ΧΑΜΟΓΕΛΑ...ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

-----------------------------------

Το παραπάνω κείμενο είναι μία ιστορία που μου έστειλαν μέσω ίντερνετ. Ας μην κλείσουμε επειδεικτικά τα μάτια μας, όλοι μας μπορούμε να βρεθούμε σε τέτοιες καταστάσεις. Τα παιδιά που έπαιζαν, η οικογένεια του Shay, ο ίδιος ο Shay είναι μέρος της κοινωνίας μας, είναι μέρος της ζωής μας.Και ας μην ξεχνάμε πως η κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της.
Καλημέρα σε όλους και να έχετε μία χαρούμενη Shay-day.

ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΤΟΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

Στην Αθήνα τα επεισόδια συνεχίζονται κάθε μέρα. Όμως πρέπει κάποια στιγμή να διασαφηνίσουμε κάποια πράγματα. Πρέπει να δούμε ποιοι είναι αυτοί που τα κάνουν και γιατί.
Από την πρώτη μέρα, φάνηκε πως οι αναρχικοί δεν ήταν παρά μια ομάδα κουκουλοφόρων. Μάλιστα οι αναρχικοί στόχευαν συγκεκριμένα τράπεζες και πολυεθνικές. Ο θάνατος του μικρού Αλέξη (και μάλιστα μέσα στα Εξάρχεια) σε συνδυασμό με την συνεχή εναντίωση τους σε κάθε μορφή εξουσίας ήταν αρκετά για να τους βγάλουν στους δρόμους.
Δεύτερη ομάδα και κύρια υπαίτια για τις καταστροφές σε επιχειρήσεις 2*4 και σε πολυκατοικίες είναι οι χούλιγκαν. Είναι μάλιστα άξιο απορίας γιατί δεν γίνεται αναφορά στη συμμετοχή τους από τα ΜΜΕ. Θα δείτε γραμμένο με σπρέι σε τοίχους και κτίρια που καταστράφηκαν αυτές τις μέρες λέξεις όπως ACAB. Η ACAB ( All Cops Are Bastards) είναι οργάνωση χούλιγκαν (για περισσότερες πληροφορίες αρκεί να κάνετε αναζήτηση στο google ή να μπείτε στο http://www.acab.gr/ ) που κατέβηκαν μόνο και μόνο για να τα σπάσουν, να προκαλέσουν υλικές ζημιές και να συγκρουστούν με την αστυνομία. Οπότε οι μεγαλύτερες καταστροφές έχουν γίνει στην ουσία από χουλιγκάνια!
Για το τέλος μας έμειναν οι ασφαλίτες. Κατέβηκα σχεδόν σε όλες τις πορείες ως τώρα, και είναι φανερή η συμμετοχή ασφαλιτών (μπάτσων με πολιτικά) που εισέρχονται στην πορεία και πετροβολούν την αστυνομία και τα γύρω κτίρια δίνοντας αφορμή στους αστυνόμους να μας λούσουν με δακρυγόνα.
Όλες αυτές οι ομάδες έχουν καθαρό στόχο τα επεισόδια και δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον απλό κόσμο που κατεβαίνει (κυρίως τις πρωινές ώρες) στις πορείες. Ας αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει και ας σταματήσει το κράτος να χτυπάει τον κόσμο στις πορείες.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΕΡΟΤΟΜΗ; ΟΕΟ;

Πριν από λίγες μέρες πήρα το πρώτο μου αμάξι. Για να πω τα πράγματα με το όνομα τους μου πήραν οι γονείς μου το πρώτο μου αμάξι. Οκ δεν θα ΄ναι μόνο δικό μου, αλλά περισσότερο για τις δικές μου ανάγκες και ασφάλεια το πήραν. Γι αυτό το αγοράσαμε και Coupe άλλωστε. Ένα Citroen C4.
Βέβαια το περίεργο είναι πως δεν έχω ακόμα δίπλωμα. Τώρα κάνω μαθήματα και αν όλα πάνε καλά θα το ΄χω πριν την πρωτοχρονιά. Οπότε θα αργήσω κανά εξάμηνο να πάρω στα χέρια μου αυτό το αμάξι. :(
Και τώρα ας πάμε στο θέμα μου. Καθόμουν και διάβαζα τις τεχνολογίες και τους αυτοματισμούς του καινούριου αυτοκινήτου και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό (βλέπετε το προηγούμενο αμάξι μας είναι 20ετίας οπότε έχω μείνει λίγο πίσω). Έβλεπα GPS, αεροτομές, αισθητήρες, κάτι κουμπάκια που ούτε ένας θεός ήξερε τι έκαναν.
Και έρχεται η στιγμή που πάω στη Citroen να δω το αμάξι που θα πάρω από κοντά. Μόνο που λόγω της απειρίας μου, έγινε κάτι που με έκανε να γελάσω…
Δεν υπήρχε κανένα GPS, καμία αεροτομή, κανένα δερμάτινο κάθισμα και γενικά είχε τους μισούς αυτοματισμούς σε σχέση με αυτούς που έγραφε στο προσπέκτους. Η απορία μου λύθηκε όταν μου είπε η υπεύθυνη : «Η αεροτομή κοστίζει 280 ευρουλάκια , 2500 ευρώ το GPS έπειτα από ειδική παραγγελία και 1200 τέλος τα δερμάτινα καθίσματα.»! Τα οποία προφανώς δεν συμπεριλαμβάνονται στο υπάρχον αυτοκίνητο που θα πάρω!
Πώς τα καταφέρνουν οι άτιμοι;;; ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΠΟΥ ΠΗΡΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΥΠΕΡ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ, αλλά αυτές οι άτιμες οι επιχειρήσεις σε κάνουν να θες συνέχεια να αγοράσεις κάτι. Ένα ατέρμονο κυνήγι νέων αγορών. Οι διαφημίσεις με είχαν ψήσει για αεροτομές και λοιπά μπιχλιμπίδια (άχρηστα βέβαια) που τελικά δεν υπήρχαν! Ένιωσα σαν τον λαγό που του δένουν το καρότο πάνω από το κεφάλι και αυτός τρέχει συνέχεια για να το φτάσει και δεν το φτάνει ποτέ. Γιατί μην γελιόμαστε, ακόμα και αν πρώτα ο Θεός σε δυο χρονάκια βάλω δερμάτινα καθίσματα, μετά θα θέλω να βάλω και κάτι ακόμα…
Αυτές οι άτιμες διαφημίσεις μου προβάλλουν “λύση μιας νυκτός” στα προβλήματα που αυτές μου δημιουργούν. Καθώς το επόμενο πρωί θα έχει ξημερώσει μία καινούρια λύση, σαν ένα ατελείωτο κυνήγι λύσεων…

Χμ… ΩΡΑΙΟ ΟΝΟΜΑ!

Είχα μια συζήτηση τις προάλλες με μία φίλη μου, για το ποια είναι ωραία ονόματα. Ή της έλεγα ένα όνομα και μου ‘λεγε άμα της αρέσει ή μου πέταγε διάφορα ονόματα και τα σχολίαζε.

-Μαρία - Συνηθισμένο

-Λουκία – Μπλιάχ

-Αλέξανδρος – Αυτό είναι όνομα!

Όσην ώρα γινόταν αυτό εγώ σκεφτόμουν με ποια κριτήρια μπορεί να θεωρηθεί ένα όνομα όμορφο. Ξεκίνησα ψάχνοντας να βρω ένα αντικειμενικό κριτήριο. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα. Αντικειμενικό θα μπορούσε να είναι σκέφτηκα το πόσο εύηχο είναι ένα όνομα. Πόσα φωνήεντα έχει, τι συνδυασμούς συμφώνων περιλαμβάνει. Ναι, αυτό θα μπορούσε να ‘ναι ένα αντικειμενικό κριτήριο. Δυστυχώς όμως και αυτό είναι κάπως υποκειμενικό και αρκετά αόριστο.

Έτσι ξέφυγα από τις έννοιες υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα και αναρωτήθηκα αυτή τη φορά ποια ονόματα αρέσουν σε εμένα. Μετά από λίγη σκέψη κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:

Ένα όνομα είναι όμορφο όταν το έχεις συνδυάσει εσύ με μία όμορφη κατάσταση. Ας πούμε, θεωρώ το όνομα Γιάννης όμορφο. Μπορεί να ναι συνηθισμένο, αλλά Γιάννη λένε τον αδερφό μου και επίσης Γιάννη λέγανε τον κολλητό μου στο σχολείο. Οπότε αυτό το όνομα το χω στην καρδιά μου. Πιο παλιά θυμάμαι (παιδάκι ακόμα) γούσταρα πολύύύύ μία συμμαθήτρια μου Νάσια. Τότε θεωρούσα αυτό το όνομα ως ένα από τα κορυφαία γυναικεία! Πλέον που δεν με ενδιαφέρει αυτή η κοπέλα, μπορώ να πω ότι το Νάσια με αφήνει αδιάφορο. Τα ονόματα ακόμα Γιώργος και Κώστας (ονόματα κολλητών), τα θεωρώ πολύ όμορφα αν και είναι συνηθισμένα (ειδικά το πρώτο)! Τέλος μπορώ να πω πως μέχρι φέτος το καλοκαίρι σχεδόν αγνοούσα την ύπαρξη του ονόματος Σμαράγδα, και πλέον το θεωρώ κόσμημα σε μία γυναίκα.

Ίσως το αποτέλεσμα από όλον αυτόν τον μονόλογο να είναι η διαπίστωση πως «Μήτσο, πραγματικά δεν έχεις καθόλου γούστο!». Παρόλα αυτά όσο τα ονόματα αυτά μου θυμίζουν πανέμορφες καταστάσεις τόσο θα συνεχίζω να τα λατρεύω!

ΠΟΡΕΙΑ: Episode 1

Την Δευτέρα πήγα για πρώτη φορά σε πορεία 17 Νοέμβρη. Πήγα στις πρώτες σειρές της πορείας μαζί με τους συμφοιτητές μου από το Πολυτεχνείο και έμεινα μέχρι τέλους. Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Μας τα χάλασε λίγο η βροχή που ξέσπασε (και εξ’ αιτίας της γύρισα παπί) αλλά δύσκολα θα ξεχάσω το κλίμα που επικρατούσε, τη μαζικότητα της πορείας, την αιματοβαμμένη σημαία.
Δυστυχώς όμως το ίδιο δύσκολα θα ξεχάσω και την στιγμή που άνοιξα την τηλεόραση όταν γύρισα σπίτι. Βλέποντας λίγα πλάνα από την πορεία και ακούγοντας τα σχόλια των εκφωνητών αναρωτιόμουν αν όντως είχα πάει στην πορεία της 17 Νοέμβρη.
Συνεχής αναφορά σε (μικρο)επεισόδια που έγιναν και εικόνες με κουκουλοφόρους να πετάνε μολότοφ και πέτρες. God Damn! (που λέει και ο 50cent!) .Έκατσα σε όλη την πορεία και δεν είδα να γίνεται το παραμικρό, και όταν γύρισα μου πλάσαραν ότι επέστρεψα από μία μίνι κόλαση. Και μάλιστα ήμουν συνεχώς στις πρώτες σειρές, και πήγα κιόλας στην πρώτη σειρά όταν φτάσαμε έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία! Να σας εξομολογηθώ κάτι; Πιστεύω πως μερικά κανάλια παίζει να έβαλαν και πλάνα από αρχείο!
Δεν μπορώ να καταλάβω πως τόσα κανάλια και εκπομπές επικεντρώθηκαν σε 20 άτομα (μετρήστε τους στα πλάνα που έδειξαν… και πολλούς σας λέω) και πέρασαν στο ντούκου τα 20.000 άτομα που πήραν μέρος σε μία ειρηνική πορεία πρότυπο! Θα μου πείτε, “τα συμφέροντα λένε” πως ο κόσμος πρέπει να φοβάται να κατεβαίνει στις πορείες. Το θέμα όμως είναι πότε θα σταματήσουν να μιλάνε τα συμφέροντα και το λόγο θα πάρει η αξιοπρέπεια του κάθε ενός.

INTRODUCING PROF LEGO

Καλημέρα. Καλησπέρα. Τέλος πάντων! Είμαι ο Δημήτρης, 19 ετών, φοιτητής. Το Prof Lego απλά είναι ένα παρατσούκλι που είχα από το λύκειο. Ο λόγος που δημιουργώ αυτό το blog είναι για να εξωτερικεύω κάποιες σκέψεις και συναισθήματα μου. Υπάρχουν στιγμές που ο κάθε ένας θέλει να εκτονωθεί, να βγάλει την ενέργεια που έχει μέσα του. Εγώ είμαι από τους διεστραμμένους που εκτονώνονται (είτε) γράφοντας ( είτε κάνοντας γυμναστική , αλλά αυτό είναι πιο normal). Ανέκαθεν έγραφα σε πρόχειρα τετράδια, ημερολόγια γραφείου, sms κτλ, ε ήρθε ο καιρός λοιπόν να κάνω αναρτήσεις και σε blog.

Καλό ταξίδι λοιπόν, από δω και πέρα, και να χούμε πάντα την υγειά μας… Το πιο σημαντικό…

ΥΓ. Υπόσχεση: θα κρατάω στα κείμενα που γράφω τον αυθορμητισμό μου και το πάθος της στιγμής, αλλά επίσης δεν θα παραλλάσω την αλήθεια. Γιατί χωρίς την αλήθεια των γεγονότων αυτό το blog δεν θα χει καμιά απολύτως αξία.