ΨΗΦΟΣ 5 ΑΞΟΝΩΝ (ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ patch)

1) Καταρχήν δεν ψηφίζω υπερβολικά χοντρούς υποψηφίους. Δεν εμπιστεύομαι τα λεφτά μου σε έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να ελέγξει την κοιλιά του. Τσιγκούνης στις τσέπες, τσιγκούνης στα αισθήματα και λαίμαργος στο φαΐ, λαίμαργος στη διαχείριση.

2) Ψηφίζω αυτόν που θα προσλάμβανα στην επιχείρησή μου. Προσωπικά μιλώντας, αν ήμουν εργοδότης, έμφαση θα έδινα σε συγκεκριμένους τομείς του βιογραφικού του. Τι σπούδασε, ασχολήθηκε με αυτό που σπούδασε; Κυνήγησε το όνειρο του; Δούλεψε; Πού; Είναι δουλειά καθαρή ή μυρίζει διαφθορά; Αν πλασάρει ότι είναι επιστήμονας, έκανε δημοσιεύσεις, πήγε σε συνέδρια, τι έκανε μετά το πτυχίο του; Αν πλασάρει ότι είναι παιδί της εργατιάς και της κοινωνίας, τι αποτέλεσμα είχε η εργασία του στην επιχείρηση που εργαζόταν; Λουκέτο, προαγωγή, άνοιξε κι άλλα καταστήματα, έμεινε σε ένα πόστο-άλλαξε πόστα; Δεν μου αρκεί και πετάω στα σκουπίδια το "πήρε πτυχίο στην Πάντειο και δούλεψε στο Υπουργείο Οικονομικών δεκαπέντε χρόνια, με συμμετοχή στα κοινά του δήμου ως σύμβουλος στην επιτροπή περιβάλλοντος" π.χ. Τι έκανε στο υπουργείο, τι πέτυχε ως σύμβουλος, πώς υποστήριξε το πτυχίο του. Είναι άνθρωπος του 5ωρου καφέ ή δραστήριος; Ο καθένας διαλέγει και παίρνει τι θέλει στην εταιρία του.

3) Το ότι έχει οικογένεια και παιδιά και τα μοστράρει, μου δείχνει μία μόνο ικανότητά του: ότι βρήκε μία γυναίκα, της τον έβαλε τουλάχιστον μία φορά και κατάφερε να τελειώσει μέσα. Θα κρίνω τις αξίες λοιπόν που ισχυρίζεται ότι έχει από άλλους τομείς, με λιγότερο πρωταγονιστικό ρόλο. Στο παράδειγμα της οικογένειας, αγαπάει τα παιδιά; Έχει κάποιο κοινωνικό έργο; Συμμετέχει αποδεδειγμένα σε κάποια οργάνωση (χαμόγελο του παιδιού π.χ.); Όλοι αγαπάνε τα παιδιά τους, τα παιδιά των άλλων όμως; Συμμετείχε σε κανέναν σύλλογο γονέων και κηδεμόνων; Όταν δε δούλευε πως διαχειρίστηκε το χρόνο του; Φαντασία.

4) Στηρίζει τη διαφάνεια; Ανέβαζε στη διαύγεια τα έξοδα του δήμου του; Είναι εύκολη η πρόσβαση των δημοτών σε οικονομικά στοιχεία ή στοιχεία προσλήψεων;

5) Το βασικότερο. Πώς ζητάει τη ψήφο μου. Πώς με αντιμετωπίζει; Με φοβίζει με διλήμματα και εκβιασμούς, είναι τραμπούκος δηλαδή; Ζητάει τη ψήφο μου στηριζόμενος στην οργή- είναι δηλαδή κάποιος καιροσκόπος; Με αντιμετωπίζει ως πρόβατο ή ως κάποιον που ξεχνάει τι έγινε χτες, ή έχει υπευθυνότητα και σταθερότητα στις απόψεις του; Θέλει να τον ψηφίσω για τις απόψεις του ή για το κόμμα που στηρίζει τις απόψεις του; Με αντιμετωπίζει ως ηλίθιο προσπαθώντας να μου κάνει το μαύρο άσπρο; Μου τάζει στάση μετρό και πίστα Formula 1 στα Άνω Κρεμαστά; Ή απευθύνεται στη λογική;

Καλό Μπέο και Καλή Τύχη.

ΕΘΝΟΣΗΜΟ ΑΠΟ ΓΥΑΛΙΣΜΕΝΟ ΠΛΑΣΤΙΚΟ

«Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες! Πρό πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονίαν.»

Με αυτήν την παράγραφο ξεκινάει η προκύρηξη της ελληνικής επανάστασης, με τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», που συντάχθηκε από τον ηγέτη της Φιλικής Εταιρίας Αλέξανδρο Υψηλάντη και κυκλοφόρησε στις 24/2/1821. Αυτή η μικρή και άκρως περιεκτική παράγραφος είναι η αρχή των πάντων, ο εθνικός ορισμός και η διακύρηξη της σύγχρονης Ελλάδας.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Πρόκειται για μια επανάσταση ποτισμένη με τις ιδέες του Διαφωτισμού, Το σύνθημα που προβάλλεται με το καλημέρα είναι τα Δικαιώματα. Και ως πρώτο δικαίωμα αναφέρεται αμέσως η ελευθερία και ορίζεται ως στόχος η αύξησή της, πολιτική και κοινωνική σαφώς, και η οποία θα οδηγήσει σε ευδαιμονία. Πρόκειται για την πρώτη ξεκάθαρη σύνδεση της Ελλάδας με την Ευρώπη και τα ιδεώδη της.

«Κι ὅσα σημειώνω τὰ σημειώνω γιατί δὲν ὑποφέρω νὰ βλέπω τὸ ἄδικο νὰ πνίγει τὸ δίκιο. Γιὰ κεῖνο ἔμαθα γράμματα στὰ γεράματα καὶ κάνω αὐτὸ τὸ γράψιμο τὸ ἀπελέκητο, ὅτι δὲν εἶχα τὸν τρόπον ὄντας παιδὶ νὰ σπουδάξω [...] κι ἄλλες πλῆθος δουλειὲς ἔκανα, νὰ βγάλω τὸ πατρικό μου χρέος ποὺ μᾶς χρέωσαν οἱ χαραμῆδες, καὶ νὰ ζήσω κι ἐγὼ σὲ τούτη τὴν κοινωνία. [...] Ἕνα πρᾶμα μόνο μὲ παρακίνησε κι ἐμένα νὰ γράψω: ὅτι τούτη τὴν πατρίδα τὴν ἔχομεν ὅλοι μαζί, καὶ σοφοὶ κι ἀμαθεῖς, καὶ πλούσιοι καὶ φτωχοί, καὶ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοί, καὶ οἱ πλέον μικρότεροι ἄνθρωποι. Ὅσοι ἀγωνιστήκαμεν, ἀναλόγως ὁ καθείς, ἔχομεν νὰ ζήσομεν ἐδῶ. Τὸ λοιπὸν δουλέψαμεν ὅλοι μαζὶ νὰ τὴ φυλᾶμε κι ὅλοι μαζί, καὶ νὰ μὴ λέγει οὔτε ὁ δυνατὸς «ἐγώ», οὔτε ὁ ἀδύνατος. Ξέρετε πότε νὰ λέγει ὁ καθεὶς «ἐγώ»; ὅταν ἀγωνιστεῖ μόνος του καὶ φκιάσει ἢ χαλάσει, νὰ λέγει «ἐγώ»· ὅταν ὅμως ἀγωνίζονται πολλοὶ καὶ φκιάνουν, τότε νὰ λένε «ἐμεῖς». Εἴμαστε στὸ «ἐμεῖς» κι ὄχι στὸ «ἐγώ». Καὶ στὸ ἑξῆς νὰ μάθομε γνώση, ἂν θέλομε νὰ φκιάσομε χωριὸ νὰ ζήσομε ὅλοι μαζί. Ἔγραψα γυμνὴ τὴν ἀλήθεια, νὰ ἰδοῦνε ὅλοι οἱ Ἕλληνες ν᾿ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πατρίδα τους, γιὰ τὴ θρησκεία τους· νὰ ἰδοῦνε καὶ τὰ παιδιά μου καὶ νὰ λένε: «Ἔχομε ἀγῶνες πατρικούς, ἔχομε θυσίες -ἂν εἶναι ἀγῶνες καὶ θυσίες. Καὶ νὰ μπαίνουν σὲ φιλοτιμία καὶ νὰ ἐργάζονται στὸ καλό της πατρίδας τους, τῆς θρησκείας τους καὶ τῆς κοινωνίας- ὅτι θὰ εἶναι καλὰ δικά τους. Ὄχι ὅμως νὰ φαντάζονται γιὰ τὰ κατορθώματα τὰ πατρικά, ὄχι νὰ πορνεύουν τὴν ἀρετὴ καὶ νὰ καταπατοῦν τὸ νόμο, καὶ νά ῾χουν τὴν ἐπιρροὴ γιὰ ἰκανότη»

Το συγκεκριμένο απόσπασμα προέρχεται από τα απομνημονεύματα του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη. Είναι και αυτό αρκετά κατανοητό.

Η ιστορική αναδρομή ολοκληρώνεται εδώ.

Σήμερα 24^η Μαρτίου 2014 και αύριο 25^η θα γίνουν παρελάσεις να τιμήσουν την έναρξη της ελληνικής επανάστασης. Η κεντρική παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας θα γίνει υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και οι θεατές θα έχουν προσκλήσεις. Θα παρελάσουν άρματα και ερπυστριοφόρα, τα οποία μετακινήθηκαν ειδικά γι’ αυτόν το σκοπό, ενώ θα υπάρξει και σόου με πολεμικά αεροπλάνα. Το κόστος, αν αναλογιστεί κανείς πως ένας απλός στρατιώτης περνάει χειμώνα στον Έβρο χωρίς θέρμανση 12-6 το βράδυ για οικονομία στο πετρέλαιο, θεωρείται τεράστιο. Και αν αναλογιστεί κανείς ότι όλο αυτό το πανηγύρι θα γίνει στην ουσία μόνο για τις κάμερες της τηλεόρασης, εδώ κολλάει αυτό που έλεγε ο Χελάκης «δεν περιγράφω άλλο».

Δεν με ενδιέφερε ποτέ το «ποιος φταίει περισσότερο» γι’ αυτήν τη ξεφτίλα. Αλλά είναι ξεφτίλα. Τι ακριβώς θα τιμήσουμε αύριο; Πιστεύω η γενιά από το 2005 και μετά θα αρχίσει να πιστεύει πως αν ο Κολοκοτρώνης έχει smartphone θα είχε κάνει ένα attend στο event «ελληνική επανάσταση», έτσι για την ποζεριά και θα είχε τελειώσει εκεί το θέμα. Αν έπαιρνε και πολλά like ίσως ελευθερωνόμασταν.

Κανείς δεν ξέρει ποιον τιμούμε αύριο, γιατί πολύ απλά δεν τιμούμε κανένα. Όλα αυτά που έγιναν τότε, όλα αυτά που διαβάσατε μόλις στα παραπάνω αποσπάσματα μοιάζουν τόσο μακρινά. Ποιος γνωρίζει την έννοια των δικαιωμάτων όπως ορίστηκε στην Γαλλική και μεταφέρθηκε στην Ελληνική Επανάσταση; Ποιος υπερασπίζεται την ελευθερία; Ποιος υποφέρει που βλέπει το άδικο να πνίγει το δίκιο σήμερα; Ποιος γεμίζει φιλότιμο εμπνευσμένος από το παρελθόν και δεν το εκπορνεύει περιφέροντάς το δεξιά και αριστερά σαν αρκούδα που χορεύει; Εδώ γίναμε νταβατζήδες των πατρικών αγώνων, δεξιοί και αριστεροί, προκειμένου να μπούμε στη Βουλή. Συμφιλιωθήκαμε με ένα έκτρωμα, και δώσαμε 8% σε ένα κόμμα που αύριο θα τρέξει να τιμήσει τον «ηρωικό αγώνα του ‘21» και η ύπαρξή του και μόνο είναι προσβολή για τα ιδανικά όσων πολέμησαν τότε. Γιατί κοροϊδεύομε τον εαυτό μας, να κάνουμε παρέλαση τουλάχιστον για κάτι που κατανοούμε, το πρωτάθλημα του Θρύλου π.χ., τη νίκη στη Γιουροβίζιον, το χορό της Αραβανή και της Στικούδη.

Θα κλείσω «κλέβοντας» έναν λόγο που ειπώθηκε σε σχολική εορτή από έναν καθηγητή.

Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη,
Αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21,
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει
Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα
Τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Θα σου µιλήσω σταράτα
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου.
Κάτι σάπιο υπάρχει στο σχολείο,
Πως εκτός του γνωστικού ελλείµµατος
Το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά
Και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
Στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία
Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας,
Των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε
Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση,
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα,
Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,
Θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
Θα σας γεράσουν πρόωρα.
Αν όµως θέλετε µια συµβουλή από ένα δάσκαλο,
Σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη,
Που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν,
Για να καταλάβει τότε πως η µόρφωση, η καλλιέργεια
Ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.
Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
Και έµαθε πέντε κολλυβογράµµατα,
Για να µας πει την ιστορία του βίου του,
Το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.
Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,
Και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
Να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε,
το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας,
Τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.
Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από
Τον µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Γιώργη Καραϊσκάκη.
Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς,
Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά µάθαµε σαν µπέσα,
Ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα.
Να αναλαµβάνετε τις ευθύνες σας,
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον,
Να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.
Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
Ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου,
του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
Συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του
Κι έπειτα φυλακίστηκε,
Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
Σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος και εγκαταλειµµένος από όλους,
Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
Από την κυβέρνηση µια πλούσια σύνταξη,
Απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείβει πολύ καλά,
Λέγοντας ψέµατα, για να µην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά.
Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα,
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας,
Να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα
Για εσάς και για το µέλλον της οικογένειας που
Αύριο θα κάνετε.
Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαµβάνοµαι
Πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική,
Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµος
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία µεγαλώνετε.
Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,
Περιµένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
Και µε επιτυχία τη σηµαία του αγώνα
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.
Κι όταν βλέπω την εποχή µας
Να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση,
Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
Να µουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,
Μόνο σε εσάς ελπίζω,
Στην ειλικρινή σας διάθεση
να αγωνιστείτε,
να αντισταθείτε,
να πολεµήσετε,
να νικήσετε.
Μη µας απογοητεύσετε.

ΗΘΙΚΟΝ ΑΚΜΑΙΟΤΑΤΟΝ ή εναλλακτικά ΗΜΕΡΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Ημέρα 1η:  Η αίσθηση του να είσαι μοντέλο. Λάρτζ, έξτρα λάρτζ, μπλούζες, παντελόνια, άρβυλα κι όλα τσάμπα. Και σε αδυνατίζουν τα γαμημένα. Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα.

Ημέρα 2η:  Γρήγορα. Κάνε γρήγορα. Πράγματα που πρέπει να κάνεις αλλά δεν ξέρεις πως να τα κάνεις. Παρθένος στο κρεβάτι με παρθένα και να είναι έτοιμος να μπουκάρει στο δωμάτιο ο αστυνομικός πατέρας της.

Ημέρα 3η:  Στο σχολείο είχα συναντήσει το δίλημμα "επιστήμη για την επιστήμη ή επιστήμη για τον άνθρωπο". Στο στρατό το συναντάς στη μορφή "αναμονή για την αναμονή ή αναμονή για την αναμονή". Δημόσιο φορ έβα, που λένε και τα ημίζ.

Ημέρα 4η:  "Εδώ είναι στρατός κύριοι, δεν είναι κατασκήνωση" 22χρονος σαρδελοφόρος.
                    Ο στρατός μας αλλάζει.
                    Ο στρατός θα μας κάνει άντρες.

Ημέρα 5η:  Ελληνικός Στρατός. Όταν το Καλτ παντρεύτηκε το Κιτς.

Ημέρα 6η:  Μας έκαναν ομιλία "πείτε όχι στα ναρκωτικά". Στο τσακ ήμουν να τα ξεκινήσω για να την παλέψω και να μην με πάρει ο ύπνος.

Ημέρα 7η:  Άλλη μια φορά πουρές στο μενού και θα εισβάλλουν οι Αμερικανοί για χημικά.

Ημέρα 8η:  Βαριά λάντζα. Για να γίνεις άντρας τελικά πρέπει κάποτε η θέση σου να ήταν στην κουζίνα.
                   Ο στρατός μας αλλάζει.
                   Ο στρατός θα μας κάνει άντρες.

Ημέρα 9η:  Μπορείς αν θες να διαιρέσεις με το ΜΗΔΕΝ..
                   Μπορείς να πεις αν θες ακόμα και 293 ΒΑΘΜΟΥΣ Κέλβιν..
                   Να βαρέσεις φίλε όμως προσοχή ΠΑΝΩ σε προσοχή... καλύτερα να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.

Ημέρα 10η: Πέρναγε ένας λόχος και φώναζαν πως έχουν ηθικόν ακμαιότατον, αντοχή ατελείωτη και πως είναι οι καλύτεροι. Σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει ρε γατάκια.

Ημέρα 11η: Το πρωινό ξύπνημα με τη μηχανικότητά του σκοτώνει οποιαδήποτε έννοια χρώματος ζωής και φαντασίας. Πάλι καλά που υπάρχει το μενού στο εστιατόριο για να παίρνουμε χαμπάρι τι μέρα είναι.

Ημέρα 12η: Παλαιώσαμε γρηγορότερα και απ' ότι οι γκόμενες του Γκλέτσου τελικά.

Ημέρα 13η: Φωνάζαμε σήμερα δυνατά πως έχουμε ηθικόν ακμαιότατον, αντοχή ατελείωτη και πως είμαστε οι καλύτεροι. Που κρύφτηκαν τα άλλα τα γατάκια;
                     Ο στρατός μας αλλάζει.
                     Ο στρατός μας κάνει άντρες.

Ημέρα 14η: Τα άρβυλα έχουν αρχίσει πια και δένονται μόνα τους. Κάποιοι άλλοι που 'ναι για δέσιμο παραμένουν ακόμα άλυτοι βέβαια. Η ηλιθιότητα είναι ανίκητη.

Ημέρα 15η: Και εκεί που ο αρχιλοχίας μας μιλάει για την εκκλησία που θα πάμε την Κυριακή, και προσπαθεί να μας κάνει ποιοτικούς άντρες, χτυπάει το κινητό του με Πάολα. Ψεύτικα είναι τα λόγια σου.

Ημέρα 16η: Είναι του οσίου της Σπάρτης.
                    Ο στρατός μας αλλάζει.
                    Ο στρατός μας κάνει Χριστιανούς.
                    Ειδικά όταν έχουμε έξοδο γι' αυτό.

Ημέρα 17η: Ο αφρός ξυρίσματος πρέπει να έχει έντονο -λάθος, πολύ έντονο, και ωραίο άρωμα.

Ημέρα 18η: Πλάκα μου κάνεις; Αυτή είναι η μερίδα που δικαιούμαι; Αυτά είναι 4 μακαρόνια με 2 ίνες μοσχάρι! Μόσχαροι!

Ημέρα 19η: Ένα πολύ ενδιαφέρον πράγμα είχαμε να κάνουμε, να ρίξουμε μια βολή με G3A3 και μας το βγάλανε ξινό. Σαν να είσαι στο κρεβάτι με την Adriana Lima και να σου φωνάζει "deeper deeper". Τώρα που το ξανασκέφτομαι πάντως, δεν είναι και τόσο κακή ιδέα.

Ημέρα 20η: Έχεις συλλέξει κρουασάν Στεργίου και χαρτιά υγείας; Είσαι ο αγαπητικός του θαλάμου. Weapons of Massive Destruction.

Ημέρα 21η:  Η μαμά πατρίδα θεωρεί πιο σημαντικό να μάθω να παρελαύνω παρά να πάρω πτυχίο στην ώρα μου. Φοιτητική άδεια rejected.

Ημέρα 22η: "Όποιος φάει ομελέτα σήμερα έχει τιμητική. Καλά και να μην τη φάτε σήμερα, θα τη φάτε αύριο." Καλή όρεξη.

Ημέρα 23η:  Οι μέρες κυλούν αντίστροφα και συνειδητοποιείς ότι κρύβεις επίπεδα τεστοστερόνης, ικανά για να δημιουργήσεις ένα ολόκληρο έθνος με παιδιά σου.
                     Ο στρατός μας αλλάζει.
                     Ο στρατός μας κάνει άντρες.

Ημέρα 24η: "Εδώ είναι στρατός κύριοι, δεν είναι κατασκήνωση" 20χρονος βοηθός διμοιρίτη, της ίδιας ΕΣΣΟ με μένα.
                     Ο στρατός μας αλλάζει.
                     Ο στρατός μας κάνει άντρες.
                     Όλους μας.

Ημέρα 25η: Ηθικόν ακμαιότατον καθώς πλησιάζουμε την ορκωμοσία. Εκτός κι αν δεν μπουκώσει το βύσμα.

Ημέρα 26η: Ηθικόν ακμαιότατον. Άραγε ξέρουν οι γυναίκες τι είναι; Το έχουν νιώσει ποτέ; Ή είναι μία κατάσταση-συναίσθημα που έχουν μόνο οι άντρες; Το μόνο σίγουρο είναι πως ο στρατός δεν είναι για γυναίκες. Τώρα θα ρωτήσεις, είναι για άντρες;
                    Το μεγάλο ρητό και ατάκα που ακούς από μικρό παιδί και σου κάνει πλύση εγκεφάλου "ο στρατός θα σε κάνει άντρα" ίσως τελικά να ισχύει και για τα δύο φύλα. Πριν από χρόνια είχα αναπτύξει μία θεωρία με δεδομένα δύο φράσεις βγάζοντας ένα συμπέρασμα. Μία είναι η γνωστή "ο στρατός θα σε κάνει άντρα", η άλλη είναι "αν δεν τον δοκιμάσεις δεν ξέρεις αν είσαι άντρας". Άρα στο στρατό τον δοκιμάζεις. Εν τέλει οι αδερφές έχουν ηθικόν ακμαιότατον, είναι gay (adjective σημασία).
                    Προτελευταία μέρα.
                    Ο στρατός σε αλλάζει.

Ημέρα 27η: Πέρασε ο καιρός και έχασα κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητά μου έγινε το στρατόπεδο και το να βαράω καλές προσοχές το objective της κάθε ημέρας. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται νιώθω ευγνωμοσύνη για το μήνα που πέρασε. Θέλω ιδιαίτερα να ευχαριστήσω τους "γυαλωμένους", Μίλτο, Τζόναθαν, Ταξιάρχη, Πάνο, Ηλία. Μερικά κομμάτια του κειμένου προέρχονται αυτούσια από το στόμα τους.
                   Ο στρατός δεν σε αλλάζει.
                   Ο στρατός δεν σε κάνει άντρα.
                   Ο στρατός θα σπάσει την φούσκα της καθημερινότητάς σου.
                   Στο στρατό θα σου δωθεί η ευκαιρία:
                   Εσύ να αλλάξεις τον εαυτό σου.
                   Εσύ να γίνεις άντρας.
 Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, τα σκηνικά που έγιναν είναι σαν όνειρο στο μυαλό μου. Όπως όμως ισχύει και για κάθε όνειρο,
"A dream you dream alone is only a dream.
 A dream you dream together is reality."

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΦΟΙΤΗΤΗ

Προχτές είδες τις βάσεις.

Μπορεί να χτύπησες το κεφάλι στο ταβάνι από τα χοροπηδητά χαράς.

Μπορεί και στο πληκτρολόγιο. Από τα νεύρα.

Ξέρεις κάτι; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Τώρα είναι το θέμα. Τι κάνεις;

Θα σου πω εγώ τι θα κάνεις.

Θα φτιάξεις  μια λίστα. Θα βάλεις μέσα όλα τα πράγματα που θέλεις να κάνεις. Όλα όσα θέλεις να νιώσεις. Τώρα που θα είσαι φοιτητής. Τώρα που θα νιώθεις νέος.

Μακρινά ταξίδια στη Κούβα. Η καφετιέρα γαλλικού καφέ που πάντα μπάνιζες.

Να πιεις παγωμένη μπύρα σε παρακμιακή μπυραρία στο Παγκράτι. Να παίξεις Θανάση σε καφενείο με ηλικιωμένους. Να σε κυνηγάει η αστυνομία στην πορεία, και κάποιος να είναι εκεί , μαζί σου.

Να μάθεις χορούς. Λάτιν. Παραδοσιακούς. Τα πάντα. Να το παίξεις ηθοποιός. Να γυρίσεις τα δικά σου βιντεάκια. Τις δικές σου ταινίες μικρού μήκους. Να φτιάξεις τον δικό σου ραδιοφωνικό σταθμό.

Να πας Εράσμους. Να κάνεις το γύρο της Ευρώπης με ένα τρένο. Να μείνεις σε μοτέλ στο Άμστερνταμ. Να κάνεις extreme sports.

Να λιώσεις στα παιχνίδια με τους κολλητούς σου ως το πρωί. Να δεις το ηλιοβασίλεμα στην παραλία. Και να χαϊδεύουν το χέρι σου τα δάχτυλα κάποιου άλλου ανθρώπου.

Να αγαπήσεις. Και να αγαπηθείς. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και πάλι από την αρχή. Ό,τι απώλεια και αν συνεπάγεται αυτό.

Να παρακαλουθείς τα μαθήματα που σ’ αρέσουν. Να νιώθεις περήφανος σε κάθε εξεταστική, γιατί ήσουνα ο πιο γαμάτος εαυτός σου και όχι κάποιος που παρακάλαγε καθηγητές για ένα πέντε.

Να κάνεις πράγματα που γούσταρες πολύ να κάνεις. Αλλά και πράγματα για τα οποία θα μετανιώσεις πολύ.

Αλλά θα κάνεις όμως και κάτι άλλο. Προχωρώντας τη ζωή σου, εσύ, αλλά και όλος ο κόσμος θα αρχίσετε να τσεκάρετε αυτή τη λίστα. Ξανά και ξανά.

Και όσο περνάει ο καιρός η λίστα θα μικραίνει. Και θα θες όλο και λιγότερα πράγματα να νιώσεις από αυτά που είχες σημειώσει.

Η όρεξη θα σβήσει. Μετά από ένα σημείο θα νομίζεις πως δεν θα θες να νιώσεις τίποτα. Μα τίποτα νιώθουν όμως μόνο οι νεκροί.

Στην ουσία θα θες να νιώσεις φυσιολογικός. Να είσαι καλός με όλους, αγαπητός, να κάνεις αυτά που αρμόζουν σε σένα. Αυτά που περιμένουν οι άλλοι από σένα. Ό,τι αγάπη δίνεις να την παίρνεις πάντα πίσω.

Εσύ και ο κόσμος θα μοιράζεστε την ίδια λίστα. 

Ένα πράγμα θέλω από σένα. Να συνειδητοποιήσεις το συντομότερο δυνατόν, πως αυτό το συναίσθημα που κυνηγάς, να νιώθεις φυσιολογικός, είναι κάτι πολύ δύσκολο. Και αυτό γιατί κανένας δεν ξέρει πως είναι.

ΥΓ. Η βασική ιδέα για αυτό το κείμενο προήλθε διαβάζοντας ένα παλιό ποστ του ενδιαφέροντος μπλογκ God is an Astronaut. 

ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗ "Χ.Α." ΜΕΣΑ ΣΟΥ

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι ίσως μια από τις πιο "ενδιαφέρουσες" εξελίξεις που παρατηρούνται. Είναι ίσως το "ξεβράκωμα" της μάσκας που φοράει η ελληνική κοινωνία. Δεν είχα αναφερθεί ως τώρα στο συγκεκριμένο θέμα, γιατί ήθελα να ακούσω όσο το δυνατόν περισσότερες απόψεις γύρω από αυτό. Έτσι κι αλλιώς κάθε δεύτερη μέρα έβγαινε ο κάθε ένας κι έγραφε ένα άρθρο που ανέλυε τους λόγους που αυξάνεται η δύναμη της Χ.Α. στην κοινωνία. Γενικώς "πουλούσε". Και ό,τι πουλάει προβάλλεται.
Διάβασα διάφορα. Πως τόσα χρόνια είμαστε ο λαός των "μπουζουκιών, του γηπέδου, των αγωνιστικών προφυλακτήρων", πως πολιτικές συζητήσεις δεν γίνονταν, πως υπήρχε η ταμπέλα του φλώρου "κουλτουριάρη" για όποιον έκανε άλλες πιο ποιοτικές δραστηριότητες. Διάβασα πως όποιος έκανε πολιτική συζήτηση απομονώταν σε αντίθεση με εκείνον που σύγκρινε τον Πάντο με τον Βύντρα. Διάβασα πως είμαστε ένας βαθιά συντηρητικός λαός, καθόλου ανεκτικός προς το ξένο και διαφορετικό, ένας λαός που δεν θέλει αλλαγές. Δεν θα διαφωνήσω με όλα αυτά. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ πως δεν είμαστε οι μόνοι που είμαστε έτσι, πως τέτοια φαινόμενα συναντάς και σε άλλες πολιτισμένες χώρες.
Όμως εμείς είμαστε εκείνοι που έχουμε ένα νεοναζιστικό κόμμα στη Βουλή μας. Κι εδώ είναι η μεγάλη μας διαφορά από όλους τους άλλους. Οπότε θα αφήσω σε δεύτερη μοίρα τις αναλύσεις για το τι έφταιξε και θα επικεντρωθώ στην ειδοποιό διαφορά. Τη μεγάλη υποκρισία που μας διακρίνει σε αντίθεση με τους υπολοίπους.
Δεν έγινε ο Έλληνας ξαφνικά ρατσιστής και νεοναζί. Όσο κακή εικόνα κι ας έχω για την ύπαρξη της λεγόμενης "κοινής λογικής" στην κοινωνία, αρνούμαι πεισματικά να δεχθώ ότι το 15% που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις πως τάσσεται υπέρ της Χ.Α. είναι νεοναζί. Είναι σύνηθες φαινόμενο, σε περιόδους κρίσης, που ακόμα και ο λιγοστός ορθολογισμός προσωρινά να εξαφανίζεται, να αναζητούνται λύσεις στα άκρα, λόγω της αγανάκτισης του κόσμου. Σε περιόδους κρίσης ο εγκέφαλος παραμερίζεται από τα ένστικτα επιβίωσης. Το έχουν εκμεταλλευτεί στο παρελθόν αρκετοί αυτό. Ο Χίτλερ ήταν ένα παράδειγμα.
Όχι. Ο Έλληνας είναι φιλόξενος και φιλότιμος. Γιατί όμως 15% Χ.Α.; Ένας είναι ο λόγος. Ζούμε σε ένα σύστημα τα τελευταία 30 χρόνια που κυριαρχεί η "βία" στους θεσμούς του, η "βία" σε συνδυασμό με το "ζητάω". Ο σύγχρονος Έλληνας βλέπει λοιπόν πως η λύση στα προβλήματά του θα επέλθει μόνο μέσω της βίας. Δεν ψήφισε τον Κασιδιάρη επειδή έχει λόγο. Τον ψήφισε επειδή δίνει χαστούκια. Τον ψήφισε για να δείρει τα λαμόγια.
Θυμηθείτε τον κόσμο να φωνάζει "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", θυμηθείτε τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη, τα γιαούρτια σε ομιλίες πολιτικών, τις αφίσες της ΔΑΠ όπου φιμώνονταν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ κι ένα σωρό ακόμα παραδείγματα που αν τα αναφέρω όλα θα γράφω μέχρι αύριο. Ο κόσμος έχει δείξει ξεκάθαρα ότι μία είναι η λύση που θεωρεί ότι υπάρχει: η βία.
Κι αυτό είναι το μεγάλο στοιχείο της υποκρισίας μας. Ότι όλοι κάνουμε αντιναζιστικά φεστιβάλ το μεσημέρι και το απόγευμα ασκούμε βία στον συνάνθρωπό μας με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ότι όλοι το μεσημέρι διαμαρτυρόμαστε στην πορεία, αλλά το απόγευμα κοιτάμε πως να φοροδιαφύγουμε. Θα αναφερθώ απλά στο παράδειγμα του αντίθετου πόλου ας πούμε του ναζισμού, της αριστεράς, που προσωπικά αποτελεί και μεγάλη απογοήτευση. Τι νοείται αριστερά στην Ελλάδα; Η πορεία; Ή καλύτερα, μόνο η πορεία; Η αριστερά είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης που έχει να κάνει με την ισότητα, την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη καταρχήν. Αριστερά είναι κουλτούρα πάνω από όλα, και η πορεία είναι το αποτέλεσμα. Εμείς εδώ έχουμε κρατήσει μόνο το στοιχείο της πορείας, της διαμαρτυρίας δηλαδή, που αποτελεί μορφή βίας σε μια κοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία ήταν φασιστική τόσα χρόνια και λειτουργούσε με το δίκιο αυτού που φώναζε πιο δυνατά ή εκείνου που κοπανούσε το χέρι πιο δυνατά στο τραπέζι. Σημασία δεν είχε η αξία σου αλλά το κονέ σου, όχι να δώσεις στην κοινωνία αλλά να πάρεις. Τι πιο φυσιολογικό αποτέλεσμα από το αυτός που μπορεί να δείρει περισσότερους να αποφασίζει που οδηγούμαστε σήμερα.
Ως τώρα βέβαια αναφέρομαι στα κρούσματα βίας στις ανθρώπινες σχέσεις και στις δομές τις κοινωνίας. Όμως δεν έχω αναφερθεί σε ένα σημαντικό κομμάτι του αντίλογου που δικαίως θα έχει τον τίτλο "άλλες μορφές βίας", όπως η βία που ασκεί ο εργοδότης στον εργαζόμενο, η βία που ασκεί το σύστημα στον πολίτη, η ψυχολογική βία που ασκείται από ΜΜΕ κτλ. Προσωπικά θεωρώ ότι η απάντηση είναι απλή. Όχι στην βία ναι στην δράση. Η βία έχει επανηλλημένως αποδειχθεί ότι σαν αποτέλεσμα φέρνει βία, οπότε είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αποδοκιμάζεται. Όμως επίσης τι πιο βίαιο από το να κάθεσαι και να μην κάνεις τίποτα; Να μην αντιδράς όταν βλέπεις να ασκείται βία γύρω σου; Να αντιδράς αλλά όχι με βία. Δράσε. Πάρε την ζωή στα χέρια σου, οργανώσου. Διεκδίκησε υγιή συνδικάτα στη δουλειά σου, προώθησε τις συλλογικές διαδικασίες, διαμαρτυρήσου. Μην πας και ψηφίζεις τον οστρογότθο συνδικαλιστή που φωνάζει "σαν δεν ντρέπονται", στήριξε τον άλλο που ό,τι και αν σου πει έχει επιχειρήματα κι άποψη. Πρώτα από όλα δημοκρατικά. Έχουμε όλοι μάθει να σεβομάστε την άποψη του ομοϊδεάτη και να χλευάζουμε τον αντίλογο. Κι όταν έρθει η στιγμή της βίας τότε θα έχεις όχι ανθρώπους, αλλά ιδέες στις πλάτες σου, και τότε θα αλλάξεις το σύστημα, γιατί θα ταν αφελές να πούμε πως το σύστημα θα άλλαζε με εκλογές κι ειρήνη. Όλη η άλλη όμως βία που βλέπουμε καθημερινά, είναι τσάμπα μαγκιά κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι βία για βία, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς τίποτα, αποτέλεσμα μόνο της υποκρισίας που μας διακρίνει και της αιώνιας κλάψας μας για όλα.
Για την συστημική βία θα ήθελα να κάνω μία μικρή ειδική αναφορά. Ως βία της πλειοψηφίας, θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται αποδεκτή. Όταν πάντα αναφέρεται σε αποφάσεις που τις υποστηρίζει η πλειοψηφία του λαού. Γιατί καλώς ή κακώς δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά η πολιτεία χωρίς την ύπαρξη συστημικής βίας. Πρόκειται όμως για μεγάλο θέμα και δεν θέλω να πλατειάζω.

Μία είναι η λύση για να σταματήσει η άνοδος της Χ.Α. Σκότωσέ την πρώτα μέσα σου. Σκότωσε τα στοιχεία βίας που αποκόμισες από ένα σύστημα τόσα χρόνια. Συζήτησε, άκου, διαφώνησε, συμφώνησε. Σεβάσου την άποψη του άλλου κι ας διαφωνείς. Και ας αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη των πράξεών μας. Και στο κομμάτι της κοινωνίας που λειτουργεί με προκατάληψη, ρατσιστικά, ναζιστικά κλείσε τα αυτιά σου και μην απαντάς με βία. Τέτοιες νοοτροπίες τρέφονται με την προσοχή σου κι αυτήν είναι που πρέπει να τους στερήσεις. Το έδειξε τόσα όμορφα η ταινία 12 Angry Men. Ας κλείσω με αυτήν

GOING LEFT OR GOING THROUGH?

-Καλησπέρα σας, να σας δώσουμε ένα φυλλάδιο για το φεστιβάλ της ΚΝΕ;
-Ναι δώστε μου, γιατί όχι;

Και έτσι ξεκίνησαν όλα.. Τα είδα όλα, μου φανερώθηκε η αλήθεια.. Χρόνια κομμουνισμού πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, έκανα τους απαραίτητους συνδυασμούς και πια κατέληξα στο πολυπόθητο συμπέρασμα. Η επανάσταση θα ξεκινήσει από την Ελλάδα. Όχι δεν το λέω για πλάκα. Και εδώ σας έχω μία συγκλονιστική αποκάλυψη.
Ο Λένιν έχει έναν κρυφό εγγονό, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Ελλάδα και τόσα χρόνια προετοιμάζει το έδαφος για μια νέα Οκτωβριανή Επανάσταση! Τα γονίδια μιλούν από μόνα τους, δείτε το και εσείς:

Ο Λένιν:

\

Ο Λένιν σε πιο επαναστατικό στυλ:

Ο εγγονός του Λένιν έτοιμος να συντρίψει το κεφάλαιο:

Πιστεύω οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...

 


































ΝΑΙ..
Σηκωθείτε από ντιβάνια καναπέδες σκαμπό..
Τρέξτε βγάλτε τα λάβαρα που κρύβατε τόσα χρόνια..
Ο ηγέτης είναι εδώ!

Η εμφάνιση του εγγονού του Λένιν, με το πραγματικό όνομα Νίβοφ, θα γίνει το Σάββατο 15/9 ώρα 23:30, όπου θα δώσει συναυλία για το φεστιβάλ της ΚΝΕ, ερμηνεύοντας τραγούδια του δίσκου του "La Bolshevikia Familia".
Όλοι θα είμαστε εκεί να τραγουδήσουμε δυνατά και μαζί τα

"Τόσα χρόνια εδώ
το κεφάλαιο χτυπώ
χωρίς διαλείμματα καθόλου ούτε ένα ρεπό
Δεν κάνω διακοπές, κομμουνισμό θα θες!"


"Συντρόφισες γύρω πολλές πάρα πολλές
όμως ποτέ ποτέ δεν είν' αρκετές
είναι το σήμερα το αύριο και το χτες
μες στη ζωή σου μόνο αυτές
κάνουν πιο ριζοσπαστική τη ζωή σου, με δυο ματιές!"

"Μαζί μου ασχολείσαι
πόσο Πασόκος είσαι
αν όντως δεν γουστάρεις
το καδρόνι μου θα πάρεις
προβοκάτορας αν είσαι
τα αυτιά σου τώρα κλείσε
το όνομά μου σβήσε
ξένος είμαι ξένος είσαι"


"Μείνε εκεί που είσαι
μείνε μέσα στην απάτη
γιατί ψήφισες Αλέξη
και η ελπίδα δεν υπάρχει"

"Θέλω να γυρίσω στα παλιά, εδώ και τώρα
θέλω το 7%, ήρθε η ώρα
θέλω την Αλέκα πρωθυπουργόόόόό
ένα βράδυ είναι αρκετόόόόόό"

Χαμός στο ίσιωμα!
Καλημέρα Ελλάδα λοιπόν, σου μιλάει ο Νίβοφ!

ΥΓ. Ισορροπιστή, Νίβο, DNS και λοιποί... Απλά μην βάλετε αυτές τις αριστερές σας αλυσίδες και τα εντυπωσιακά καπέλα σας στο live... Είναι λίγο κάπως άλλος κόσμος να μην έχει να φάει και άλλος να κάνει τραγούδια για γυναίκες και για αξεσουάρ. 

"Αφού θαμπώθηκαν από τα φώτα και γίνανε παλιάτσοι
Φτηνές παραγωγές,φτηνά cd στο ό,τι κάτσει
Να ψαρώσουν λίγες γκόμενες στα clubs και πιτσιρίκια
 ή μάλλον ξέχασα και αυτούς που γουστάρουν τα μπαντιλίκια
Αφού τα θέματα γυρνάνε πάνω κάτω στα ίδια
Εδώ ο κόσμος υποφέρει και προβάλλουν στολίδια
...
Δεν τους χρειάζομαι και ας παλιότερα τους είχα πρότυπα
Σβήσανε με τον καιρό τώρα τα λεν αλλιώτικα."
                                                         Λόγος Απειλή

ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Μικρή παρένθεση πριν αρχίσω. Επειδή είναι "ευαίσθητο θέμα" αν γουστάρετε ατμόσφαιρα, βάλτε να παίζει ένα playlist ενόσω διάβαζετε :P

.Πατήστε δεξί κλικ και άνοιγμα σε νέα καρτέλα εδώ.

Λοιπόν...

Ελάχιστα πράγματα στον κόσμο μπορούν να επηρεάσουν τον άνθρωπο τόσο πολύ όσο οι ερωτικές σχέσεις. Για χάρη ενός έρωτα πολλοί άνθρωποι δέχονται να αλλάξουν τον ίδιο τους τον εαυτό και ακόμα και τα πιο σταθερά πιστεύω τους. Το τέλος ενός έρωτα μπορεί να αλλάξει πάλι τελείως έναν άνθρωπο, αφήνοντάς του ουλές, οι οποίες μπορεί να τον ωριμάσουν μπορεί όμως και να του δημιουργήσουν ένα σωρό από συμπλέγματα.

Σήμερα θα αναφερθώ σε αυτές τις ουλές και στο πως έχω καταλήξει πια, ότι μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο να ωριμάσει, να ολοκληρωθεί, και να είναι έτοιμος για νέα και ακόμα καλύτερα πράγματα στη ζωή του. Ο χωρισμός, και η κάθε μορφή τέλους που συναντάμε στην ζωή, όσο επώδυνη και αν είναι, είναι αναγκαία, καθώς έτσι εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι. Φεύγει το παλιό και δημιουργούμε συνθήκες για ένα νέο καλύτερο (ό,τι και να 'ναι αυτό), και έτσι προχωράμε, κλείνουμε κύκλους και δεν μένουμε στάσιμοι.

Υπάρχει στο τέλος λοιπόν κάθε σχέσης ένα τρίπτυχο και μία ενέργεια. Αν γίνουν αυτά, πιστεύω είναι έτοιμος κάποιος, ψυχικά και σωματικά, να προχωρήσει σε ακόμα καλύτερα πράγματα.

Τρίπτυχο:

αγάπη - ευγνωμοσύνη - συγχώρεση

Ενέργεια:

οριστικό delete

 Αναλυτικότερα:

αγάπη: Έζησες ένα διάστημα της ζωής σου με κάποιον άνθρωπο. Σίγουρα ένα κομμάτι σου (μικρό ή μεγάλο) θα τον αγαπά ό,τι και να γίνει. Η αγάπη δεν είναι κάτι που πάει και έρχεται. Είναι κάτι που έρχεται, μένει και το πολύ πολύ μετά θάβεται βαθιά κάτω από αρνητικές στιγμές. Πρέπει να είσαι περήφανος που αγάπησες και να μην το αρνείσαι. Άνθρωπος που δεν έχει αγαπήσει είναι φτωχός εσωτερικά.

ευγνωμοσύνη: Οφείλεις απέναντι στον εαυτό σου να είσαι ευγνώμων που έζησες κάποιες στιγμές αγάπης, στοργής, ευτυχίας. Είσαι τυχερός για αυτές τις στιγμές, κι είσαι τυχερός που ερωτεύτηκες. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει παρόμοιες στιγμές. Είναι κουτό να μετανιώνεις για αυτές τις στιγμές, είναι χαζό να μετανιώνεις για πράγματα που έδωσες και πήρες. Η ζωή και ο έρωτας είναι ένα ταξίδι, και να νιώθεις τυχερός που ήσουν ένας από τους επιβάτες, ασχέτως αν είχες άλλες προσδοκίες για τον προορισμό.

συγχώρεση: Μόνο αν συγχωρέσεις ειλικρινά τον άλλο, για ό,τι και να έχει κάνει, είσαι πραγματικά ελεύθερος. Ελεύθερος από συμπλέγματα, από προκαταλήψεις. Ελεύθερος από αντιπάθεια και μίσος. Δεν υπάρχει λόγος να ζητάς έμμεσα εκδίκηση, να καταλάβει τι είχε και τι έχασε, ή να ξενερώνεις μαζί του, τόσο πιο πολύ βουλιάζεις σε μονοπάτια που μόνο χαρούμενο δεν θα μπορέσουν ποτέ να σε κάνουν, και μόνο μπροστά δεν θα σε πάνε σαν άνθρωπο. Αυτό δεν σημαίνει πως ξεχνάς. Απλά βγάζεις από μέσα σου κάθε μορφή κακίας. Συγχωρείς, και προχωράς μπροστά πια γαλήνιος.

Οριστικό Delete: Αυτό έγκειται στη δικιά σου ευχέρεια. Το ελάχιστο είναι να σταματήσεις τελείως να ασχολείσαι με αυτόν τον άνθρωπο. Με τις επιλογές του, με τη ζωή του, με τις φάσεις που περνάει. Μερικές φορές είναι δύσκολο και ακούγεται απίθανο. Αλλά σε βάθος χρόνου θα καταλάβεις, το πόσο υγιές βήμα είναι και το πόσο σε βοήθησε να προχωρήσεις την ζωή σου και να την κάνεις καλύτερη. Το μέγιστο, όταν δεν μπορείς να απαγκιστρωθείς, είναι να κάψεις κάθε δίοδο με αυτόν. Να μην τον ξαναδείς ποτέ, να σβήσεις κάθε μορφή επικοινωνίας. Πάρε ένα χαρτί και γράψε τα πράγματα που συμβόλιζε αυτός ο άνθρωπος για σένα, εκτονώσου γράφοντας, και μετά κάψτο. Προσωπικά πιστεύω ότι δύσκολα μπορεί δύο εραστές να μείνουν φίλοι, αν και υπάρχουν ελάχιστα αντίθετα παραδείγματα. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα, οποιαδήποτε μορφή ασχολίας με το παρελθόν, θα σε δυσκολέψει να κλείσεις τον κύκλο και να αρχίσεις έναν άλλο.

Αυτά και ας κλείσουμε εδώ.

Πάντως όπως ισχύει σε κάθε περίπτωση, αν εσύ ο ίδιος δεν θες να βοηθήσεις και δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, τότε μην περιμένεις κανέναν άλλον να το κάνει.

;-)