ΓΡΗΓΟΡΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Σε ρυθμούς Call of Duty σήμερα θα παρατεθούν στα γρήγορα κάποιες σκέψεις σε ρυθμό πολυβόλου.

Πρώτον, σιγά ρε ΠΑΣΠίτες (έτσι λένε οι πληροφορίες που έχω), θα χάσουμε τα σύνορα! Η τρόικα των αναρχικών ήταν αυτή και σας έπιασε πατατράκ;;

Δεύτερον, θέλω να μεταφέρω ένα στάτους συναδέλφου που διάβασα στο facebook και το θεώρησα πολύ σωστό:

"Είναι ντροπή γι' αυτούς που, όπως έλεγαν, αγωνίζονταν πραγματικά ενάντια στο νόμο για τα ΑΕΙ και φέρναν μεγάλες πλειοψηφίες στις ΓΣ, να μη μπορούν να συμπληρώσουν απαρτία για να κλείσουν τη σχολή για το ΤΡΙΗΜΕΡΟ! Το κίνημα των καταλήψεων -όπως γίνονται- έχει κορεστεί καιρό τώρα και ελπίζω αυτό το "κατόρθωμα" να μας βάλει σε σκέψη"

Τρίτον, άκουσα και διάβασα πως αριστεροί απαγόρευσαν στους ΠΑΣΠίτες να μπουν στο πολυτεχνείο ενόψη της επετείου. Μία λέξη μπορεί να τα χαρακτηρίσει όλα αυτά: καραγκιοζιλίκια. Η 17 Νοέμβρη είναι μια γιορτή για όλη την Ελλάδα και δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Επίσης το να εκμεταλλεύονται κάποιοι μικροκομματικά την επέτειο μόνο βεβήλωση της μνήμης της ηρωικής εκείνης ενέργειας αποτελεί.

Τέταρτον, βλέπω παντού συνθηματολογίες τύπου "το σύνθημα ψωμί-παιδεία-ελευθερία είναι πιο επίκαιρο από ποτέ" και "η χούντα δεν τελείωσε το 73" και παρόμοια τέτοια. Τελικά ο Έλληνας για μια καλή ρίμα ή ένα "ζεστό" σύνθημα είναι ικανός να αλλάξει και την ίδια του την ιστορία. Εδώ σας παραθέτω ένα πολύ καλό κατά τη γνώμη μου άρθρο που δείχνει γιατί "Το Πολυτεχνείο δεν είναι επίκαιρο". Σας παραθέτω μία παράγραφο που συσχετίζει χαρακτηριστικά τη σχέση της σύγχρονης αριστεράς στην Ελλάδα με την εκκλησία:

"Η θρησκεία και η «σύγχρονη» ελληνική Αριστερά έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να επιβιώνουν. Προσκολλούνται σε μία ιδέα, ένα γεγονός, ένα πρόσωπο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο – δεν έχει σημασία, και προσπαθούν να μορφοποιήσουν το παρόν με τέτοιον τρόπο ώστε να ταυτίζεται με το συγκεκριμένο παρελθόν. Δεν κάνουν το αντίθετο, δηλαδή να αναλύσουν το παρελθόν και να το εξελίξουν με τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται στο παρόν. Και εκεί έγκειται το ντε φάκτο αδιέξοδο και των δύο να αναλύσουν ρεαλιστικά την πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα και η ικανότητά τους να επιβιώνουν συσπειρώνοντας ανθρώπους που αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί στο παροντικό κοινωνικό περιβάλλον."

Πέμπτον, κάποιος πρέπει να βάλει ένα τέλος στον νταβατζή του πλανήτη γη που ονομάζεται Goldman Sachs. Η τράπεζα playmaker της οικονομικής κρίσης, δείχνει ποιος είναι αυτός που κινεί τα νήματα. Προτείνω σε όλους να δουν την εκπληκτική εκπομπή στο "Κουτί της Πανδώρας".

Έκτον, άρχισαν οι συλλήψεις επιχειρηματίων που φοροδιέφευγαν από το δημόσιο, μην πληρώνοντας μεγάλα ποσά στο ελληνικό κράτος. Ελπίζω όλο αυτό να μην είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων, και όπως σωστά λέει η "Παραπολιτική", όπως μας ενημερώνουν για τις συλλήψεις να μας ενημερώνουν και για την πορεία εκδίκασης των υποθέσεων.

Έβδομον, δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο ηλίθιο θεωρεί τον ελληνικό λαό ο Σαμαράς. Τόσο καιρό δήλωνε πως "αφού ο Παπανδρέου δηλώνει ότι θα παραιτηθεί γιατί δεν το κάνει;", τώρα αρνείται διαρκώς να υπογράψει για την τήρηση της συμφωνίας λέγοντας πως ο λόγος ενός πολιτικού αρχηγού είναι ισάξιος με υπογραφή. Στο ενδιάμεσο παίζοντας σημαντικό ρόλο στην τωρινή κυβέρνηση αρνείται ότι συμμετέχει. Φαίνεται ο ελληνικός λαός βέβαια του 'χει δώσει την αφορμή να αντιμετωπίζεται έτσι.

Όγδοο, θα μιλήσω για τον ρόλο της αριστεράς στις εξελίξεις σε άρθρο ξεχωριστό σύντομα.

Ένατο, ΤΣΑΚΑ ΣΚΑΣΕ.

+ΦΟΝΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σήμερα είναι μια σκληρή, μια βίαιη μέρα για τα πολιτικά δρώμενα.
Τα πράγματα, τουλάχιστον όπως τα ερμηνεύω εγώ (όποιος βαριέται και θέλει απλά χαβαλέ ας δει την τελευταία παράγραφο), είναι απλά:

1. Τα μικρά παιδάκια, ο Γιωργάκης και ο Αντωνάκης πλακώθηκαν χθες και έκαναν βαβά, και φώναξαν τον μπαμπά Παπούλια να διαιτητεύσει. Ένας λαός γεμάτος "άντρες" θα έχει και "άντρες" εκπροσώπους.
2. Το θέμα ήταν να πέσει ο Παπανδρέου. Το "σημαντικότερο πρόβλημα" της Ελλάδας σήμερα. Οι λαίμαργοι μνηστήρες Βενιζέλος και Σαμαράς γοργά με ένα στόμα και με μια φωνή έσπευσαν να ορίσουν την προθεσμία της "μέγιστης δυνατής θητείας" του στις 19 Φλεβάρη.
3. Από εκεί και πέρα μπαίνουμε στα ουσιαστικά ζητήματα και όχι στα καρεκλοθηρικά. Ο Σαμαράς ζητάει στην ουσία εκλογές εδώ και τώρα. Ο ειλικρινής λόγος είναι γιατί θέλει σαν τρελός την πρωθυπουργική καρέκλα. Οι αφορμές είναι άλλου είδους "συνταγές" στις οποίες δηλώνει ότι πιστεύει. Δεν υπάρχει λόγος να θυμήσω τις δηλώσεις του για "όχι ξεπούλημα", "όχι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων", "μείωση φόρων" κτλ. όπως και την ρεαλιστικότητά τους.
4. Η ΝΔ υπερηφανεύεται ότι το αποτέλεσμα όλης αυτής της απόπειρας είναι ότι έριξε τη χούντα και σε 100 μέρες έχουμε εκλογές. Το  θέμα είναι πως είναι σίγουρος πως ο Σαμαράς θα "επαναστατήσει" και δεν θα ακολουθήσει το ίδιο μοντέλο
5. Ο Σαμαράς αρνείται να βάλει γαλάζια στελέχη στην νέα "υπηρεσιακή" κυβέρνηση. Και αυτό γιατί τα νέα μέτρα που έρχονται θα 'ναι ακόμα πιο σκληρά για την κοινωνία και θα έχουν αντιδράσεις. Δεν θέλει ο Σαμαράς λοιπόν να λερωθούν τα στελέχη του με το πολιτικό κόστος τέτοιου είδους επιλογών.
6. Φανταστικό! Η ΝΔ δηλαδή συνεργάζεται αλλά δεν συμμετέχει! Μου ακούγεται σαν το θεϊκό του Τζίγγερ "αδρανοποιώ τις μετοχές μου"!
7. Η ΝΔ ακούγεται δημοσίως (ειπώθηκε και από Κουβέλη ως φήμη στο δελτίο της ΝΕΤ) πως θέτει ως βέτο να μην συμμετέχουν ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ στην συγκυβέρνηση. Στο ίδιο κλίμα συνεχίζεται το ψηφοθηρικό παιχνίδι της, που ως τώρα δυστυχώς βγαίνει ολέθριο για την χώρα. 
8. Ως τώρα τα χώνω στη ΝΔ;; Πες ότι θες, αλλά για την ενημέρωση που έχω και σύμφωνα με την κρίση που εγώ διαθέτω την θεωρώ κυρίως υπεύθυνη. Συνεχίζω λοιπόν.
9. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πολλές συνιστώσες εσωτερικών συμφερόντων που αυτή τη στιγμή πλακώνονται. Προσωπικά πιστεύω πως δεν είναι τόσο ότι ο Παπανδρέου είναι κολλημένος στην καρέκλα (πως να 'ναι και στην τραγική θέση του), αλλά ο Βενιζέλος και οι λοιποί γνωστοί μάχονται για το αύριο τους με τους γνωστούς-άγνωστους τρόπους. 
10. Ο Παπανδρέου δεν θέλει να φύγει ηττημένος και δεν ξέρω και τι συμφέροντα (ευρωπαϊκά- αμερικανικά- οικονομικά) παίζονται πίσω από την φυγή του. Δεν είναι αυτός σε θέση να βάζει όρους για την ώρα.
11. Το πρόσωπο λοιπόν κοινής αποδοχής θα 'ναι κάποιο "θύμα" στο οποίο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα θελήσουν να διοχετεύσουν την δυσαρέσκεια του κόσμου για το νέο πακέτο που έρχεται και να πάμε για εκλογές. Στο μεσοδιάστημα δεν θα έχουμε ουσιαστικά κυβέρνηση, και τα δύο κόμματα θα αλληλοκατηγορούνται γύρω από τον άξονα "υπερησιακός πρωθυπουργός" προσπαθώντας να αποποιηθούν τις ευθύνες τους.
12.  Τα αξιόλογα ονόματα που ακούστηκαν για την ώρα , όπως εκείνο του Παπαδήμου, έθεσαν όρους που αφορούσαν εκλογές από τον Μάη και μετά και κυβέρνηση με στελέχη τουλάχιστον και των δύο κομμάτων ώστε να επιτευχθεί πολιτική σύμπνοια. Coachάρισμα ομάδας για 100 μέρες δεν θα αναλάμβανε σοβαρός προπονητής, πόσο μάλλον κυβέρνηση.
13.  Στην ουσία η χώρα μπαίνει σε μια μακρά προεκλογική και κυρίως καταστροφική περίοδο. 

Αυτά και περιμένουμε το αύριο. Προσπάθησα να τα κάνω συνεπτυγμένα, οπότε δεν ανέλυσα κάποιο point ιδιαίτερα. Δεν ξέρω αν σαν χώρα έχουμε τόσο χρόνο να διαθέσουμε πάντως. Προσωπικά δεν ξέρω αν επιτευχθεί συμφωνία. Πιο εύκολο μου φαίνεται να συμφωνήσει ο:

...ο θρύλος της underground μουσικής 2pac με τον θρύλο της underunderground ελληνικής σκηνής Κάτμαν για συνεργασία.....

.... ο Κούγιας με τον ίδιο του τον εαυτό (για οτιδήποτε).....

....ο Harry Potter με τον Βόλντεμορτ (μαγική συμφωνία!) ...

.....ο Άντζας με τον Γεωργάτο για οικογενειακές υποθέσεις....

 ...ο ράπερ Σανχούρχο με τον νυν της πρώην του για το πως θα την προσέχει....

 ....ο Γεωργίου με τον Βαλλιανάτο για τον τίτλο "μαντάμ".....

....ο Μπαμπαστρουμφ με τον Δρακουμέλ για συνταγές μαγειρικής....

 ....ο ήρωας της σύγχρονης Αμερικής (γνωστός για τα μπουκέτα του σε ξανθούς τούμπανους Ρώσσους) Rocky Balboa με τον "τσάρο" της κόκκινης αρκούδας Πούτιν.....

 ....χωρίς λόγια.....

.....δύο φίλοι μου ....

 ....ο Bill Gates με την Αλέκα Παπαρήγα για την πλουτοκρατία....

 και ο μοναδικός τιτανοτεράστιος Αλέφαντος με τον μάθε λίγη μπαλίτσα αγόρι μου Χαριστέα....

...παρά να συμφωνήσουν αυτοί έστω και στο αν τα γεμιστά είναι καλύτερα με κιμά ή χωρίς!

Προτείνω Σίλα:  29 - Dancing on Zalogo - COMEDY LAB

ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Σήμερα με τα γεγονότα της παρέλασης έχω δει πληθώρα ποικίλων μάλιστα αντιδράσεων. Το σίγουρο πάντως είναι πως η χρονική στιγμή ήταν ιδανική, όπως λέει και ο Κ. Γιαννακίδης:
"Είναι απολύτως βέβαιο ότι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ταιριάζει με το κλίμα όπως η υγρασία με τον καιρό της Θεσσαλονίκης. Οι Γερμανοί που έφυγαν, οι Γερμανοί που επιστρέφουν, το αίμα των προγόνων και το μέλλον των παιδιών μας. Κάποιος θα βγει να πει, εντελώς στα σοβαρά, ότι θα αλλάξουν οι διάλογοι στις πατριωτικές ταινίες-η  Υπολοχαγός Νατάσσα θα λιώνει για Γερμανό ταγματάρχη. Αλλά και η Άναμπελ θα κυνηγάει πια τον Βόγλη για να της δώσει πίσω τα ευρώ. Μην απορείτε, εδώ βγήκε σε μεγάλο σταθμό καθηγητής που υποστήριζε ότι όλα όσα συμβαίνουν αντιστοιχούν σε γερμανικό σχέδιο για τη δημογραφική ανάκαμψη της Γερμανίας-θέλουν το σπέρμα και τα ωάρια μας, το καλό μεσογειακό DNA μας."

Σήμερα θα κάνω περισσότερο ένα κολάζ απόψεων -που συμφωνώ βέβαια μαζί τους-  με θέμα την εθνική κυριαρχία, ίσως την φράση δηλαδή που θα ακουστεί σήμερα πιο πολύ από ποτέ.

Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Από την Βικιπαίδεια διαβάζω: "Στο Διεθνές Δίκαιο καθώς και στη διεθνή πολιτική σκηνή ο όρος Κυριαρχία χρησιμοποιείται προκειμένου να υποδηλώσει την ανεξαρτησία αλλά και την αυτονομία ενός Κράτους, ακριβώς επί των σχέσεών του με άλλα Κράτη.
Επίσης ο συναφής όρος εθνική κυριαρχία που χρησιμοποιείται και αυτός ευρύτατα με λιγότερη ίσως αυστηρότητα υποδηλώνει (καταδεικνύει) το δικαίωμα ή την αξίωση μιας εθνικής ομάδας για αυτοδιάθεση ή ελεύθερη εκλογή διακυβέρνησης."
Παγκοσμίως δείγμα εθνικής κυριαρχίας ενός λαού θεωρείται το νόμισμά του. Είναι γεγονός πως η Ελλάδα από την στιγμή λοιπόν που μπήκε στην ΕΕ εκχώρησε εκούσια δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας της. Όμως αυτή η σχέση ήταν αμφίδρομη: "Η Ευρωπαϊκή Ενωση συνιστά ένα σύστημα «διαμοιρασμού κυριαρχίας». Οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτή έχουν εκχωρήσει (με την Πράξη Προσχώρησης) σημαντικά τμήματα κυριαρχίας προκειμένου να δημιουργήσουν θεσμούς, όργανα και πολιτικές, τελικά ένα νέο πολιτικό σύστημα ικανό να αντιμετωπίσει σε συλλογική βάση προβλήματα, προκλήσεις, κρίσεις, απειλές που δεν μπορεί καμιά χώρα να αντιμετωπίσει από μόνη της. Με τον τρόπο αυτό, οι χώρες μέλη της Ενωσης εκχωρούν μεν κυριαρχία, αλλά ανακτούν δύναμη και εξουσία - κυρίως διαπραγματευτική εξουσία - για την επίλυση προβλημάτων και την ενίσχυση της θέσης τους στο περιφερειακό και το διεθνές σύστημα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ισχύει για την Ελλάδα και για κάθε άλλη χώρα μέλος. Και η πραγματικότητα αυτή αντανακλάται, μεταξύ των άλλων, στο γεγονός ότι περίπου 65% των δημόσιων αποφάσεων που μας αφορούν ως κοινωνία και ως οικονομία λαμβάνεται από τα όργανα της Ενωσης και μόνο 35% από τους εθνικούς θεσμούς. Σε ορισμένους τομείς μάλιστα το σύνολο των αποφάσεων λαμβάνεται από τα όργανα της Ενωσης καθώς έχουμε εκχωρήσει το σύνολο της κυριαρχίας (νομισματικό, εμπορικό, αγροτικής πολιτικής, ανταγωνισμού κ.ά.). Εχουμε επομένως εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τα εθνικά κράτη για να δημιουργήσουμε μια συλλογική «ευρωπαϊκή κυριαρχία», που συμβάλλει στη μεγιστοποίηση του εθνικού και του δημόσιου συμφέροντος. Το ελληνικό Σύνταγμα άλλωστε «νομιμοποιεί» την εκχώρηση αυτή και επιτρέπει, υπό προϋποθέσεις, περαιτέρω εκχώρηση, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη γλώσσα που χρησιμοποιεί (άρθρο 28).

Αρα, είναι σαφές ότι αυτή η εθελούσια μεταφορά κυριαρχίας στην Ενωση λειτουργεί ευεργετικά για κάθε χώρα μέλος. Συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς εκχώρηση κυριαρχίας δεν νοείται. Οτιδήποτε άλλο λέγεται, συνιστά εθνικιστική παραπλανητική δημαγωγία. Αλλωστε, δεν νοείται μια χώρα όπως η Ελλάδα να υποστηρίζει τη μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε ομοσπονδιακού τύπου Πολιτική Ενωση και, από την άλλη, να αρνείται να εκχωρήσει κυριαρχία για τον σκοπό αυτό. Πρόκειται για κραυγαλέα αντίφαση. Αυτά τα δύο δεν συμβιβάζονται. Οπως δεν συμβιβάζεται η θέση ότι η διαμόρφωση της δημοσιονομικής μας πολιτικής πρέπει να παραμένει αποκλειστικά στην εθνική δικαιοδοσία, αλλά ταυτόχρονα τα χρέη και τα ελλείμματα θα καλύπτονται από την Ενωση (μάλιστα με θεσμικά κατοχυρωμένο τρόπο στο μέλλον μέσω του ευρωομολόγου, το οποίο θεωρούμε ως τη ριζική λύση του προβλήματος)."

Σίγουρα τα νέα δεδομένα που προκύπτον από την οικονομική κρίση κάνουν τους Ευρωπαίους να απαιτούν παραπάνω εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε αυτούς, κρίνοντάς μας επικίνδυνους για την ασφάλεια του ευρώ. Χαρακτηριστική η δήλωση του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας: "Στο πλαίσιο της διαδικασίας προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τα κράτη-μέλη που καταφεύγουν στους μηχανισμούς στήριξης είναι προτιμότερο να δέχονται περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας τους, αντί να εξοβελίζονται από το ευρώ", εννοώντας προφανώς ότι πρέπει να τίθενται υπό καθεστώς εποπτείας, αφού αδυνατούν να τα καταφέρουν μόνα τους και συνιστούν απειλή για το ενιαίο νόμισμα.
Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα: Ποιό μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας απειλείται; Και η ουσία του προβλήματος: από ποιόν απειλείται;

"Βεβαίως, το μέρος εθνικής κυριαρχίας που διαχειριζόμαστε απειλείται. Απειλείται όμως από τη γενική εξασθένηση της χώρας λόγω της δεινής οικονομικής κρίσης, της υπερχρέωσης και άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Σημαίνει ότι την κυριαρχία την υπονομεύουμε «εκ των έσω», εμείς οι Ελληνες ως κοινωνία και, κυρίως, ως πολιτικό σύστημα. Γιατί εμείς, ως πολιτικό σύστημα, επιλέξαμε να υπερχρεώσουμε τη χώρα, εμείς επιλέξαμε «να ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας», εμείς επιλέξαμε να συντηρούμε τα νοσηρά φαινόμενα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, εμείς επιλέξαμε την ασύδοτη υπερκατανάλωση και μία σειρά από άλλες παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στη δεινή κρίση και στην πολιτική της εξασθένηση διεθνώς.

Για δεκαετίες θεωρούσαμε (ή θεωρούσαν πολλοί) ότι η κυριαρχία μας απειλείται από τους Τούρκους, τους γείτονες της ακατονόμαστης χώρας (ΠΓΔΜ), την Ευρωπαϊκή Ενωση, την παγκοσμιοποίηση και άλλα ωραία και τερπνά φαντάσματα. Τελικά αποδείχθηκε ότι η κυριαρχία μας υπονομεύτηκε «από μέσα», από τους ίδιους τους Ελληνες και τη συμπεριφορά τους. Αυτό σημαίνει κάτι σημαντικό. Σημαίνει ειδικότερα ότι πατριωτισμός δεν είναι να βγάζει κάποιος άναρθρες εθνικιστικές κραυγές και κορόνες, αλλά να ενδιαφέρεται και να εργάζεται για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της χώρας, ως προϋποθέσεις για την ισχυρή παρουσία της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα." 

Οι αντιδράσεις λοιπόν μου φαίνονται προσωπικά άκρως υποκριτικές και μικροπολιτικές. "Κανείς από τους όψιμους ηρακλειδείς της εθνικής κυριαρχίας δεν ανησυχούσε και δεν διαμαρτυρόταν για τους συμβιβασμούς στα εθνικά δικαιώματα, όταν έρρεε το χρήμα από τους κρουνούς των διαρθρωτικών και άλλων ευρωπαϊκών ταμείων, που βέβαια μαζί με τα δανεικά, τα σπαταλήσαμε σε μεγάλο βαθμό σε επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις, αυξήσεις, προσλήψεις στο Δημόσιο, επιδόματα, μελέτες, σεμινάρια, επιμορφωτικά ή επικοινωνιακά προγράμματα και άλλα συναφή. Ούτε κανείς αγανακτούσε όταν συστηματικά γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια τις κοινοτικές οδηγίες και τις συνεχείς παραπομπές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, επειδή αδυνατούμε να φροντίσουμε ακόμη και τα σκουπίδια μας…
Ο πόνος για την υπεράσπιση και τον σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων έπιασε ορισμένους όταν φτάσαμε στη χρεοκοπία και απαιτείται πλέον η προώθηση μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο και στην οικονομία, που προ πολλού έπρεπε να είχαν γίνει. Τώρα δηλαδή που απειλούνται «κεκτημένα», προκλήθηκαν οι ανησυχίες και εμφανίστηκαν ελληνικές σημαίες στις διαδηλώσεις «αγανακτισμένων». Ακόμη και καημός για την τύχη του δημοκρατικού πολιτεύματος εκδηλώθηκε. Η δήλωση του προέδρου του ΔΣΑ, με αφορμή παρέμβαση των Βρυξελλών για την απελευθέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος, είναι χαρακτηριστική. Καλεί την κυβέρνηση «να αναλογισθεί τις ευθύνες της και να θέσει τέλος στις έξωθεν παρεμβάσεις που βάλλουν κατά των θεσμών, προσβάλλουν τον πυρήνα της Δικαιοσύνης και έχουν στόχο την υποβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας μας»"

Τόσα χρόνια είμαστε το γιογιό των ισχυρών εταίρων μας που μας εξαγόραζαν με τα λεφτά τους. Δεν νομίζω ότι οι Γερμανοί χρειάζονται επιτρόπους για να μας ελέγχουν. Στην "ακμή" (irony) της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας της μεταπολίτευσης μας πούλαγαν χαλασμένα υποβρύχια για την πλάκα τους. Πρώτα από όλα πρέπει εμείς οι ίδιο να διορθώσουμε το πολιτικό μας σύστημα μέσω των δημοκρατικών αγώνων μας. Να διώξουμε τους πολιτικούς που τα φαγανε, να απομονώσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους που μας κλέψανε, τους συνδικαλιστές που μας εξαπάτησαν. Εμείς οι ίδιοι, να αποδιώξουμε το μερίδιο διαφθοράς που μας αναλογούσε τόσα χρόνια και μέσα από τις στάχτες να φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα. Για να ανακτήσουμε οποιαδήποτε κυριαρχία μπορούμε να διαχειριστούμε, προϋπόθεση είναι η υπέρβαση της κρίσης και η ισχυροποίηση της χώρας. Οποιοσδήποτε μπορεί να βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή (θα πρέπει να) είναι ευπρόσδεκτος, είτε προέρχεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση είτε από οποιονδήποτε άλλο θεσμό. Αυτή είναι η εθνική κυριαρχία που μας ανήκει και που μας αξίζει και όχι οι φωνές αυτών που μας έφεραν εδώ.
Σε μια δημοκρατία προδότες δεν είναι 300 μόνο.

Και κλείνοντας: Δεν είμαι υπέρ αυτών που συμβαίνουν στην Ελλάδα. "Κανένας λαός  δεν ευθύνεται  τόσο, ώστε να του «αξίζει» να καταντά  υπόδουλος προκειμένου να εξιλεωθεί για τα αμαρτήματά του, ακόμα μια αυτά που έγιναν εις βάρος άλλων. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, κάποιες χώρες  θα έπρεπε σήμερα  να μας σφουγγαρίζουν τους καμπινέδες μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. Χωρίς γάντια."

Απλά σε τέτοιες δύσκολες εποχές είναι σημαντικό να κρατάμε τη λογική μας και να μην παρασυρόμαστε από λαϊκιστές και δημαγωγούς. Πρέπει επιτέλους να γίνουμε ώριμοι και υπεύθυνοι, και όταν μιλάμε για εθνική κυριαρχία να ξέρουμε ακριβώς που αναφερόμαστε. Γιατί όπως πολύ σωστά είδα σε ένα status στο facebook σήμερα: "Οι λαοί δεν γίνεται να μην έχουν δίκιο. Επιπλέον στις δημοκρατίες δεν γίνεται να μην φταίνε".

πηγές:

1) http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1
2) http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4667763
3) http://www.otyposnews.gr/archives/23724
4) http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9755
5) http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9747

ΕΛΛΗΝ

Είχα βάλει στο facebook τις προάλλες ένα στάτους - δήλωση του Λόρδου Βύρωνα:

“Οι Έλληνες είναι ίσως ο πιο διεφθαρμένος, ο πιο εκφυλισμένος λαός τού κόσμου. Με την επανάστασή τους αποκάλυψαν τον πραγματικό τους χαρακτήρα. Είναι η πιο ματαιόδοξη και η πιο ανειλικρινής φυλή τής γης, μία χημική ένωση από όλα τα ελαττώματα των προγόνων τους. Σε αυτά πρέπει να προσθέσεις και τα ελαττώματα των Τούρκων και των Εβραίων. Και όλα αυτά ανακατεμένα σε ένα τσουκάλι δουλείας”  

Ήταν περισσότερο τροφή για σκέψη για τον κάθε έναν μας, δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ 100% με την παραπάνω δήλωση. Με βάση αυτά που διάβασα σαν σχόλια θυμήθηκα ένα άρθρο που 'χα βρει προ διετίας, το οποίο αποτελεί μάλλον απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα, το οποίο γράφτηκε το 1975. Δεν είναι ότι έχει σχέση με τη δήλωση, απλά είναι στο πλαίσιο της αυτοκριτικής μας ως Έλληνες. Απλά διαχρονικό, το θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει ποτέ και το αναδημοσιεύω. 

Νίκος Δήμου - Η δυστυχία του να είσαι Έλλην

Υπάρχουν Έλληνες που προβληματίζονται με τους εαυτούς των και Έλληνες που δεν προβληματίζονται. Οι σκέψεις αυτές αφορούν περισσότερο τους δεύτερους. Είναι όμως αφιερωμένες στους πρώτους.

Ορίζουμε σαν ευτυχία την (συνήθως προσωρινή) κατάσταση, όπου η πραγματικότητα συμπίπτει με τις επιθυμίες μας

Σε αναλογία, δυστυχία πρέπει να είναι η μη σύμπτωση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Με άλλα λόγια, δυστυχία μπορούμε να ονομάσουμε την απόσταση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο δυστυχισμένοι είμαστε.

Αξίωμα: Ένας Έλληνας κάνει ότι μπορεί για να μεγαλώσει το άνοιγμα ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Ο Έλληνας ζει κυκλοθυμικά σε μόνιμη έξαρση ή ύφεση. Μία συνέπεια: απόλυτη αδυναμία αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.

Το Έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθές». Εμείς χρόνια τώρα, προσπαθούμε να πεισθούμε για το ανάποδο.

Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.

Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, την μόνιμη πείνα και την μία τέχνη: της ηθοποιίας.

Πόσοι είναι οι Έλληνες, εκτός από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, που έχουν δει το πρόσωπό τους στον καθρέφτη;

Για τούτο ο Έλληνας δεν συγχώρησε ποτέ όσους «μισέλληνες» ζωγράφισαν το πορτραίτο του (Καημένε Αμπού!).

Ο Έλληνας προσπαθεί σε κάθε τομέα, να είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι δυστυχής, διότι είναι εκτός πραγματικότητας (και μετά είναι ευτυχής... διότι είναι δυστυχής).

Βασικά ο Έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δύο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από αυτά που μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από αυτά που πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νοιώθει.

Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους αλλά και η μεγάλη τους δόξα. Γιατί στο αυτοσυναίσθημα, η υπερβολή λέγεται λεβεντιά.

Ο Νεοέλληνας μοιάζει ευτυχισμένος όταν είναι δυστυχισμένος. Όταν όλα πάνε καλά, αισθάνεται ανήσυχος και απροσάρμοστος. Αν δεν έχει αίτια δυστυχίας, θα ψάξει να βρει.

Η ευτυχία της δυστυχίας του Νεοέλληνα εκφράζεται τέλεια στην «ελληνική γκρίνια

Απομεινάρι της σκλαβιάς; Γνώρισμα των ταλαιπωρημένων λαών; Πάντως το καλύτερο που θα ακούσετε, είναι ένας βαθύς αναστεναγμός με νόημα και η φράση; «έ! ας τα λέμε καλά...».

Σε κανένα λαό η φράση Τι κάνεις; δεν οδηγεί σε πλήρη ανάλυση του ιατρικού ιστορικού, της οικογενειακής κατάστασης, των οικονομικών δυσχερειών και των σεξουαλικών προβλημάτων του (τυπικά) ερωτηθέντος.

Ο ελληνικός «νόμος του Parkinson": Δύο Έλληνες κάνουν σε δύο ώρες (λόγω διαφωνίας) ό,τι ένας Έλληνας κάνει σε μία ώρα.

Βαθιά μέσ' την ψυχή του Έλληνα συζούν ο Χατζηαβάτης και ο Μεγαλέξανδρος. Η υπερβολή της κακομοιριάς και της λεβεντιάς. Η περηφάνια της ύβρης και η ύβρη της γκρίνιας. Μόνιμες και αρχαίες αιτίες δυστυχίας και δημιουργίας.

Στο θέμα της κληρονομιάς τους, θα χώριζα τους Έλληνες σε τρεις κατηγορίες-τους συνειδητούς, τους ημι-συνειδητούς και τους μη-συνειδητούς.

Οι πρώτοι (λίγοι) ξέρουν. Έχουν νοιώσει το τρομερό βάρος της κληρονομιάς. Έχουν καταλάβει το απάνθρωπο επίπεδο τελειότητας του λόγου ή της μορφής των παλιότερων. Και τούτο τους συντρίβει.

Οι δεύτεροι (και οι περισσότεροι) δεν ξέρουν άμεσα. Έχουν όμως «ακουστά». Είναι σαν τους γιους του διάσημου φιλόσοφου, που δεν μπορούν να καταλάβουν τα έργα του, βλέπουν όμως πως όσοι ξέρουν, τα τιμούν και τα βραβεύουν. Τους ενοχλεί αλλά και τους κολακεύει η φήμη. Επαίρονται πάντα όταν μιλούν σε τρίτους.

Η τρίτη κατηγορία-οι μη συνειδητοί- είναι οι παρθένοι και αγνοί (γράφε ασπούδαχτοι: Μακρυγιάννης, Θεόφιλος, Λαός). Έχουν ακούσει για τους παλιούς σε μύθους και θρύλους, που τους έχουν αφομοιώσει σαν λαϊκά παραμύθια. Αυτοί οι αγνοί δημιούργησαν την λαϊκή παράδοση και τέχνη.

Ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των ημιμαθών με το μόνιμο κρυφό πλέγμα κατωτερότητας απέναντι στους αρχαίους, καθορίζει τη στάση και το ύφος του συνόλου.

Η σχέση μας με τους αρχαίους είναι μία πηγή του εθνικού πλέγματος κατωτερότητας. Η άλλη είναι η σύγκριση στο χώρο και όχι στο χρόνο. Με τους σύγχρονους «ανεπτυγμένους». Με την «Ευρώπη».

Όταν ένας Έλληνας μιλάει για την Ευρώπη, αποκλείει αυτόματα την Ελλάδα. Όταν ένας ξένος μιλάει για την Ευρώπη, δεν διανοούμαστε ότι μπορεί να μη περιλαμβάνει και την Ελλάδα.

Γεγονός είναι πως-ό,τι και αν λέμε-δεν νιώθουμε Ευρωπαίοι. Νιώθουμε απ' έξω. Και το χειρότερο είναι, που τόσο μας νοιάζει και μας καίει, όταν μας το λένε...

Φθονούνε τους άλλους λαούς, ενώ διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας. Ξενομανείς, ξενόφοβοι και ξενόδουλοι κι όχι μόνο (τουριστικά) φιλόξενοι.

Στις ρίζες της ελληνικής δυστυχίας είναι τα δύο εθνικά πλέγματα κατωτερότητας. Το ένα στο χρόνο με τους προγόνους. Το άλλο στο χώρο με τους Ευρωπαίους. Αδικαιολόγητα ίσως πλέγματα αλλά όχι για τούτο, λιγότερο πραγματικά.

Είμαστε διαφορετικοί. Κι όμως προσπαθούμε με απόγνωση να ενταχθούμε κάπου. Γιατί άραγε αισθανόμαστε την μοναδικότητά μας σαν ελάττωμα; Γιατί ντρεπόμαστε γι' αυτή; Άραγε επειδή δεν είμαστε αρκετά μεγάλοι ή δυνατοί, ώστε να κάνουμε την αδυναμία μας παντιέρα; Η μήπως επειδή δεν είμαστε αρκετά σίγουροι για τον εαυτό μας;

Αυτή η έλλειψη σιγουριάς, και όχι το μέγεθός της, μας έκανε πάντα να αναζητάμε προστάτες. Και άλλοι λαοί είναι μικροί, αλλά δεν κρέμονται από τους μεγάλους...

Ποτέ δεν θελήσαμε να αποσαφηνίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την ιδιομορφία μας. Πάντα προσπαθούμε να ανήκουμε κάπου και όχι να είμαστε εμείς. Προσπαθήσαμε να ξαναγίνουμε αρχαίοι. Πασχίσαμε να αποδείξουμε την καθαρότητα της ράτσας μας, πολεμώντας φανατικά τον Falmereyer, αλλά ποτέ δεν ερευνήσαμε ψύχραιμα τα πραγματικά συστατικά της. Μισήσαμε και καταστρέψαμε την γλώσσα μας, γιατί δεν ήταν εντελώς ίδια με την γλώσσα των αρχαίων προγόνων μας. Μισήσαμε τον εαυτό μας, γιατί δεν ήταν ψηλός, ξανθός με ελληνική μύτη σαν τον Ερμή του Πραξιτέλη. Μισήσαμε τους γείτονές μας γιατί τους μοιάζουμε.

Τελικά ποίοι είμαστε; Οι ευρωπαίοι της ανατολής ή οι ανατολίτες της Ευρώπης; Οι αναπτυγμένοι του Νότου ή οι υποανάπτυκτοι του Βορρά; Οι κατ' ευθείαν απόγονοι των Αχαιών ή η πανσπερμία της Βαβυλωνίας:

Είμαστε ένας λαός χωρίς πρόσωπο και χωρίς ταυτότητα. Όχι επειδή δεν έχουμε πρόσωπο, αλλά επειδή δεν τολμάμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Επειδή μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το πραγματικό μας πρόσωπο. Τόσο που να φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι μάθαμε να παίζουμε διάφορους ρόλους: τον αρχαίο, τον Ευρωπαίο ...

Δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία. Θέλει κυρίως γνώση και κρίση.

Σύμπτωμα ουσιαστικό της ελληνικής ψυχής η μυθοπλασία. Πλάθουμε μύθους για τον εαυτό μας. Και μετά είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί φαινόμαστε κατώτεροι από τους μύθους, που εμείς πλάσαμε. Ένας μύθος: Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό... Αναζητώ με προσοχή άλλο λαό, του οποίου ο τράχηλος να έχει υποφέρει τόσους ζυγούς, όσο ο δικός μας.

Μόνο που κι εδώ μας σώζει η μυθοπλασία μας. Μόλις για κάποιο λόγο, πέσουν οι τύραννοι ή φύγουν οι ξένοι, πεταγόμαστε επάνω σαν τον Καραγκιόζη με τον Όφη και λέμε: εμείς τους διώξαμε!

Άλλος μύθος: Οι Έλληνες σαν εκλεκτός λαός. Ο μύθος της καπατσοσύνης. Και ο αντι-μύθος του κουτόφραγκου. Κάποιος πρέπει να γράψει κάποτε το παράξενο ρομάντζο της ελληνικής ξενολατρίας και ξενοφοβίας.

Άλλος μύθος, η ξένη επέμβαση. Ποτέ οι νεοέλληνες δεν μπόρεσαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πάντα έφταιγε κάποιος τρίτος: ο αγγλικός δάκτυλος, η Ιντέλλιντζενς Σέρβις, το ΝΑΤΟ, η ΣΙΑ...

Άλλωστε αυτός ο μύθος δουλεύει και στις προσωπικές μας ιστορίες: Ποίος υποψήφιος πιστεύει πως δίκαια απέτυχε στις εξετάσεις; Ποίος υπάλληλος αναγνωρίζει πως δίκαια πήρε προαγωγή ο συνάδελφός του: Οι άλλοι έχουν πάντα τα μέσα..

Όχι φυσικά πως δεν υπάρχουν τα μέσα ή οι ξένες επεμβάσεις. Ωστόσο η σημασία που παίρνουν αυτές οι παρεμβάσεις στην φαντασία του Ρωμιού, είναι πραγματικά μεταφυσική. Άλλο σύμπτωμα, η συνεχής απομυθοποίηση των άλλων και η μυθοποίηση του εαυτού μας. Η απόλυτη αδυναμία του νεοέλληνα να μιλήσει για οποιονδήποτε αξιόλογο συμπατριώτη του χωρίς να πει: ναι - αλλά...

Υπάρχει άραγε νεοέλληνας που να μην αμφισβητήθηκε ο ανδρισμός του; Και τώρα ας θυμηθούμε τις δύο συχνότερες νεοελληνικές βρισιές.

Άλλο σύμπτωμα έλλειψης σιγουριάς, η νεοελληνική καχυποψία. Πρώτη αντίδραση σε ό,τι πεις: Με...δουλεύεις;

Ο Έλληνας δεν αισθάνεται άνετα μέσα στον κόσμο. Σαν συγγενής από την επαρχία, κάθεται στην άκρη της καρέκλας και κρύβει την έλλειψη σιγουριάς κάτω από την σοβαροφάνειά του. Σπάνια γελά.

Ανάμεσα στον μύθο και τον φόβο, ζουν και δημιουργούν οι Έλληνες.

Οι άλλοι λαοί έχουν θεσμούς. Εμείς έχουμε αντικατοπτρισμούς.

Τα μόνα επικίνδυνα κατεστημένα στην Ελλάδα είναι η γεροντοκρατία, η γραφειοκρατία και η μητριαρχία. Η γραφειοκρατία είναι εκείνη η αρρώστια, της οποίας νομίζει ότι είναι η θεραπεία.

Ρωμαίικο management. Αντί για κίνητρα, η φάπα του Καραγκιόζη.

Το πρόσφατο ειδύλλιο του Έλληνα με την καταναλωτική κοινωνία-ένας μακρύς, οδυνηρός αρραβώνας, χωρίς γάμο.

Η Ελληνική Παιδεία είναι ένας μηχανισμός μαζικής βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων, που τον κινούν αμόρφωτοι άμουσοι και υπαμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί. Το πρόβλημα της Ελληνικής Παιδείας είναι πρόβλημα διδασκόντων. Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητες. Θα Θυμάμαι πάντα τους καθηγητές που έτρεμαν όσους μαθητές είχαν μάθει να σκέπτονται.

Η αρχή στην οποία στηρίχθηκε η Ελληνική Παιδεία, ήταν κάτι χειρότερο από το μηδέν. Ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Δύο αλληλογρονθοκοπούμενες έννοιες σε ένα επίθετο. Πόσο χαρακτηριστικό για την εσωτερική μας αντίφαση!

Άλλοι λαοί έχουν θρησκεία. Εμείς έχουμε παπάδες. Η μόνη επαφή της Ελληνικής εκκλησίας με το πνεύμα τα τελευταία εκατό χρόνια, ήσαν οι αφορισμοί του Ροΐδη, του Λασκαράτου και του Καζαντζάκη.

Τον αιώνα που πέρασε η Ελληνική εκκλησία υπηρέτησε, πιστά και αφοσιωμένα πολλούς κυρίους. Εκτός από τον Ένα.

Ζει στην ακριβότερη χώρα της Ευρώπης-σε σχέση με τις αμοιβές του έχει την χειρότερη κοινωνική ασφάλιση, τα περισσότερα τροχαία ατυχήματα, το φτωχότερο εκπαιδευτικό σύστημα και τις μικρότερες κυκλοφορίες βιβλίων.

Ο απότομα αστικοποιηθείς βλάχος είναι το πιο λυπηρό ζώο στην Ελλάδα. Η ζωή του έχει τελείως εκφυλιστεί. Έχασε όλο το παραδοσιακό πατριαρχικό μεγαλείο, χωρίς να αποκτήσει τίποτα στη θέση του. Ούτε είχε η ελληνική αστική τάξη σημαντική παράδοση να του την προσφέρει, αλλά και αν είχε, δεν ήταν δυνατό μερικές χιλιάδες αστοί, να αφομοιώσουν μερικά εκατομμύρια βλάχους σε μία γενιά.

Έτσι ο αστικοποιηθείς βλάχος ζει στο κενό. Δεν έχει γη δεν έχει γλώσσα (έρχομαι εξ Ομονοίας), δεν έχει θρησκεία. Δεν ξέρει πια πως να χαρεί, να κλάψει. Δεν ξέρει να ζήσει.

Αλλά ούτε και να πεθάνει. Το σημαντικότερο κριτήριο για την αυθεντικότητα μίας κοινωνίας είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον θάνατο. Στην Ελλάδα μόνο στα χωριά ξέρουν να αντικρίσουν τον Χάροντα.

Αν έπρεπε να διαλέξω το χαρακτηριστικότερο σύμβολο της νεοελληνικής φτήνιας και κακογουστιάς, θα διάλεγα τις γελοίες αμερικάνικες νεκροφόρες με τις μπαρόκ κρυστάλλινες απλίκες. Ποτέ πράγμα πιο σοβαρό δεν εξευτελίστηκε χειρότερα από το σύμβολό του.

Ενώ οι μισοί Έλληνες προσπαθούν να μεταμορφώσουν την Ελλάδα σε ξένη χώρα, οι άλλοι μισοί ξενιτεύονται. Είμαστε μία από τις λίγες χώρες που έχει περισσότερους μετανάστες και πρόσφυγες από κατοίκους.

Οι Έλληνες πάντα θα γυρεύουν την πατρίδα τους σε άλλες πατρίδες και τις άλλες πατρίδες στην δική τους.

Όπως ο άνθρωπος κουβαλά το προπατορικό αμάρτημα, ο Έλληνας κουβαλά το σόι του. Οι άλλοι λαοί έχουν συγγενείς. Ο Έλληνας έχει συνεταίρους στη ζωή (και στο θάνατο). Όταν ο Έλληνας δεν έχει σόι, έχει παρέα. Μοιάζει σε τούτο με το σόι: είναι το ίδιο μόνιμη, το ίδιο απαιτητική και το ίδιο βαρετή.

Η σεξουαλική ζωή του Έλληνα κινείται σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το φανταστικό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι μεγάλη. Η σεξουαλική ζωή της Ελληνίδας κινείται κι αυτή σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το εμπορικό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.

Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει.

Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα πάθεις έμφραγμα.

Το θλιβερότερο θέαμα είναι δέκα Έλληνες διανοούμενοι σε ένα δωμάτιο. Ο καθένας θα προσπαθήσει να μεταβάλει τους άλλους σε ακροατήριο.

Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί (συνήθως μάταια) να κάνει τις ιδέες του πράξη. Ο Έλληνας διανοούμενος είναι αυτός που προσπαθεί να βρει ιδέες για να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ "ΓΙΑΤΙ?" ΤΟΥΣ

Απλά και κατανοητά.
Στηρίζω ανεξάρτητα πλαίσια και όχι ΔΑΠ (όσο και αν μοιάζουν).
Καταλαβαίνω το άγχος των ΔΑΠιτών να μποϋκοτάρουν και να ρίξουν λάσπη στα ανεξάρτητα, καθώς θέλουν "η ΔΑΠ να ανοίξει τη σχολή".
Δεν μπαίνω στο σκεπτικό παραγοντισμού τους, δεν με ενδιαφέρει, θα τοποθετηθώ προσωπικά γιατί στηρίζω ό,τι στηρίζω και θα δείξω πως δύο φαινομενικά ίδια πλαίσια (όπως αυτό της ΔΑΠ και των ανεξαρτήτων) διαφέρουν ριζικά, γιατί σημασία δεν έχει μόνο τι λέει κάποιος αλλά και ποιος το λέει.


1) Ας αρχίσουμε δυνατά

 Ποτέ δεν κατάλαβα με την λογική μου τι θέλει να πει αυτή η αφίσα, η οποία προσβάλλει: νοημοσύνη, αγώνες, οικογένειες και γενικά όλη την Ελλάδα.


2) Κάποιοι επένδυσαν στο "απολιτίκ" για ιδιοτελείς λόγους. Συντήρησαν μία γενιά "ωχ-βρε-αδερφε-δεν-βαριέσαι" (όχι μόνοι τους βέβαια). Έβγαλαν χρήμα από εκδηλώσεις και εκδρομές και σίγουρα φιλοδοξούν να βγάλουν και άλλο κυνηγώντας στο μέλλον τα βουλευτικά προνόμια. (εδώ δεν καίω μόνο τη ΔΑΠ αλλά και άλλες "κυβερνητικές" παρατάξεις)

 3) Όχι απλά δεν με εκφράζει αλλά απεχθάνομαι αυτήν την νοοτροπία:








4) Δεν θέλω να στηρίξω κανέναν από τους "φωστήρες μας" που παίρνουν εντατικά μαθήματα από τους "καθοδηγητές" τους και να παίξω κανέναν ρόλο στην συντήρηση του θέατρου του παραλόγου τους. Δεν θέλω αυριανούς πολιτικούς που να μαθαίνουν από τους πολιτικούς του σήμερα. Και το πανεπιστήμιο δεν πρέπει να έχει σχέση με την κομματική στρατολόγηση.





5) Ποιά ακριβώς είναι η θέση της ΔΑΠ;

Υπάρχει είμαι ενάντια στο νόμο με επιχειρήματα και υπάρχει λαϊκίζω γιατί είμαι απλά ενάντια στην κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων και των προνομίων μου. (εδώ τους δίνω βέβαια ένα δίκιο, είναι πρώτη δύναμη έχει πολλά "προνόμια" οπότε δύσκολα θα παραδωθεί αμαχητή).


6) Ας δει στη Βικιπαιδεία όποιος θέλει τι λέει κάτω από "Νίκος Τεμπονέρας"

και τελευταίο

7) Τα ντοκουμέντα που είχα ποστάρει παλιά εδώ.
Αυτά.


Το μέλλον δεν θα αλλάξει από αυτούς που έφεραν το πανεπιστήμιο εδώ και από τις πρακτικές που ακολούθησαν.


ΥΓ. Δεν σημαίνει ότι όλοι οι ΔΑΠίτες είναι έτσι. Όχι ποτέ δεν θα έκανα τέτοιο αφορισμό.
 Επίσης αρκετά από τα παραπάνω ισχύουν και για άλλες παρατάξεις. Απλά τώρα εκφράζω τη προσωπική μου άποψη απέναντι στην πηγή της λάσπης.

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ "ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ"

 Ακολουθεί μία αναδημοσίευση από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που είδα στο διαδίκτυο και μάλιστα έχει γραφτεί επί εποχής σχεδόν δραχμής. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ...

 

 

Πώς θα πούμε όχι στις «καταλήψεις»

Αντώνης Χριστοφίδης, Ιούλιος 2001

---

Σ' αυτό το κείμενο ασχολούμαι με τις φοιτητικές «καταλήψεις». Πρώτα εξηγώ ότι η «κατάληψη», όπως κι αν τη νοούν οι «καταληψίες», είναι πράξη παράνομη. Στη συνέχεια αναφέρω απλούς τρόπους με τους οποίους οι φοιτητές μπορούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι οι «καταλήψεις» είναι παράνομες για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να κάνουν μάθημα. Μετά παραθέτω σε μορφή ερωταποκρίσεων ορισμένες σχετικές νομικές και ηθικές διευκρινίσεις.

1. «Κατάληψη» και νόμοι

Επειδή ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται η λέξη είναι κάπως ιδιόρρυθμος, θα ξεκινήσω με μερικές διευκρινίσεις, αναγκαίες για να μπορούμε να συνεννοούμαστε.
Κατάληψη σημαίνει ότι σημαντικό πλήθος φοιτητών εγκαθίστανται με τη βία σ' ένα κτίριο και δεν αφήνουν άλλους να εισέλθουν. Ο όρος κατάληψη χρησιμοποιείται κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο όταν οποιαδήποτε άτομα εγκαθίστανται με τη βία σε οποιαδήποτε περιουσία. Μαθητές καταλαμβάνουν σχολεία, αγρότες καταλαμβάνουν δρόμους, κλπ.
Όταν κάποιοι φοιτητές ισχυρίζονται ότι κάνουν κατάληψη, σπάνια εννοούν το ίδιο. Συνήθως εννοούν ότι έχουν κλειδώσει το όποιο κτίριο με λουκέτο ή απλά ότι δεν προσέρχονται στο μάθημα. Για να ξεχωρίζουμε λοιπόν τις διαφορετικές έννοιες της λέξης, «κατάληψη» εντός εισαγωγικών θα ονομάζουμε ό,τι εννοούν αυτοί οι φοιτητές κάθε φορά, ενώ κατάληψη χωρίς εισαγωγικά θα ονομάζουμε αυτό που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο.
Η κατάληψη είναι πράξη ακραία και βίαιη. Επίσης είναι, φυσικά, και παράνομη. Είναι προφανές ότι οι αγρότες (όπως και όλοι οι άλλοι πολίτες) δεν έχουν δικαίωμα να καταλάβουν ένα δρόμο, ακόμα κι αν το αποφασίσουν με πλειοψηφία. Αντίστοιχα και οι φοιτητές σε καμιά περίπτωση δεν είναι νόμιμο να καταλάβουν περιουσία που δεν τους ανήκει. Τα πανεπιστήμια έχουν πρωταρχικό στόχο να υπηρετούν τους φοιτητές, αλλά δεν ανήκουν στους φοιτητές· τα δημόσια πανεπιστήμια ανήκουν σε όλους τους πολίτες, όπως ακριβώς και οι δρόμοι. Το πανεπιστημιακό άσυλο καθόλου δεν αλλοιώνει τη νομιμότητα ή μη των πράξεων. Άσυλο σημαίνει ότι η αστυνομία δεν δικαιούται να επέμβει απρόσκλητη· οι νόμοι εξακολουθούν όμως να ισχύουν (άρθρο 2, Ν. 1268/1982).
Αφού τα πανεπιστήμια δεν ανήκουν στους φοιτητές, το κλείδωμα ενός κτιρίου με λουκέτο από φοιτητές είναι επίσης πράξη παράνομη. Η αποχή, εντούτοις, είναι νόμιμη. Οποιοσδήποτε φοιτητής έχει το δικαίωμα να μην προσέλθει στο μάθημα, αναλαμβάνοντας την αντίστοιχη ευθύνη (π.χ. αν η προσέλευση στο συγκεκριμένο μάθημα είναι υποχρεωτική, ο φοιτητής δεν μπορεί να απαιτήσει να περάσει το μάθημα).
Παρόλο που οι φοιτητές έχουν δικαίωμα να μην προσέρχονται στο μάθημα, δεν έχουν την αρμοδιότητα να αποφασίζουν αν θα διδαχτεί το μάθημα. Η αρμοδιότητα αυτή, σύμφωνα με το νόμο, ανήκει στη Σύγκλητο:

Διακοπή του εκπαιδευτικού έργου αλλά και της εν γένει λειτουργίας ενός ΑΕΙ, πέρα από τα προβλεπόμενα στο νόμο αυτό, είναι δυνατή με απόφαση της Συγκλήτου και μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις. (Άρθρο 25, παρ. 4, Ν. 1268/1982)

Παρατηρείται τώρα το φαινόμενο να πηγαίνουν μερικοί φοιτητές στον καθηγητή, να τον πληροφορούν ότι ο σύλλογός τους αποφάσισε αποχή ή «κατάληψη» και πως επομένως δεν πρέπει να διδάξει το μάθημα, και να του δείχνουν και κάποιο σχετικό χαρτί με τη σφραγίδα του συλλόγου τους. Δεν υπάρχει κατ' ανάγκην κάτι παράνομο σ' αυτή την πράξη των φοιτητών· εφόσον ζούμε σε ελεύθερη χώρα, καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει. Μπορώ κι εγώ να πάω στον καθηγητή και να του πω πως είμαι ο Μέγας Ναπολέων και πως επομένως δεν πρέπει να λέει στο μάθημα της ιστορίας ότι πέθανα πριν 200 χρόνια. Ο καθηγητής έχει όμως την υποχρέωση να με αγνοήσει.
Το ότι κάτι είναι παράνομο σημαίνει ότι είναι οπωσδήποτε αθέμιτο; Αυτό είναι δύσκολο να απαντηθεί. Ο Σωκράτης αυτό πίστευε. Εγώ δεν είμαι τόσο σίγουρος. Όμως σκοπός μου σ' αυτό το άρθρο δεν είναι να συζητήσω το αν οι «καταλήψεις» είναι καλό ή κακό πράγμα· θεωρώ δεδομένο ότι είναι κακό, και απευθύνομαι σ' αυτούς που ήδη το πιστεύουν. Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο έχω, ως εδώ, επιμείνει στη νομική πλευρά του θέματος είναι να καταλάβετε, αν σας δυσαρεστούν οι «καταλήψεις», ότι έχετε το νόμο με το μέρος σας, πράγμα που σας δίνει τρόπους να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα. Για την περίπτωση όμως που σας απασχολεί η ηθική του πράγματος, δηλαδή το αν έχετε το ηθικό δικαίωμα να μποϋκοτάρετε τη δήθεν απόφαση του συλλόγου σας, παραθέτω σχετικές ερωτήσεις και απαντήσεις μετά το τέλος του άρθρου. Περνάω τώρα στους τρόπους με τους οποίους μπορείτε να πείτε όχι στις καταλήψεις.

2. Πώς μπορείτε να υπερασπιστείτε το δικαίωμά σας να κάνετε μάθημα

Καταρχήν είναι δύσκολο να δράσετε μόνος σας. Πρέπει να είστε δύο φίλοι, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Δεν χρειάζονται περισσότερα άτομα. Από κει και πέρα ένα μέρος των συμφοιτητών σας, περιλαμβανομένης της πλειονότητας των κομματικοποιημένων, θα είναι εναντίον σας, και μπορεί κάποιοι να σας κατηγορήσουν ότι είστε σπασικλάκια ή φασιστάκια. Κάποιοι θα διαφωνήσουν κοσμίως και ίσως με προβληματισμό. Ένα άλλο μέρος των συμφοιτητών σας θα εκτιμήσει αυτό που κάνετε. Η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών είναι πολιτικώς αμέτοχη και θα αδιαφορήσει. Αν γίνει μάθημα θα προσέλθουν. Αν δεν γίνει δεν θα προσέλθουν. Είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση, δεν πρόκειται να το σχολιάσουν. (Όλα αυτά τα ξέρω από προσωπική εμπειρία, από τότε που ήμουν φοιτητής.)

Αυτός ο κόφτης πωλείται σε όλα τα μαγαζιά με εργαλεία, κοστίζει λίγες χιλιάδες δραχμές, και μπορεί εύκολα να κόψει τα περισσότερα λουκέτα και τις αλυσίδες. Κόφτες (συνήθως μεγαλύτεροι) υπάρχουν και στις οικοδομές, για να κόβουν τα σίδερα. Μην κόψετε όμως κανένα λουκέτο. Δεν είναι αρμοδιότητά σας, και θυμηθείτε ότι είμαστε εναντίον της αυθαιρεσίας. Ο υπεύθυνος του κτιρίου είναι αρμόδιος.

Για να κάνετε τη δουλειά σας σ' ένα χώρο όπου καθένας πετάει ό,τι μπαρούφα τον βολεύει, θα πρέπει όχι μόνο να γνωρίζετε τα δικαιώματά σας, αλλά και να μπορείτε να τα υποστηρίξετε. Μερικοί κομματικοποιημένοι συμφοιτητές σας έχουν το χάρισμα χωρίς καμιά ντροπή να υποστηρίζουν με αξιοπρεπές, σοβαρό, και πειστικό ύφος πράγματα για τα οποία δεν έχουν καμιά απολύτως ιδέα. Όταν λοιπόν εξηγήσετε ότι οι φοιτητές είναι αναρμόδιοι να αποφασίζουν ότι δεν θα γίνει μάθημα, θα σας πουν ότι κάνετε λάθος και πως στην τάδε διάταξη του τάδε κανονισμού αναφέρεται το αντίθετο. Καλό είναι λοιπόν να ρίξετε μια ματιά στους νόμους που διέπουν τα ΑΕΙ. Σε καμιά περίπτωση μη δώσετε βάση σε ισχυρισμούς για το τι λέει ένας νόμος ή κανονισμός. Να επιμένετε να τον δείτε με τα μάτια σας. Στη βιβλιοθήκη του ΕΜΠ υπάρχουν όλα τα τεύχη της Εφημερίδας της Κυβέρνησης, αλλά θα κάνετε πολύ ευκολότερα τη δουλειά σας αν πάρετε τους σχετικούς νόμους έτοιμους από ένα νομικό βιβλιοπωλείο. Δεν χρειάζεται να γίνετε εξπέρ. Ακολουθήστε την κοινή λογική. Μην ξεχνάτε ότι αν ο νόμος λέει έτσι και ένας εσωτερικός κανονισμός ή ένα καταστατικό λέει αλλιώς, τότε υπερισχύει ο νόμος.
Όταν λοιπόν οι συμφοιτητές σας αποφασίσουν ή πρόκειται να αποφασίσουν «κατάληψη», εξηγήστε τους ότι δεν έχουν την αρμοδιότητα να αποφασίσουν κάτι τέτοιο και πως εσείς θα πάτε στο μάθημα και θα ζητήσετε από τον διδάσκοντα να έρθει. Άν σας πουν ότι θα μπει λουκέτο στο κτίριο εξηγήστε τους ότι δεν έχουν το δικαίωμα αλλά ότι αν το κάνουν θα ζητήσετε από τον διδάσκοντα να βρεθεί κάποια λύση (π.χ. άλλο κτίριο). Αν αναρτηθεί ανακοίνωση σχετικά με την «κατάληψη» βάλτε δίπλα και μια δικιά σας που να λέει ότι θα πάτε στο μάθημα. Γενικά φροντίστε οι συμφοιτητές σας να είναι ενημερωμένοι για την πιθανότητα να γίνει μάθημα ανεξαρτήτως της απόφασης.
Ακολούθως πηγαίνετε στους διδάσκοντες. Εξηγήστε τους ότι έχει αποφασιστεί «κατάληψη» αλλά ότι οι φοιτητές είναι αναρμόδιοι να λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις (οι περισσότεροι διδάσκοντες το γνωρίζουν ήδη), ότι εσείς θέλετε να κάνετε μάθημα, και ότι έχετε ενημερώσει σχετικά τους συμφοιτητές σας. Αν μπει λουκέτο στο κτίριο βρείτε τον υπεύθυνο (κατά πάσα πιθανότητα είναι ο Διευθυντής Τομέα ή ο Πρόεδρος Τμήματος), εξηγήστε ότι δεν μπορεί όποιος θέλει να κλειδώνει το κτίριο (βέβαια ο υπεύθυνος το ξέρει ήδη) και πως θέλετε να κάνετε μάθημα. Αποφύγετε τις αντιπαραθέσεις· περιμένετε να φύγουν οι «καταληψίες». Αν σκοπεύουν να μείνουν για να υπερασπιστούν το λουκέτο τους ψάξτε με το διδάσκοντα για άλλη λύση.
Έχετε τρακ μπροστά στον κόσμο; Φοβάστε ότι αν βγείτε να πείτε αυτά τα πράγματα σ' ένα αμφιθέατρο θα χτυπήσει γρήγορα η καρδιά σας και θα τρέμει η φωνή σας; Κανένα πρόβλημα. Πείτε τα με τρεμάμενη φωνή (αλλά δυνατά, για να ακούγεστε καθαρά). Και η δικιά μου φωνή έτρεμε όταν τα έκανα αυτά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρύψετε το τρακ, και κανένας δεν θα του δώσει σημασία.
Δεν είναι φυσικά σίγουρο ότι θα πετύχετε, αλλά καλό είναι να προσπαθήσετε. Το πιθανότερο είναι να έχετε και επιτυχίες και αποτυχίες. Το σημαντικό είναι να ακούν οι διδάσκοντες και οι υπεύθυνοι ότι υπάρχουν κάποιοι που τους ζητούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

---

Συχνά ερωτήματα

Ο σύλλογός μου λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες. Όσοι διαφωνούν ψηφίζουν εναντίον, αλλά τελικά πλειοψήφισε η «κατάληψη». Δεν πρέπει να σεβαστούμε αυτή την απόφαση;
Αν νομίζετε ότι το να γίνεται ψηφοφορία αρκεί για να ονομάσουμε μια διαδικασία δημοκρατική, κάνετε λάθος.
Μια δημοκρατική συνέλευση έχει κανονισμούς που τη διέπουν. Έχει ορισμό της απαρτίας, και σαφείς κανόνες που αναφέρουν τι συμβαίνει όταν δεν υπάρχει απαρτία. Έχει κατάλογο των μελών και γραμματεία που μετρά και ελέγχει τους παρόντες. Έχει προεδρείο και ημερήσια διάταξη. Κανόνες διέπουν πότε λήγει η προθεσμία υποβολής θεμάτων στην ημερήσια διάταξη, και το υπό ποιες προϋποθέσεις ένα θέμα μπορεί κατ' εξαίρεσιν να γίνει δεκτό μετά τη λήξη της προθεσμίας. Για κάθε θέμα της ημερήσιας διάταξης υπάρχει εισηγητής, ενώ κανόνες διέπουν τις ερωτήσεις που θα του γίνουν μετά, και τον τρόπο με τον οποίο θα ληφθεί η κάθε απόφαση.
Οι «συνελεύσεις» φοιτητών στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ γίνονται ως εξής: Μαζεύονται σε μια μεγάλη αίθουσα κάμποσα άτομα που κανείς δεν ξέρει αν είναι φοιτητές του Τμήματος. Αν η αίθουσα γεμίσει κατά το ήμισυ ή παραπάνω (δηλαδή αν τα άτομα είναι 100 ή περισσότερα), θεωρείται πως υπάρχει απαρτία (οι φοιτητές του Τμήματος είναι περισσότεροι από 1500). Ορίζεται ένα προεδρείο, εγγράφονται ομιλητές, συμφωνείται κάποιος περιορισμός χρόνου, και κληρώνεται η σειρά ομιλίας τους. Δεν υπάρχει ημερήσια διάταξη. Καθένας είναι ελεύθερος να εγγραφεί ομιλητής, και κάθε ομιλητής είναι ελεύθερος να μιλήσει για τα θέματα της αρεσκείας του. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια η «συνέλευση» να κρατάει πολλές ώρες, μέσα στη φασαρία, την καπνίλα, και την αποπνικτική ατμόσφαιρα. Στο τέλος κάθε παράταξη, ή όποιος άλλος θέλει, υποβάλλει μια «πρόταση», που συνήθως περιλαμβάνει ένα σύνολο από άλλες προτάσεις. Γίνεται ψηφοφορία και επιλέγεται μια απ' τις «προτάσεις». Δεν είναι δυνατό να συμφωνήσεις με ένα μέρος της πρότασης και να διαφωνήσεις με ένα άλλο. Δεν γίνεται να ψηφίσεις «κατάληψη» χωρίς την ίδια στιγμή να ψηφίσεις κατά του αιτήματος για φοιτητικό εισιτήριο στους κινηματογράφους, αν η «πρόταση» που περιλάμβανε την «κατάληψη» περιλάμβανε κι αυτό (το παράδειγμα είναι πραγματικό).
Η συγκεκριμένη «δημοκρατική διαδικασία» έχει λοιπόν δύο βασικά προβλήματα:

1. Δεν είναι δημοκρατική
2. Δεν είναι διαδικασία

Είναι δηλαδή διαδικαστικό το πρόβλημα; Αν οι φοιτητικές συνελεύσεις γίνονταν με σωστές διαδικασίες, τότε θα έπρεπε να σεβαστούμε την απόφαση;
Καμία συνέλευση, όσο δημοκρατική κι αν είναι, όσο σωστές και νόμιμες διαδικασίες κι αν έχει, δεν δύναται να λάβει παράνομες αποφάσεις. Επομένως κανένας δεν οφείλει να σεβαστεί μια παράνομη απόφαση.
Σύμφωνοι, οι «καταλήψεις» είναι παράνομες. Όμως μεγάλο μέρος της κοινωνικής προόδου έχει έρθει από επαναστάσεις, και οι επαναστάσεις είναι πάντα παράνομες. Αφού λοιπόν ο σύλλογός μου αποφάσισε να κάνει μια τέτοια μικρή επανάσταση, δεν έχω την ηθική υποχρέωση να σεβαστώ την απόφασή του;
Πρέπει να διαλέξουμε:

• Ή θα κάνουμε επανάσταση
• Ή θα κάνουμε δημοκρατικές και νόμιμες διαδικασίες

Επανάσταση και δημοκρατία δύσκολα συμβαδίζουν. Αυτά τα πράγματα είναι αστεία. Επανάσταση σημαίνει βία. Μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο με το έτσι θέλω και δεν αφήνουμε κανένα να μπει μέσα. Δεν χρειάζεται να είμαστε πλειοψηφία για να το κάνουμε αυτό - μόνο να είμαστε αρκετά άτομα. Μαζεύονται πέντε ικανοί αρχηγοί και λένε «παιδιά εμείς θα μπούμε μέσα και δεν θα το κουνήσουμε. Ποιος θα έρθει μαζί μας;» Και όποιος θέλει πάει μαζί τους. Όποιος δεν θέλει δεν πάει. Χωρίς δημοκρατίες και άλλες ασυμβίβαστες μπαρούφες.
Αν δηλαδή γινόταν μια κατάληψη (άνευ εισαγωγικών), θα ήσουν υπέρ; Παρόλο που θα ήταν παράνομη, βίαιη, και αντιδημοκρατική;
Οι επαναστάσεις, ακόμα κι όταν είναι αναίμακτες, έχουν πάντα άσχημα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Εντούτοις βοηθούν την κοινωνία να προοδεύσει. Οι επαναστάσεις δεν μπορούν να είναι νόμιμες, ούτε έχει νόημα ο όρος. Οι επαναστάσεις απλά συμβαίνουν, και είναι δύσκολο να μπουν σε ηθικό καλούπι.
Αν γινόταν μαζική κατάληψη και συμφωνούσα με τα αιτήματα, και κατά τη γνώμη μου τα αιτήματα ήταν τόσο σοβαρά ώστε να δικαιολογείται να προβώ σε βίαιες και παράνομες πράξεις, τότε θα σκεφτόμουν σοβαρά το ενδεχόμενο να συμμετάσχω στην κατάληψη. Όχι όμως χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες. Έργα με προθεσμίες θα σταματούσαν. Πολλοί εργαζόμενοι συνάνθρωποί μας θα έμεναν απλήρωτοι. Τελοιόφοιτοι θα καθυστερούσαν κατά ένα χρόνο τα μεταπτυχιακά τους. Φοιτητές με οικονομικές δυσκολίες θα έβλεπαν τα σκούρα. Τελικά όμως οι αρμόδιοι θα αναγκάζονταν να πάρουν σοβαρά τα πράγματα.
Σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρότεινα εναλλακτικά μια κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος. Να κατασκηνώναμε δηλαδή εκεί και να μην φεύγαμε, χωρίς όμως να παρεμποδίζουμε την κίνηση στους δρόμους ή στο μετρό. Με αυτό τον τρόπο, και δεν θα καταπατούσαμε τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας (εκτός μόνο ότι θα βλάπταμε την αισθητική της πλατείας), και η διαμαρτυρία μας θα γινόταν πιο αισθητή. Δυστυχώς όμως αμφιβάλλω αν μια τέτοια μορφή διαμαρτυρίας θα ήταν εφικτή.
Γιατί δεν θα ήταν εφικτή;
Δεν θέλω να το συζητήσω, γιατί έχουμε ξεφύγει από το θέμα. Οι κοινωνικές επαναστάσεις είναι σοβαρά πράγματα. Το θέμα μας εδώ είναι οι «καταλήψεις».
Ας αφήσουμε τα εισαγωγικά κατά μέρος, και ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Ο σύλλογός μου αποφάσισε αποχή από τα μαθήματα (πράγμα που είναι νόμιμο). Δεν πρέπει να σεβαστώ αυτή την απόφαση; Όταν η ΓΣΕΕ αποφασίζει απεργία, δεν είναι υποχρεωμένοι οι εργαζόμενοι να απεργήσουν;
Όχι! Κανείς δεν είναι ποτέ υποχρεωμένος να απεργήσει. Καθένας είναι ελεύθερος (σύμφωνα με το νόμο και την ηθική) να αποφασίσει αν θα πάει στη δουλειά του ή όχι. Στην πράξη βέβαια όλοι απεργούν, γιατί οι τυχόν απεργοσπάστες κινδυνεύουν είτε να φάνε ξύλο είτε να στιγματιστούν από τους συναδέλφους τους. Αυτό όμως είναι άλλο πράγμα: είναι βία.
Αν αυτό που σας ανησυχεί είναι μήπως φάτε ξύλο ή μήπως στιγματιστείτε από τους συμφοιτητές σας, αυτό είναι άλλο πράγμα. Ηθική υποχρέωση να σεβαστείτε την αποχή δεν έχετε.
Αντί να μπούμε σε όλη αυτή τη διαδικασία μποϋκοταρίσματος της «κατάληψης», γιατί δεν έρχονται οι διαφωνούντες στη συνέλευση να ψηφίσουν, για να λήξει εκεί το θέμα;
Το γιατί οι διαφωνούντες δεν το κάνουν, αν πράγματι δεν το κάνουν, δεν το γνωρίζω. Μπορώ να σας πω όμως γιατί δεν θα το έκανα εγώ.
Δεν θα ήμουν διατεθειμμένος να δεχτώ απόφαση για «κατάληψη», ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της ψηφοφορίας. Έχω το νόμιμο και ηθικό δικαίωμα να πάω στο μάθημα και καμιά πλειοψηφία δεν μπορεί να μου το στερήσει. Αν λοιπόν ψήφιζα Α, η πλειοψηφία ψήφιζε Β, και μετά δεν αποδεχόμουν την απόφαση, θα μπορούσε δικαίως κάποιος να με κατηγορήσει για υποκρισία· από τη μια ψηφίζω, που σημαίνει πως αναγνωρίζω την εγκυρότητα της ψηφοφορίας, και από την άλλη δεν αποδέχομαι το αποτέλεσμα.
Copyright (C) 2001 Αντώνης Χριστοφίδης. Σας δίνω την άδεια να αντιγράφετε, να αναδιανέμετε και να τροποποιείτε το περιεχόμενο υπό τους όρους της άδειας χρήσης Creative Commons Attribution-ShareAlike Greece 3.0.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Έχω κάποιες απορίες που αφορούν την σημερινή εκπαίδευση και θα ήθελα να μου τις απαντήσει κάποιος.

- Είναι δωρεάν τα συγγράμματα στα πανεπιστήμια;; Ποιός πληρώνει τους εκδότες, οι οποίο κάνουν ένα βιβλίο των 500 σελίδων 3 διαφορετικά των 150 (και κάτι);; Είναι σκάνδαλο όντως αυτό που αποδείχθηκε πως οι εκδότες έχουν δηλωμένα να δώσουν 600 πχ βιβλία, τελικά έρχονται 200 φοιτητές, και τα υπόλοιπα 400 βιβλία (που μένουν) τα πουλούν ξανά ενώ έχουν πάρει ήδη τα λεφτά για αυτά από το κράτος;;; Οι παρατάξεις γνωρίζουν την μακροχρόνια κατάσταση;;

-Έχει καλούς καθηγητές το ελληνικό πανεπιστήμιο;; Αφού υπάρχει αξιολόγηση ήδη δεν πρέπει να είναι καλοί;; Παίζει ρόλο που η αξιολόγηση των καθηγητών γίνεται από το ίδιο το πανεπιστήμιο και όχι από την κοινωνία;; Δημιουργούνται σχέσεις διαφθοράς έτσι;; Μπορεί ένας οργανισμός να κρίνει αντικειμενικά τα στελέχη του όταν υποτίθεται ότι χρηματοδοτείται από την κοινωνία και λογοδοτεί σε αυτήν;; Οι παρατάξεις έδιωξαν ποτέ έναν "κακό" καθηγητή;;

-Υπάρχει δημοκρατία στις συνελεύσεις;; Τα βασικά στοιχεία της δημοκρατίας δεν είναι σέβομαι την άποψη του άλλου και σέβομαι τον διάλογο (μη φωνάζοντας κτλ);; Πόσοι αποφασίζουν εκ μέρους του φοιτητικού κινήματος;; Οι φοιτητές γιατί δεν πάνε τότε στις συνελεύσεις;; Φταίει το 85% ή το 15%;; Οι παρατάξεις σέβονται την γενική συνέλευση;; Οι παρατάξεις σέβονται τα αποτελέσματά της;;

-Οι φοιτητές που είναι πάνω από 10 χρόνια σε μία σχολή τι προσφορά κάνουν στην κοινωνία;; Πότε πρέπει να βγει στην αγορά εργασίας ένας παραγωγικός νέος;; Οι φοιτητές αυτοί τυγχάνει να έχουν σχέση με τις φοιτητικές παρατάξεις;;

-Είναι η δημόσια παιδεία μία "δωρεάν επένδυση" που θα έχει τουλάχιστον κάποια βασικά αποτελέσματα;; Είναι δωρεάν;; Πόσα φροντιστήρια γίνονται πριν την είσοδο στα ΑΕΙ - ΤΕΙ;; Πόσα λεφτά σπαταλούνται σε βοηθήματα;; Τουλάχιστον το πτυχίο που παίρνεις μετά έχει κάποιο αντίκρυσμα;; Αν είναι να το πληρώνεις ακριβά δεν πρέπει να αναγνωρίζεται διεθνώς;; Οι παρατάξεις ποιά δωρεάν παιδεία θέλουν;

-Υπάρχει ελευθερία των απόψεων και των ιδεών στα πανεπιστήμια;; Μπορεί να μιλήσει ένας αντιπαραταξιακός στη γενική συνέλευση χωρίς να λιντσαριστεί;; Οι παρατάξεις υπερασπίζονται τόσα χρόνια το άσυλο ιδεών εντός του πανεπιστημίου;;

-Ποιες υποχρεώσεις έχει ο σύγχρονος φοιτητής απέναντι στην κοινωνία;; Πέρα από το ζήτα ζήτα ζήτα κοινωνικές ευαισθησίες περνάει στο "εγώ δίνω";; Οι παραταξιακοί ως σύγχρονοι φοιτητές τι υποχρεώσεις έχουν απέναντι στην κοινωνία;;

Τέλος πάντων τα ερωτήματα που μπορούν να προκύψουν είναι πολλά. Τα κάνω, μάλλον περισσότερο στον εαυτό μου, σαν τσίμπημα που με διώχνει από το όνειρο και με επαναφέρνει στον παράδεισο που λέγεται σύγχρονο ελληνικό πανεπιστήμιο.

Επίσης από ότι φαίνεται από το άρθρο το θέμα δεν είναι ο νόμος. Αρκετά πράγματα από αυτά έπρεπε να τα είχε διασφαλίσει και το υπάρχον νομοθετημένο σύστημα. Και ο νέος νόμος δεν σημαίνει ότι λύνει τα προβλήματα τώρα που περάστηκε. Σημασία έχει το πως θα εφαρμοστεί, καθώς λάθος εφαρμογή μπορεί να δημιουργήσει παραπάνω προβλήματα.

Και έρχεται η τελευταία ερώτηση. Ποιοί ευθύνονται για την μη εφαρμογή του;; Προφανώς όχι ένας. Πολλοί. Και τους ξέρουμε όλοι. Πολιτκοί, πολιτικοί-καθηγητές, τσάτσοι των πανεπιστημίων,παρατάξεις και μουγκοί φοιτητές τόσα χρόνια.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ: ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Συνέχεια στο σκεπτικό "τα πάντα όλα στη φόρα" !

Σήμερα ας δούμε γρήγορα απλά αλλά και πλήρως κατατοπιστικά το τι λέει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση για τα θέματα διοίκησης του πανεπιστημίου.

Το λινκ για τον νέο νόμο είναι στο προηγούμενο post.

Βρισκόμαστε στο Κεφάλαιο Δ', άρθρο 8.

1. Τα όργανα του ιδρύματος είναι:

          α) το Συμβούλιο,

          β) ο πρύτανης και

                    γ) η Σύγκλητος

Για να δούμε τι είναι το Συμβούλιο.
(Η παράγραφος 2α λέει ότι το Συμβούλιο είναι 15μελές για διδακτικό προσωπικό πρώτης βαθμίδας άνω των 50 ατόμων, ειδάλλως είναι 11μελές.) 

2β) Τα οκτώ ή έξι μέλη του δεκαπενταμελούς ή του ενδεκαμελούς Συμβουλίου, αντίστοιχα, είναι εσωτερικά μέλη του ιδρύματος και, ειδικότερα, επτά ή πέντε μέλη, αντίστοιχα, είναι καθηγητές πρώτης βαθμίδας και ένα μέλος είναι εκπρόσωπος των φοιτητών του ιδρύματος. Τα υπόλοιπα επτά ή πέντε μέλη, αντίστοιχα, είναι εξωτερικά.

Το καινούριο εδώ είναι η ύπαρξη εξωτερικών μελών. Για να δούμε όμως αρχικά ποια μέλη είναι τα εσωτερικά:
    4.α) Υποψήφια εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου μπορούν να είναι όλοι οι καθηγητές πρώτης βαθμίδας πλήρους απασχόλησης του ιδρύματος.

β) Τα εσωτερικά μέλη εκλέγονται από το σύνολο των καθηγητών του οικείου ιδρύματος με ενιαίο ψηφοδέλτιο   

Δηλαδή οι καθηγητές του πανεπιστημίου, οι οποίοι εκλέγονται μεταξύ τους. Αυτά είναι τα βασικά από την παράγραφο 4.

Ποιά είναι τώρα τα εξωτερικά μέλη; Ή μάλλον καλύτερα, τι προσόντα έχουν;

5. α) Προσόντα για την εκλογή εξωτερικού μέλους είναι η ευρεία αναγνώριση του υποψηφίου στην επιστήμη, στα γράμματα ή τις τέχνες, η διάκρισή του στην κοινωνική, οικονομική ή πολιτιστική ζωή σε εθνικό ή σε διεθνές επίπεδο και η γνώση και εμπειρία από θέση ευθύνης. Κωλύονται να εκλεγούν ως εξωτερικά μέλη πρόσωπα τα οποία είχαν οποιαδήποτε οικονομική σχέση με το ίδρυμα την τελευταία πενταετία, καθώς και οι εν ενεργεία καθηγητές του ίδιου ή άλλου Α.Ε.Ι. της ημεδαπής ή οι συνταξιούχοι καθηγητές του ίδιου Α.Ε.Ι.

β) Ο πρόεδρος και τα λοιπά εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου εκλέγονται από τα εσωτερικά μέλη, με φανερή ψηφοφορία και πλειοψηφία των τεσσάρων πέμπτων του συνόλου των εσωτερικών μελών.

Τα κριτήρια επιλογής των εξωτερικών μελών μοιάζουν ορθά. Είναι αυτοί που λέμε η "φωνή της κοινωνίας". Κατά τη γνώμη μου; Είναι πολύ καλό να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι μέσα στο πανεπιστήμιο.  Υπάρχει η προστατευτική δικλείδα που λέει ότι δεν πρέπει να είχαν οικονομική σχέση με το ίδρυμα την τελευταία πενταετία. Αυτό είναι κάτι σωστό ώστε να αποφευχθεί μέλη του συμβουλίου να είναι άτομα που βλέπουν το πανεπιστήμιο για ιδιοτελείς επιχειρηματικούς λόγους. Η εκλογή των εξωτερικών μελών γίνεται από τα εσωτερικά. Σωστοί ακαδημαϊκοί θα ψηφίσουν σωστά πρόσωπα για εξωτερικά μέλη, και κακοί ακαδημαϊκοί λάθος. Εδώ μπορούμε να αναφέρουμε και την άποψη που λέει ότι το κράτος ή το ίδιο το ίδρυμα θα μπορούσε να βάλει και άλλους περιορισμούς για τα εξωτερικά μέλη. Βασικό θα μπορούσε να ήταν πχ να μην έχουν εμπλακεί σε οικονομικά σκάνδαλα. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο νομοθέτης αφήνει για την ώρα την επιλογή των εξωτερικών μελών στους καθηγητές και τον εκπρόσωπο των φοιτητών.

Εκπρόσωπος των φοιτητών;

6. Ο εκπρόσωπος των φοιτητών του ιδρύματος εκλέγεται από τους προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές και υποψήφιους διδάκτορες .

Μάλιστα. Τώρα ας περάσουμε στο ερώτημα "ποιές οι αρμοδιότητες του Συμβουλίου".

10. Το Συμβούλιο του ιδρύματος έχει τις ακόλουθες αρμοδιότητες:

α) τη χάραξη στρατηγικής για την ανάπτυξης του ιδρύματος σε τοπικό, εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και τη διαμόρφωση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του στο πλαίσιο της αποστολής και της πορείας του,

β) τη γενική εποπτεία και τον έλεγχο της λειτουργίας του ιδρύματος σύμφωνα με τον Οργανισμό και τον Εσωτερικό Κανονισμό,

ε) την ανάληψη πρωτοβουλιών για τη σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία και την οικονομία, τη συμβολή του στην ανάπτυξη της χώρας, καθώς και τη συνεργασία με εκπαιδευτικά ή μορφωτικά ιδρύματα και επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς της ημεδαπής ή της αλλοδαπής,

ζ) την έγκριση του ετήσιου τακτικού οικονομικού προϋπολογισμού και των τροποποιήσεών του, του τελικού οικονομικού απολογισμού του ιδρύματος, καθώς και του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων που αφορά το ίδρυμα,

θ) την έγκριση του ετήσιου απολογισμού των δραστηριοτήτων και της εν γένει λειτουργίας του ιδρύματος,

ι) την εκλογή του πρύτανη και των κοσμητόρων των σχολών και την παύση από τα καθήκοντά τους,

ιγ) τον ορισμό ή μη διδάκτρων και του ύψους τους για τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών του ιδρύματος, ύστερα από γνώμη της κοσμητείας της σχολής μεταπτυχιακών σπουδών.

Εδώ είναι η μοναδική αναφορά που γίνεται στα δίδακτρα. Στην Ελλάδα ως τώρα υπάρχουν μεταπτυχιακά με δίδακτρα και μεταπτυχιακά χωρίς δίδακτρα. Δεν είναι κάτι καινούριο. Εδώ σας παραθέτω ένα site στο οποίο μπορείτε να δείτε ποια μεταπτυχιακά είναι δωρεάν και ποια με δίδακτρα σήμερα. Δεν αλλάζει κάτι με το υπάρχον νομοσχέδιο. Εδώ θα βρείτε μια τοποθέτηση της Διαμαντοπούλου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Το τελικό συμπέρασμα είναι πως το συμβούλιο κάνει τα πάντα. Ας δούμε την συνέχεια.

Για να δούμε τώρα για τον πρύτανη.

14. Ως πρύτανης εκλέγεται καθηγητής πρώτης βαθμίδας αναγνωρισμένου κύρους Α.Ε.Ι. της ημεδαπής ή της αλλοδαπής, με ελληνική ιθαγένεια, γνώση της ελληνικής γλώσσας και ικανή διοικητική εμπειρία.

 Δηλαδή το καινούριο είναι πως μπορεί να είναι πρύτανης καθηγητής εκτός πανεπιστημίου.

Ενδιαφέρον σκεπτικό αυτό, το οποίο βέβαια δημιούργησε τεράστιες αντιδράσεις στον κύκλο των καθηγητών. Πώς εκλέγεται ο πρύτανης;

15. α) Ο πρύτανης εκλέγεται από το Συμβούλιο του ιδρύματος, ύστερα από διεθνή πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος, η οποία εκδίδεται από τον πρόεδρο του Συμβουλίου.

γ) Ο πρύτανης εκλέγεται με φανερή ψηφοφορία, με πλειοψηφία των τεσσάρων πέμπτων του συνόλου των μελών του Συμβουλίου, για θητεία τεσσάρων ετών.

Δηλαδή ο πρύτανης εκλέγεται από το συμβούλιο εσωτερικών-εξωτερικών-φοιτητή.

Τέλος ας δούμε τι γίνεται με τη Σύγκλητο. Στα γρήγορα:

20. Ο συνολικός αριθμός των μελών της Συγκλήτου που έχουν δικαίωμα ψήφου δεν μπορεί να υπερβαίνει τα είκοσι και αποτελείται από:

α) τον πρύτανη,

β) τους κοσμήτορες,

γ) εκπροσώπους των καθηγητών με διετή θητεία μη ανανεούμενη, ο αριθμός των οποίων είναι ανάλογος προς τον αριθμό των σχολών του ιδρύματος και οι οποίοι εκλέγονται από τη γενική συνέλευση της σχολής, σύμφωνα με τα οριζόμενα στον οικείο Οργανισμό,

δ) έναν εκπρόσωπο των προπτυχιακών φοιτητών, έναν των μεταπτυχιακών φοιτητών και έναν εκπρόσωπο των υποψήφιων διδακτόρων, όπου υπάρχουν, οι οποίοι εκλέγονται για ετήσια θητεία χωρίς δυνατότητα επανεκλογής,

ε) έναν εκπρόσωπο κάθε κατηγορίας προσωπικού που προβλέπεται στα άρθρα 28 και 29, με διετή θητεία, χωρίς δυνατότητα επανεκλογής, που εκλέγεται από ενιαίο ψηφοδέλτιο με καθολική ψηφοφορία των μελών της οικείας κατηγορίας προσωπικού και συμμετέχει, με δικαίωμα ψήφου, όταν συζητούνται θέματα που αφορούν ζητήματα της αντίστοιχης κατηγορίας προσωπικού.


Αρμοδιότητε Συγκλήτου;

21. Στη Σύγκλητο ανήκουν οι ακόλουθες αρμοδιότητες:

α) η διατύπωση γνώμης προς το Συμβούλιο του ιδρύματος για τον Οργανισμό, σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 5,

β) η διατύπωση σύμφωνης γνώμης προς το Συμβούλιο του ιδρύματος για τον Εσωτερικό Κανονισμό, σύμφωνα με το άρθρο 6,

γ) η διατύπωση γνώμης προς το Συμβούλιο του ιδρύματος για ίδρυση ή κατάργηση, συγχώνευση, κατάτμηση, μετονομασία ή αλλαγή έδρας σχολών,

δ) η διατύπωση γνώμης προς τον πρύτανη για την οργάνωση ή την κατάργηση προγραμμάτων σπουδών,

..... μπλα μπλα... μπλα.. 
Ο ρόλος της δηλαδή είναι καθαρά συμβουλευτικός.

      Δηλαδή η Σύγκλητος είναι το πανεπιστήμιο το ίδιο με τους εκπροσώπους τους. Κατά την γνώμη μου είναι κακό το γεγονός πως η Σύγκλητος παίζει καθαρά και μόνο συμβουλευτικό λόγο. Το προσωπικό του πανεπιστημίου πρέπει να έχει πιο σοβαρό λόγο στις εξελίξεις, και θα έπρεπε η διαφάνεια (που έλειπε τόσο καιρό) να επιτευχθεί και με άλλους τρόπους. Με αυτόν τον τρόπο στην ουσία όλες οι εξουσίες συγκεντρώνονται στο ολιγομελές Συμβούλιο. Εδώ είναι μία πτυχή που σηκώνει μεγάλο διάλογο.




Αυτό είναι ότι περιλαμβάνει ο νέος νόμος πλαίσιος για τις αλλαγές στην διοίκηση. Τα παρουσίασα όσο πιο απλά μπορούσα, χωρίς να βγάλω κάτι σημαντικό. Οπουδήποτε υπήρξε δικό μου σχόλιο, το ξέκαθαρισα λέγοντας πως πρόκειται για προσωπική άποψη.

Προσωπικά πιστεύω ότι πρόκειται για ένα πολύ τεχνοκρατικό μοντέλο που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο πολύ ορθολογικά. Ίσως υπερβολικά θα έλεγα. Δεν γνωρίζω προσωπικά αν θα έχει τα θεμιτά αποτελέσματα. Δυστυχώς αφήσαμε το πανεπιστήμιο να γίνει τόσο μπάχαλο, ώστε τώρα να μας προτείνεται το άλλο άκρο. Πρόκειται για ένα κομμάτι που επιδέχεται διάλογο. Καταρχήν εδώ θα βρείτε ένα καλά δομημένο άρθρο με τον αντίλογο στο συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχουν και πολλά άρθρα βέβαια που τίθονται υπέρ των συγκεκριμένων αλλαγών. Το θέμα είναι ο καθένας να είναι ορθά ενήμερος- κυκλοφορεί πολλή παραταξιακή/σχηματική/καθηγητική προπαγάνδα που έχει να κάνει καθαρά με αρχηγιλίκια και συμφέροντα. Και μετά να πράξει όπως του υποτάσσει η κρίση του.


Θα ακολουθήσουν και άλλα άρθρα για την καλύτερη ενημέρωση όλων μας. Για όλους τους τομείς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.