνες. Όμως της άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να το σταματήσει. Δεκατρία χρόνια αργότερα, συνεχίζει να ζει βάσει των αρχών τού «Πάρε- δώσε». «Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη. Είχα όλα όσα χρειαζόμουν και ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή. Δεν έπρεπε πια να κάνω όσα δεν μου άρεσαν, αισθανόμουν μεγάλη χαρά και σωματικά αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ». Ζει ακόμα έτσι. Μένει κάθε εβδομάδα σε διαφορετικό σπίτι μελών του Τauschring, καθαρίζοντας ή κάνοντας άλλες δουλειές ως αντάλλαγμα. Έχει 200 ευρώ για κατάσταση έκτακτη ανάγκης και όλα τα άλλα χρήματα που πιάνει στα χέρια της τα χαρίζει. Δεν έχει υγειονομική περίθαλψη, αλλά πιστεύει στη δύναμη της αυτοθεραπείας. Πιστεύει πραγματικά ότι το δικό της παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει το μέλλον σε μια κοινωνία όπου «όλοι αγοράζουμε για να γεμίσουμε το κενό μέσα μας. Και αυτό το κενό και τον φόβο της απώλειας τον εκμεταλλεύονται οι μεγάλες εταιρείες».

ΠΩΣ Η ΛΕΤΟΝΙΑ ΑΚΥΡΩΣΕ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΛΕ ΤΟ Δ.Ν.Τ.

Η ακύρωση του αντιασφαλιστικού νόμου της κυβέρνησης της Λετονίας, ο οποίος ψηφίσθηκε κατ' επιταγήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πριν από λίγους μήνες, ανοίγει τον δρόμο για δικαστική ανατροπή των αντίστοιχων νομοθετημάτων που προωθούνται εσπευσμένα και στην Ελλάδα.

Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Λετονίας κατήργησε τον περασμένο Δεκέμβριο ως αντισυνταγματικές τις διατάξεις που επέβαλλαν μαζικές περικοπές συντάξεων από 10% έως και 70%, οι οποίες είχαν θεσπιστεί στο όνομα της «σωτηρίας του ασφαλιστικού συστήματος». Η απόφαση αυτή της λετονικής δικαιοσύνης δημιουργεί ευνοϊκές νομικές προϋποθέσεις για ακύρωση του προωθούμενου ασφαλιστικού νόμου Λοβέρδου, κάτι που θα μπορούσε να στηριχτεί με την επίκληση των συνταγματικών αρχών της προστασίας του κοινωνικού κράτους δικαίου και της αναλογικότητας, όπως έγινε στην Λετονία.

«Οι διεθνείς δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν οι κρατικές Αρχές (υπουργικό συμβούλιο) απέναντι σε διεθνείς δανειστές δεν είναι ικανές από μόνες τους να δικαιολογήσουν οποιονδήποτε περιορισμό θεμελιωδών δικαιωμάτων», αποφάσισαν οι Λετονοί δικαστές, υπογραμμίζοντας ότι «θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών τα οποία στηρίζονται στο Σύνταγμα είναι υποχρεωτικά για τον νομοθέτη, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του κράτους». Το άρθρο 109 του λετονικού Συντάγματος προβλέπει ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης λόγω ηλικίας, ατυχήματος, ανεργίας κ.ά.

Οι Λετονοί δικαστές δέχονται ότι το κράτος έχει τη δυνατότητα επιλογών για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος., όμως, τα μέτρα που λαμβάνει πρέπει να είναι επαρκώς τεκμηριωμένα, να μην παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας και να μην καταργούν δικαιώματα που είχαν ήδη παραχωρηθεί στους πολίτες.

Αντίστοιχα, το άρθρο 22 παράγραφος 5 και το άρθρο 25 του ελληνικού Συντάγματος επιβάλλουν στο κράτος να μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση ως ο νόμος ορίζει και να εγγυάται την αρχή του κοινωνικού κράτους. Οι όποιοι περιορισμοί πρέπει να προβλέπονται ρητά και να μην παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας.

«Το λετονικό δικαστήριο έκρινε αντίθετες με τη δημοκρατική αρχή και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας τις δημοσιονομικές συμφωνίες της χώρας με τους διεθνείς δανειστές της (ΔΝΤ και Ε.Ε.). Οι συμφωνίες αυτές, όπως και στη χώρα μας, δεν μπορούν να χρησιμεύουν ως επιχείρημα για περιορισμό θεμελιωδών δικαιωμάτων», σχολίασε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία ο καθηγητής του Εργατικού Δικαίου, Αλ. Μητρόπουλος.

«...Οι κεκτημένες εγγυήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων δεν εκποιούνται. Η δε τήρησή τους διασφαλίζεται τελικώς από τους δικαστές, η ανεξαρτησία και η συνταγματική νομιμοποίηση των οποίων αποδεσμεύουν τις αποφάσεις τους από τη στάθμιση του πολιτικού κόστους... Ο αποτελεσματικός δικαστικός έλεγχος των εθνικών μέτρων εφαρμογής των προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ δεν είναι a priori ασυμβίβαστος με την υλοποίηση εαυτών των προγραμμάτων, όπως συνάγεται από πρόσφατη (Μάρτιος) έκθεση του ΔΝΤ για τη Λετονία. Ο εθνικός δικαστής έχει έναν κρίσιμο ρόλο ως προς την υλοποίηση αυτή, καθώς, τη στιγμή που θέτει όρια στην αποδοχή των υποδείξεων του ΔΝΤ, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στον εξορθολογισμό και στη βελτίωση των σχετικών κρατικών επιλογών» σημειώνει μεταξύ άλλων σε σχόλιό του για την απόφαση των Λετονών δικαστών, στην εφημερίδα Δημοσίου ΔΙκαίου, ο καθηγητής της ΝΟμικής Σχολής Αθηνών, Κ. Γιαννακόπουλος.

ΔΝΤ: Καμία επαναδιαπραγμάτευση για το Ασφαλιστικό

Σήμερα παραδίδεται στον Ανδρέα Λοβέρδο η αναλογιστική μελέτη για το Ασφαλιστικό, βάσει της οποίας ο υπουργός Εργασίας λέει ότι θα προσπαθήσει να πείσει το Δ.Ν.Τ για ηπιότερες αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα. Ωστόσο, εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Κομισιόν επιμένουν ότι έχουν διαβεβαιώσεις της ελληνικής κυβέρνησης για πλήρη εφαρμογή του μνημονίου με την τρόικα και αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευσης.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή «δεν αναμένει ότι θα γίνει πραγματική επαναδιαπραγμάτευση» με την τρόικα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Κομισιόν) των όρων του Μνημονίου-συμφωνίας που έχει υπογράψει μαζί τους η Ελλάδα για τη δημοσιονομική εξυγίανσή της. Την άποψη αυτή διατύπωσε χθες ο Αμαντέο Αλταφάζ, εκπροσωπος Τύπου του αρμόδιου για τις οικονομικές υποθέσεις επιτρόπου Όλι Ρεν.

Η Ελλάδα είναι πλήρως δεσμευμένη στην εφαρμογή του προγράμματος που έχει συμφωνήσει με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και δεν επιδιώκει να ξανανοίξει θέματα, περιλαμβανόμενου του θέματος της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, δήλωσε χθες εκπρόσωπος του ΔΝΤ. «Οι ελληνικές αρχές επιβεβαίωσαν ότι παραμένουν σταθερές προσηλωμένες στο πρόγραμμα και δεν έχουν καμία πρόθεση να ανοίξουν εκ νέου ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων των μεταρρυθμίσεων του συνταξιοδοτικού συστήματος», αναφέρει εκπρόσωπος του ΔΝΤ σε email προς το Reuters. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις εκπροσώπου της Κομισιόν, ο οποίος υπογράμμισε ότι το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό πρέπει να είναι ευθυγραμμισμένο με το μνημόνιο.

Παράλληλα η Κομισιόν δηλώνει κατηγορηματικά ότι το Μνημόνιο Συνεννόησης μεταξύ Ελλάδας-Ε.Ε. και ΔΝΤ έχει δημοσιευθεί «και δεν περιέχει μυστικές ρήτρες», λόγω των δημοσιευμάτων από γερμανικές εφημερίδες, σύμφωνα με τα οποία αν συνταγματικό δικαστήριο κράτους-μέλους ή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφανθεί ότι η συμφωνία είναι αντισυνταγματική, τότε ακυρώνεται ο μηχανισμός βοήθειας.

Πηγή: Ελευθεροτυπία, Ημερησία, Καθημερινή,http://tvxs.gr/news/%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BA%CF%8D%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%AD%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%BD%CF%84

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ- ΔΝΤ

Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δε γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ.
-Νεαρέ μου, όταν δεις μάνα να εκλιπαρεί να κόψουν κομμάτι από το κρέας της για να φάει το παιδί της, ίσως καταλάβεις αυτό που πάνε να σας κάνουν. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου γιατί ήμουν ένα κομμάτι αυτών των αδίστακτων ανθρώπων. Να μην πέσετε στα νύχια τους.

Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
-Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη και άλλα ναρκωτικά, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι. δεν είδα μάνες να πουλάνε τα παιδιά τους όπως γίνεται στο LA. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν. Όσα δεν πήραν οι τράπεζες, τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι' αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.

-Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλα τα ΜΜ"Ε" διατυμπάνιζαν την ανάγκη της "βοήθειας". Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!

-Back Home, είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά.
Είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντίνοι μας θεωρούν σωτήρες. Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε.
Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν "θέλουμε τη χώρα μας πίσω"! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις όπως μου έλεγαν, έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε looters (πλιατσικολόγοι). Ακόμα και μεσήλικες σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους.

-Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα "τρομοκράτες". Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.
Αυτές οι γυναίκες όμως. Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Αυτό θα με στοιχειώνει πάντα. Οι γυναίκες με τα παιδιά στα χέρια.

Ο ρόλος που έπαιξαν όμως αυτές οι γυναίκες. Ποιός να το περίμενε. Προστάτεψαν τα παιδιά τους και τη χώρα τους. Αν μπορούμε να πούμε ότι έγινε επανάσταση στην Αργεντινή, τότε ήταν η μόνη γυναικεία επανάσταση στους αιώνες.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

http://olympia.gr/2010/02/19/imf-greece/
...το ξέσπασμα της κρίσης και η λύση που ήλθε από τον ίδιο τον λαό.



Στο πρώτο μέρος είδαμε το ξέσπασμα. Τα μέτρα της κυβέρνησης με τις περιβόητες ενέργειες για μείωση του ελλείματος. Αυτή η μείωση του ελλείματος που πάλι είχε καλλιεργηθεί ως αυτοσκοπός και βασική προϋπόθεση για την βοήθεια του ΔΝΤ. Βλέπετε, το "swap" του ΔΝΤ είναι οι κρυφοί όροι που επιβάλλονται στην εκάστοτε Εθνική κυβέρνηση προκειμένου να ανοίξουν τις κάνουλες. Αυτοί οι όροι είναι σαφέστατοι και με απλά λόγια επικεντρώνονται στο ότι "Δεν θα γίνεται καμμία ενέργεια, καμμία δαπάνη, δεν θα λαμβάνεται καμμία απόφαση από την Εθνική κυβέρνηση που αφορά την Εθνική οικονομία εάν δεν υπάρχει η έγκριση του ΔΝΤ¨.
Δηλαδή, ο βασικός όρος "συνεργασίας" με την εκάστοτε κυβέρνηση είναι η Εκχώρηση μέρους της Εθνικής Κυριαρχίας. Για όσους ακόμη δεν το έχουν καταλάβει.
Το άλλο σημείο που καλλιεργείται έντεχνα ως αυτοσκοπός, είναι η εξυπηρέτηση μόνο των υποχρεώσεων προς τρίτες χώρες και όχι των εσωτερικών υποχρεώσεων του κράτους. Προηγούνται δηλαδή οι διεθνείς δανειστές που έχουν δανείσει με επαχθείς όρους έναντι των ντόπιων πιστωτών, ήτοι των πολιτών που καλούνται όχι μόνο να απεμπολήσουν τις απαιτήσεις τους αλλά να σηκώσουν και το βάρος της αποπληρωμής των διεθνών τοκογλύφων.

Στην Ελλάδα για παράδειγμα, ό περιβόητος εξωτερικός δανεισμός (300 δις Ευρώ)που αναμασούν συνεχώς οι διάφοροι "αναλυτές", είναι μόλις ένα μικρό μέρος επί του συνόλου των Τριών Τρις που οφείλει συνολικά το κράτος, με κύριους πιστωτές βέβαια, τους Έλληνες πολίτες. Πολιτες μάλιστα που τροφοδοτούν το σύστημα επί δεκαετίες με ελάχιστο κόστος. Αναλογιστείτε ότι το κράτος (και επαγωγικά οι τράπεζες) δανείστηκαν με επιτόκια που φτάνουν το 7%. Εσείς τι επιτόκιο παίρνετε για τις καταθέσεις σας; (Σε επόμενο άρθρο οι ραγδαίες εξελίξεις στις Ελληνικές τράπεζες).
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην Αργεντινή. Μετά την πρώτη ομοβροντία μέτρων, οι μορφές αντίδρασης εξακολουθούσαν να περνούν από τα κανάλια κομματικών μηχανισμών και ιδεολογικών μονοπωλίων. Οι εκδηλώσεις ήταν απόλυτα ελέγξιμες με περιορισμένη χρήση βίας αφού η πλειοψηφία των πολιτών δεν ήθελε να ταχθεί κάτω από καμια κομματική σημαία ή συνδικάτο (θυμηθείτε την σημερινή απεργία. 2 εκ απεργοί, μόνο 20,000 διαδηλωτές σε διασπασμένες εκδηλώσεις με τους παρακρατικούς μηχανισμούς των προβοκατόρων σε δράση. Τα ΜΜ"Ε" βεβαίως ..απεργούσαν!).
Τότε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2001 η κυβέρνηση υπό την πίεση των διεθνών συμβούλων παίρνει την απόφαση να παγώσει τις καταθέσεις των πολιτών σε όλες τις τράπεζες. 70 δις Δολάρια αλλά και υπερδιπλάσιας αξίας κρατικά ομόλογα περιέρχονται στα χέρια της "ικανότατης και λαοπρόβλητης" κυβέρνησης. Είχε προηγηθεί βεβαίως κολοσσιαία εξαγωγή καταθέσεων από κάποιους που ως συνήθως γνώριζαν. Τα ΜΜ"Ε" απέκρυπταν ή δικαιολογούσαν αυτή την τεράστια εκροή προβάλλοντας την "πιθανότητα υψηλής φορολόγησης των καταθέσεων".
Συντάξεις χάθηκαν. Τα κρατικά ομόλογα δεν είχαν πλέον κανένα αντίκρυσμα (για τους ντόπιους βέβαια). Ακόμα και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα που είχαν μετατραπεί εξαναγκαστικά σε ομόλογα, εξανεμίστηκαν.
Είχαν προηγηθεί κάποιες αποσπασματικές παύσεις λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος είτε με "υποχρεωτικές αργίες" είτε με μακροχρόνιες απεργίες.

Οι παρακρατικοί Κόνδορες και η μεγάλη σφαγή.Η εξουσία είχε υποτιμήσει την αγωνιστική διάθεση του λαού της Αργεντινής. Πίστευε ότι με όλες τις πιέσεις, την προπαγάνδα, τις ελεγχόμενες συγκεντρώσεις ότι θα μπορούσε να ελέγξει και αυτό το κύμα διαμαρτυρίας μπροστά στην "ληστεία του αιώνα" όπως χαρακτηρίστηκε από ανεξάρτητους διεθνείς αναλυτές.

Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Ο λαός άρχισε να βγαίνει μαζικά στους δρόμους. Σε κάθε γειτονιά, κάθε πόλη ή χωριό ανέμιζαν οι Αργεντίνικες σημαίες ενώ οι κομματικές εξαφανίζονταν. Κάθε μέρα, για πολλές ώρες, ο λαός ήταν στους δρόμους απαιτώντας την πτώση της κυβέρνησης και τον διωγμό των ξένων επιτηρητών του ΔΝΤ.
Η αστυνομία πλέον ήταν αδύνατον να ελέγξει τις αντιδράσεις. Οι ανταποκρίσεις των διεθνών ΜΜΕ διακόπηκαν αφού πλέον δεν υπήρχαν κομματικά σημαιάκια για να δείξουν ενώ κάθε επιχείρηση Αμερικανικών συμφερόντων έμπαινε στο στόχαστρο των διαδηλωτών. Εκεί μπήκαν στο παιχνίδι οι παρακρατικοί "Κόνδορες". Οι Κόνδορες ήταν το δίκτυο της CIA σε όλη την Λατινική Αμερική που είχε στηθεί με το πρόσχημα του "Κομμουνιστικού κινδύνου" στον ψυχρό πόλεμο. Παραγουανοί κυρίως παρακρατικοί συντάχθηκαν με τον μηχανισμό της ΚΥΠ ώστε να αρχίσουν τα χειρουργικά χτυπήματα για να κάμψουν το φρόνημα των διαδηλωτών.
Ακολούθησαν χτυπήματα σε ανοιχτές συγκεντρώσεις (κλασσική ιμπεριαλιστική μέθοδος) ώστε να τρομοκρατήσουν τον λαό για να μην ενισχύει τις κινητοποιήσεις. Δεκάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες.
(για να γίνει το παράδειγμα πιο κατανοητό, σκεφθείτε την υποθετική περίπτωση να γινόντουσαν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα και η φιλοαμερικανική κυβέρνηση να επιστράτευε Ουτσεκάδες, που είναι εκπαιδευμένοι από την CIA, για να χτυπούν ανοιχτές συγκεντρώσεις με χειροβομβίδες και Καλάσνικοφ, ενώ την ίδια στιγμή η κρατική αστυνομία να συλλαμβάνει Έλληνες διαδηλωτές)
Τα χτυπήματα αυτά αντί να κάμψουν, ενίσχυσαν το φρόνημα των εξεγερμένων πατριωτών αφού μπορεί ο αγώνας για "θεσμικά και οικονομικά αιτήματα" με ιδεοληπτικούς μανδύες να μην αξίζει ανθρώπινες θυσίες, όμως η κινητοποίηση ήδη είχε λάβει διαστάσεις Εθνεγερσίας. Ο λαός πλέον κατέβαινε στους δρόμους για Εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο.
Το επιμύθιο της εξέγερσης θα το παραθέσουμε σε άλλο άρθρο, για να κλείσουμε το αφιέρωμα με το σημαντικότερο ίσως κομμάτι: Τον ρόλο της Γυναίκας και τις λύσεις που έδωσε. Ναι, η γυναίκα στην Αργεντινή καρπώνεται το μεγαλύτερο μέρος της επιβίωσης και εξόδου της χώρας από αυτόν τον εφιάλτη.

Η Γυναίκα που έσωσε την Αργεντινή - οι λύσεις.Η Γυναίκα της Αργεντινής στάθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης και αντίστασης. Από τις μαχητικές πορείες, την επιβίωση των παιδιών, τη στήριξη των συζύγων. Πραγματικές ηρωΐδες που όμως έμελλε να καταλύσουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις δημιουργώντας συνθήκες διαβίωσης με αυτοοργανωμένα συστήματα, μακρυά από την τραπεζική - χρηματοπιστωτική υποτέλεια.

ένα από τα χιλιάδες καταστήματα ανταλλαγής προϊόντων που οργάνωσαν οι γυναίκες της Αργεντινής
Η δράση των γυναικών ξεκίνησε από την περιφέρεια. Οι γυναίκες της υπαίθρου ένιωσαν πρώτες την κρίση όταν είδαν την παραγωγή τους να οδηγείται σε απαξίωση και τους άντρες τους να παραχωρούν τα πολύτιμα αγαθά για ευτελές αντίτιμο.
Οι γυναίκες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Με ένα αρχέγονο ένστικτο, επέβαλλαν παύση πώλησης της παραγωγής στους μεσάζοντες και άρχισαν να ιδρύουν καταστήματα αντιπραγμάτευσης. Μικρά κέντρα δηλαδή ανταλλαγής προϊόντων με μία υποδειγματική δομή αποτίμησης βάσει της προσφοράς και ζήτησης των αγαθών. Οι Γυναίκες της Αργεντινής δηλαδή, ανεξαρτητοποιήθηκαν από το χρήμα, πριν την μεγάλη ληστεία που γονάτισε κάθε δραστηριότητα.
Στην περίοδο της μεγάλης ληστείας λοιπόν, η μορφή αυτή επιβίωσης πήρε ραγδαίες διαστάσεις και αποτέλεσε την αιτία της επιτυχίας των κινητοποιήσεων. Πίσω από τις στάχτες των "μαχών", οι γυναίκες κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης χωρίς την ανάγκη του χρήματος ή της επαιτείας των κουπονιών. Η "τροφοδοσία" των μαχητών είχε εξασφαλιστεί. Το ίδιο και το φρόνημα. Αντί για επαίτες, οι Αργεντίνοι έγιναν ελευθερωτές και οι ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές πήραν ένα γερό μάθημα, όταν αναγκαζόντουσαν να εγκαταλείψουν τη χώρα με Αμερικανικά ελικόπτερα (σε επόμενο άρθρο).
Οι γυναίκες της Αργεντινής επέδειξαν οξυδέρκεια, αλληλεγγύη και ικανότητα αποτελεσματικής αυτοοργάνωσης. Έδειξαν τον δρόμο της επιβίωσης, προστάτευσαν τα παιδιά τους και απορρόφησαν μεγάλο μέρος από τους απελπισμένους των "πόλεων της μιζέριας" που είχαν δημιουργηθεί όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη της Αργεντινής έγινε με τους όρους που έθεσαν αυτές οι πρωτεργάτριες του αγώνα σε τέτοιο σημείο, ώστε η εξέγερση της Αργεντινής να χαρακτηριστεί η πρώτη γυναικεία εξέγερση στη σύγχρονη ιστορία. Οι ενέργειες της νέας κυβέρνησης συνοπτικά:
ΕπιμύθιοΔεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι εξελίξεις ήταν αδύνατον να ανατραπούν ακόμα και με έξωθεν στρατιωτική επέμβαση. Ο λαός είχε εκκαθαρίσει τους επίορκους από όλα τα δημόσια αξιώματα και η νέα κυβέρνηση μπορούσε να θέσει η ίδια τους όρους της. Ας τους διαβάσουμε γιατί αποτελούν ένα σημαντικό μάθημα για κάποιους ντόπιους που φλερτάρουν με .γουδιά.
1. Η χώρα κήρυξε πτώχευση, σταματώντας κάθε πληρωμή σε διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα
2. Η ισοτιμία Πέσο - Δολαρίου "ξεκλειδώθηκε" και ακολούθησε υποτίμηση κατά 75%
3. Η Αργεντινή είχε μάθει πλέον να είναι αυτάρκης. Η κοινωνία βάσισε την επιβίωση της στην ντόπια παραγωγή, το εκτεταμένο μποϋκοτάζ ξένων προϊόντων ήταν πλέον κρατική "εντολή", το εμπορικό ισοζύγιο ανατράπηκε άρδην.
4. Λόγω της υποτίμησης αλλά και της σκληρής δουλειάς του λαού, η παραγωγή της Αργεντινής έγινε ανταγωνιστικότερη φέροντας έναν ρυθμό ανάπτυξης στα πρότυπα της Ρωσίας του 2000.
5. Τον ρόλο του Πούτιν στην Αργεντινή, ανέλαβε ο ίδιος ο λαός που αποκήρυξε μετά βδελυγμίας τις νουθεσίες του state department για συνέχιση της συνεργασίας με το ΔΝΤ έστω και με ειδικά προνόμια. Δοκιμασμένες λύσεις, η νεκρανάσταση μίας χώρας από έναν λαό που δεν υπόκυψε στον τρόμο και τις απειλές. Μπορούμε;

πηγή: ένα e-mail που δέχθηκα