Λίγα πράγματα θα μου μείνουν από τις εξεταστικές και αυτά δεν θα έχουν να κάνουν με τα μαθήματα. Πάντως το πρώτο και σημαντικότερο που θα μου μείνει είναι τα βραδινά πριν δώσω που ακόμα παλεύω να βγάλω την ύλη του μαθήματος. Συνοδεία έχω χαλαρή μουσική. Mazzy Star, Bob Dylan, Portishead, Death in Vegas, Radiohead και πολλοί άλλοι μεγάλοι έδιναν αρμονική κίνηση στις σημειώσεις μου. Επίσης κάτι τέτοια βράδια σαν και το σημερινό, θέλω να κάνω ένα διάλειμμα συχνά πυκνά, και να γράψω διάφορα σε αυτό το μπλόγκ, άλλα που να βγάζουν νόημα και άλλα όχι. Εξαρτάται κυρίως από τη συναισθηματική φόρτιση που μου βγάζει η μουσική. Τέρμα όμως, αρκετά αναφερθήκαμε στην ατμόσφαιρα, τώρα περνάω στα σοβαρά.
Σήμερα θα αναφερθώ σε κάτι που με απασχολεί μια βδομάδα. Για μένα αποτελεί συμπέρασμα ζωής. Θεωρώ ότι πρέπει να το αποδεχτώ πια, όσο σκληρό και αν είναι, και να κοιτάξω να προσαρμοστώ.
Αφορμή ήταν τα όσα συνέβησαν το προηγούμενο Σάββατο στο ντέρμπυ Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Σημείωση: δεν είναι καθόλου αθλητικό το άρθρο και δεν έχει σχέση με τα χίλια μύρια ποστ που έχουμε δει-κάνει στο facebook. Για αυτό δεν θα αναφερθώ καθόλου στο τι έγινε σε αυτό το παιχνίδι. Το point του άρθρου είναι άλλο:
Η εξουσία του δυνατού φαντάζει τόσο κυνική και άδικη στα μάτια του αδυνάμου. Ο ισχυρός ακόμα και όταν δει ότι χάνει το παιχνίδι, θα κάνει τα πάντα -ηθικά / ανήθικα, νόμιμα / παράνομα- προκειμένου να είναι αυτός ο νικητής, να παραμείνει δηλαδή ο ισχυρός. Και στο τέλος θα πανηγυρίσει για τη νίκη του - χρειάζεται επιβεβαίωση-, και ως ισχυρός μάλιστα θα είναι εκείνος που θα γράψει την ιστορία. Όλο αυτό φαίνεται τόσο άδικο και απίθανο στα μάτια του αδύναμου, ο οποίος μπορεί να πάλεψε με όλο του το είναι, και μπορεί ακόμα να δει και τον αγώνα του να μπαίνει στα αρχεία. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτό συμβαίνει στη ζωή, την οποία προτιμώ να την παρομοιάζω με τη λέξη "φύση" και όχι με τη λέξη "ζούγκλα". Λύση; Να κάνεις τα πάντα από εδώ και πέρα στη ζωή σου για να είσαι εσύ με τους δυνατούς ή να διαλέξεις να παλεύεις μια ζωή με τους ηττημένους περιμένοντας την στιγμή που θα γυρίσει ο τροχός (στιγμή που μπορεί όμως να αργήσει πάααρα πολύ και όταν έρθει να μην κρατήσει πολύ). Εδώ μπαίνει ο χαρακτήρας και οι προσωπικές επιλογές του κάθε ενός. Δεν μπορείτε πάντως να λέτε "δεν το 'ξερα". Εσύ διάλεξες το πεδίο της μάχης που θα αγωνιστείς.
Και μην μου αρχίσετε να μου λέτε "σιγά τον αδύναμο τον βάζελο". Ήταν αδύναμος στο ποδόσφαιρο χωρίς διοίκηση να τον υπερασπιστεί απέναντι σε έναν "μεγαλοτσιφλικά" Ολυμπιακό. Όπως αντίστοιχα ήταν αδύναμος και ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ τις προηγούμενες χρονιές απέναντι σε έναν "τύραννο" Παναθηναϊκό.
Πως το ποδόσφαιρο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας έτσι; Τώρα όπως ίσως είδατε στο προηγούμενο ποστ μου, οι χώρες της Ανατολής πυροβολούνε αμάχους σε ειρηνικές πορείες. Σκοτώνουν ανθρώπους που απλά "παλεύουν με την πυγμή των λόγων τους" για ένα καλύτερο μέλλον και επειδή είναι πολλοί και η εξουσία φοβάται μην χάσει, επιστρατεύει όλα τα μέσα.
Είσαι εργαζόμενος και έχεις προσφέρει πάρα πολλά στην επιχείρησή σου; Αν διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου ζητώντας έναν πιο σεβαστό μισθό για την προσφορά σου, ακούς απλά ένα "όχι", τόσο άδικο, τόσο πικρό, ειδικά αν έχεις την ατυχία να βλέπεις το χρήμα που διαχειρίζονται οι "ισχυροί".
Ξέρω.. έχω γίνει πολύ ορθολογιστής τελευταία.. Όχι δεν είναι ακριβώς έτσι.. Τώρα θα πατήσω "δημοσίευση ανάρτησης" και θα συνεχίσω το διάβασμα. Και η μουσική θα συνεχίσει να παίζει λες και δεν άλλαξε τίποτα. Περιέργη η ζωή πάντως... Ισχυροί και αδύναμοι σε έναν αγώνα εξουσίας χωρίς πραγματικά κανέναν νικητή και κανένα όφελος... και για κανέναν λόγο... Μουσική... Play... Και μακάρι να γράψω το χλωμό 5 αύριο γιατί θα συνεχίσω να σας πρήζω τον Σεπτέμβρη.
Σήμερα θα αναφερθώ σε κάτι που με απασχολεί μια βδομάδα. Για μένα αποτελεί συμπέρασμα ζωής. Θεωρώ ότι πρέπει να το αποδεχτώ πια, όσο σκληρό και αν είναι, και να κοιτάξω να προσαρμοστώ.
Αφορμή ήταν τα όσα συνέβησαν το προηγούμενο Σάββατο στο ντέρμπυ Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Σημείωση: δεν είναι καθόλου αθλητικό το άρθρο και δεν έχει σχέση με τα χίλια μύρια ποστ που έχουμε δει-κάνει στο facebook. Για αυτό δεν θα αναφερθώ καθόλου στο τι έγινε σε αυτό το παιχνίδι. Το point του άρθρου είναι άλλο:
Η εξουσία του δυνατού φαντάζει τόσο κυνική και άδικη στα μάτια του αδυνάμου. Ο ισχυρός ακόμα και όταν δει ότι χάνει το παιχνίδι, θα κάνει τα πάντα -ηθικά / ανήθικα, νόμιμα / παράνομα- προκειμένου να είναι αυτός ο νικητής, να παραμείνει δηλαδή ο ισχυρός. Και στο τέλος θα πανηγυρίσει για τη νίκη του - χρειάζεται επιβεβαίωση-, και ως ισχυρός μάλιστα θα είναι εκείνος που θα γράψει την ιστορία. Όλο αυτό φαίνεται τόσο άδικο και απίθανο στα μάτια του αδύναμου, ο οποίος μπορεί να πάλεψε με όλο του το είναι, και μπορεί ακόμα να δει και τον αγώνα του να μπαίνει στα αρχεία. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτό συμβαίνει στη ζωή, την οποία προτιμώ να την παρομοιάζω με τη λέξη "φύση" και όχι με τη λέξη "ζούγκλα". Λύση; Να κάνεις τα πάντα από εδώ και πέρα στη ζωή σου για να είσαι εσύ με τους δυνατούς ή να διαλέξεις να παλεύεις μια ζωή με τους ηττημένους περιμένοντας την στιγμή που θα γυρίσει ο τροχός (στιγμή που μπορεί όμως να αργήσει πάααρα πολύ και όταν έρθει να μην κρατήσει πολύ). Εδώ μπαίνει ο χαρακτήρας και οι προσωπικές επιλογές του κάθε ενός. Δεν μπορείτε πάντως να λέτε "δεν το 'ξερα". Εσύ διάλεξες το πεδίο της μάχης που θα αγωνιστείς.
Και μην μου αρχίσετε να μου λέτε "σιγά τον αδύναμο τον βάζελο". Ήταν αδύναμος στο ποδόσφαιρο χωρίς διοίκηση να τον υπερασπιστεί απέναντι σε έναν "μεγαλοτσιφλικά" Ολυμπιακό. Όπως αντίστοιχα ήταν αδύναμος και ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ τις προηγούμενες χρονιές απέναντι σε έναν "τύραννο" Παναθηναϊκό.
Πως το ποδόσφαιρο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας έτσι; Τώρα όπως ίσως είδατε στο προηγούμενο ποστ μου, οι χώρες της Ανατολής πυροβολούνε αμάχους σε ειρηνικές πορείες. Σκοτώνουν ανθρώπους που απλά "παλεύουν με την πυγμή των λόγων τους" για ένα καλύτερο μέλλον και επειδή είναι πολλοί και η εξουσία φοβάται μην χάσει, επιστρατεύει όλα τα μέσα.
Είσαι εργαζόμενος και έχεις προσφέρει πάρα πολλά στην επιχείρησή σου; Αν διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου ζητώντας έναν πιο σεβαστό μισθό για την προσφορά σου, ακούς απλά ένα "όχι", τόσο άδικο, τόσο πικρό, ειδικά αν έχεις την ατυχία να βλέπεις το χρήμα που διαχειρίζονται οι "ισχυροί".
Ξέρω.. έχω γίνει πολύ ορθολογιστής τελευταία.. Όχι δεν είναι ακριβώς έτσι.. Τώρα θα πατήσω "δημοσίευση ανάρτησης" και θα συνεχίσω το διάβασμα. Και η μουσική θα συνεχίσει να παίζει λες και δεν άλλαξε τίποτα. Περιέργη η ζωή πάντως... Ισχυροί και αδύναμοι σε έναν αγώνα εξουσίας χωρίς πραγματικά κανέναν νικητή και κανένα όφελος... και για κανέναν λόγο... Μουσική... Play... Και μακάρι να γράψω το χλωμό 5 αύριο γιατί θα συνεχίσω να σας πρήζω τον Σεπτέμβρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου