Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΕΝ ΛΕΥΚΩ


Μαύρη η νύχτα έξω. Ε, ας την κάνουμε άσπρη. Πώς; Ακούγοντας το "Εν Λευκώ" της Νατάσας Μποφίλιου! Ναι, δεν πάω καλά το ξέρω. Βασικά απλά άκουσα έναν στίχο από αυτό το όμορφο κομμάτι και μου φάνηκε "κάπως". "Κάπως", σαν να μην συμφωνώ αλλά όλοι οι άλλοι γύρω μου να συμφωνούν. Τον σκεφτόμουνα κανά δυο μέρες. Τελικά κατέληξα πως απομονώνοντας τον στίχο δεν μπορώ να κρίνω. Έτσι πήρα όλο το κομμάτι, διάβασα τους στίχους και κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα δικά μου, ανάλυση των στίχων δικιά μου. Μην παρεξηγούμαστε. Έτσι είναι η τέχνη, σε κάθε έναν βγάζει διαφορετικά πράγματα.

Ο στίχος ήταν:
Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

Ακολουθεί βίντεο με το κομμάτι και τους στίχους και μετά μία προσπάθεια να καταλάβω ορισμένα πράγματα.




Καταρχήν. Το λευκό είναι και δεν είναι χρώμα. Είναι το άχρωμο χρώμα. Μια λευκή ζωή είναι μια ζωή που δεν της δίνεις το χρώμα σου, την αφήνεις απαράλλαχτη. Και πώς δίνει κάποιος χρώμα στη ζωή του; Κάνοντας! Πράττοντας! Παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια του! Το κομμάτι κατά την ταπεινή μου γνώμη αναφέρεται στους ανθρώπους που δεν δίνουν χρώμα στη ζωή τους, που μένουν παθητικοί και δεν κυνηγούν όλα αυτά που αγαπούν.

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου, γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο, βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου, και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω.
Ζω εν λευκώ, βλέπω λευκή τη ζωή μου γιατί δεν έκανα κάτι για να την αλλάξω. Λευκή και η τύχη γιατί πολύ απλά δεν ρίσκαρα για να έχω τύχη (έστω και "μαύρη γκαντεμιά"). Δεν ρίσκαρα γιατί φοβήθηκα το μετά, το οποίο στην ουσία όμως θα το γνωρίσω και θα το κρίνω μόνο από το μετά του, τις συνέπεις του και ποτέ από πριν, οπότε κακώς έμεινα άπραγος.


Αν είχα θάρρος για να πω το έλα, τώρα δε θα’ χα τη φωτιά στο αίμα, αν είχε χρώμα θα’ ταν άσπρη τρέλα, αν είχε σώμα θα’ ταν πάλι ψέμα.
Δεν έδειξα θάρρος. Δεν κυνήγησα αυτά που αγάπησα. Δεν τους ζήτησα να έρθουν κοντά μου. Πέρασε ο καιρός όμως και τώρα πια με καίει η περιέργεια και το γαμώτο. Με καίει που δεν το έκανα και μετανιώνω για αυτό. Μετανιώνω που η ζωή μου διακατέχεται από μία λευκή τρέλα, μια αυταπάτη ότι έζησα.


Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο, σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου, κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο, που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου. Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη, και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει, να’ χει το μέλλον μου να επιλέξει, ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.
Μένω άπραγος. Όπως δεν τολμάω να μιλήσω, να πω αυτά που νιώθω, έτσι δεν τολμώ να κουνηθώ να δείξω τα αισθήματα μου. Βλέπω ότι η ζωή μου είναι βουβή, ζητάω να μάθω το γιατί. Δικαιολογώ τον εαυτό μου μεταμφιέζοντας την σιωπή σε κάτι που μοιάζει με λέξη, αλλά μόνο λέξη δεν είναι. Θέλω να ξαναγυρίσει το παρελθόν να το αλλάξω, να κάνω αυτή τη φορά.


Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ…
Τίποτα σημαντικό. Άχρωμη η ζωή, χωρίς συγκινήσεις, χωρίς αγάπη, χωρίς κάτι να αξίζει. Λευκή ζωή. Τα πάντα όλα αυτό το δίστιχο.


Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι. Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει. Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος, τώρα δε θα’ τανε φωτιά στο αίμα, αν είχε χρώμα θα’ ταν άσπρο ο φόβος, αν είχε σώμα θα’ ταν σαν κι εμένα.Οι φίλοι μου, οι ενεργοί φίλοι μου στη ζωή μου λένε: "Κάνε κάτι! Μην μείνεις παθητικός!" Εγώ τον χαβά μου. Υπερβάλω, γίνομαι θύμα των άχρωμων φόβων μου και διστάζω. Μετά θα πω δίκιο είχαν και θα με καίει το παρελθόν σαν απωθημένο μέσα μου.

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε, κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις, κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε, πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.Τι με καίει όμως μέσα μου; Με καίει η αγάπη. Η αγάπη που ποτέ δεν έζησα. Δεν έζησα γιατί και άλλοι -όχι μόνο εγω- ζούνε εν λευκώ. Δίστασαν, δεν μου παν ποτέ τι ένιωθαν. Φταίω και εγώ όμως που δεν την έζησα γιατί ποτέ δεν προσπάθησα να τους κάνω να εξωτερικεύσουν τα αισθήματα τους. Η αγάπη δεν υπάρχει ποτέ σε έναν. Η φράση "σ' αγαπώ" δεν βγαίνει πότε μόνο από μία καρδιά. Αν θέλω να δω την αγάπη να καίει στις φλέβες μου ζωντανή, και όχι σαν μια φαντασία που έμεινε απωθημένο, πρέπει να σταθώ στο ύψος της. Πρέπει να παίξω μαζί της, και να βοηθήσω και τον άλλο να παίξει μαζί της. Love is a game, and the winner is the one who shouts "i love you" louder.


Και σε λυπούνται που δεν το’ χεις νιώσει, κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος, και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση, πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος. Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα, δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο, κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα, εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω. Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω, μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα, τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω, με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα.Ποντάρω λίγα ενώ έχω πολλά αισθήματα να δώσω. Δεν πάω ρέστα ακόμα και αν έχω το καλύτερο φύλλο. Και δυστυχώς για αυτό ποτέ δεν θα κάνω την γερή μπάζα, που θα δώσει χρώμα στη ζωή μου. Θα 'μαι πάντα ένας απαθής παίκτης στο παιχνίδι της αγάπης. Οι άλλοι στο τραπέζι θα με λυπούνται. Με τόσες μάρκες αισθημάτων, έχει τόσα να δώσει, κρίμα που δεν μπαίνει θα λένε. Θα συμφωνώ μαζί τους. Αλλά κάθε φορά που θα με ρωτάνε, θα φεύγω. Θα λέω "ίσως την επόμενη φορά να ποντάρω περισσότερα", ελπίδα που δεν πιστεύω, απλά για να φύγω από την δύσκολη θέση. Άχρωμη ελπίδα σαν και μένα.

Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ…

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

10 σχόλια:

Άχρωμη είπε...

Η πιο όμορφη επεξήγηση που με αντιπροσωπευει Α Π Ο Λ Υ Τ Α!

Unknown είπε...

den tha eprepe kanena atomo na esthanete etsi bori na einai diskolo na ekfrastis ala otan eisai erotevmenos prepei na eisai ikanos na kanis ta pada min afisis thn opiadipote eukeria na xathi oso kai na fovomaste thn apogoitefsh den boroume na zoume sthn skia gia pada think about my advice.

Χριστίνα Β είπε...


ειναι ενα απ τα χειροτερα συναισθηματα σαν να σε κραταει κατι μεσα σου ενω θελεις να εκραγεις σαν αεροστατο κι ομως..σιωπη και παλι σιωπη και ειμαι σιγουρη οτι πολλοι ανθρωποι το θεωρουν γελιο ομως ο καθενας μας ειναι διαφορετικος εχει διαφορετικα βιωματα τα οποια επιρεαζουν τον τροπο της συμπεριφορας μας απεναντι στις καταστασεις

Χριστίνα Β είπε...

παντως το θεμα περι απαθειας με εχει προβληματισει πολυ.σηκωνει μεγαλο βαθος συζητησης

Unknown είπε...

Μπράβο φίλε μου πολύ καλή η ανάλυσή σου !! Τελικά δεν είμαι η μόνη τρελή που ασχολείται με ανάλυση στίχων διάφορων τραγουδιών...Εγώ το έχω πάρει πολύ στα σοβαρά τύπου λογοτεχνική ανάλυση κι έτσι, οργανωμένα και μεθοδικά!xD Φυσικά δε γινόταν να μην ασχοληθώ με το εν λευκώ !! Οι ερμηνείες σου συμπίπτουν αλλά και συμπληρώνουν τις δικές μου ! Πραγματικά ήταν πολύ χρήσιμο !!

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
HallOfFame είπε...

Καλησπέρα!
Διάβασα τυχαία το άρθρο και έχω ενθουσιαστεί. Θα ήθελα να ανταλλάξουμε την blogo-φιλία μας, μια και σήμερα μόλις ξεκίνησα να γράφω στο blogger. Αν σας ενδιαφέρει θα ήθελα να του ρίξετε μια ματιά! hof-gr.blogspot.gr - Ευχαριστώ!

kostakis είπε...

Πολύ καλή ανάλυση, μπράβο. Σε προσκαλώ με τη σειρά μου στην μπλογκοπαρέα http://www.kostastzikas.blogspot.gr/

Unknown είπε...

Παίδες για την κοκαινη μιλάει το τραγούδι

Ypatios είπε...

Ναι πιστευω σωστη αναλυση μιλαει για την απραξια, την απραξια οταν φευγει μια γυναικα απο την ζωη του και δεν την κυνηγαει. Εχει αξιοπρεπεια και δεν το κανει, αλλα τα συναισθηματα που νιωθει τον κανουν να ερχεται σε συγκρουση με τον ευατο του.