GEGEN- üBER

Η θέση του παρατηρητή. Μία πολύ σημαντική παρατήρηση, σε κάθε σχεδόν πείραμα. Από την αρχή κοιτάμε να δούμε τι θέση έχει ο παρατηρητής σε σχέση με το σύστημα αναφοράς. Και προφανώς αυτό πρέπει να συμβαίνει παντού, και όχι μόνο στη φυσική.
Αυτό πρέπει να συμβαίνει και στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Σύστημα αναφοράς είσαι εσύ. Ο εαυτός σου.
Σήμερα ο κάθε ένας έχει μάθει να βάζει σε μία συγκεκριμένη θέση τον παρατηρητή. Ποιά; Απέναντι του. Απέναντι. Ο κάθε άλλος, μου είναι εχθρός. Θα τον έχω απέναντι, να βλέπω τις κινήσεις του και να 'μαι έτοιμος να του επιτεθώ.
Είμαι εγώ εδώ, και συ, ο συνομιλητής μου, ο συνάδελφος μου, ο συμφοιτητής μου, ο γονιός μου, ο αδερφός μου, ο αναγνώστης αυτού του κειμένου, ο καθηγητής μου, ο δικηγόρος μου, ο συγγενής μου, ο γιατρός μου, ο χ,ψ τέλος πάντων άνθρωπος έχεις μία θέση μόνο: απέναντι μου.
Πόσο μεγάλο λάθος. Τεράστιο. Λες και είμαστε στο πεδίο της μάχης και πολεμάμε σώμα με σώμα, ο ένας απέναντι από τον άλλο, μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν λέω, μπορεί να φταίει και η σύγχρονη ανταγωνιστική κοινωνία, με τα ατομοκεντρικά πρότυπα της. Μπορεί να φταίει και ο ίδιος ο συνάνθρωπος γιατί δεν θέλησε και ο ίδιος να τοποθετηθεί σε άλλη θέση στο χώρο. Πάρα αυτά, η συγκεκριμένη στάση παραμένει τραγική.
Άτομα που αγαπάμε τους βλέπουμε σαν εχθρούς μας, άτομα που μας αγαπάνε δεν τους αφήνουμε να μας αγαπήσουν- τους κρατάμε σε απόσταση ενός "σπαθιού" απέναντι μας. Άτομα που θα μας απλώσουν το χέρι απλά για βοήθεια, θα τους το κόψουμε με τη μία, γιατί θα φοβηθούμε μήπως η παλάμη τους προορίζεται για μπουνιά στο πρόσωπό μας.
Κάποιος είχε πει κάποτε αν θυμάμαι καλά, "αγάπη δεν είναι να κοιτάς τον άλλο στα μάτια, είναι να κοιτάς όπου κοιτάει και αυτός". Τι σοφή κουβέντα. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε σαν εχθρούς μας τουλάχιστον τα άτομα που θέλουν να είναι δίπλα μας με κάθε κόστος. Ακόμα και σε μάχη να είμαστε, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως όσο πιο πολύ είναι γύρω του, τόσο πιο δύσκολα τον προσεγγίζει ο εχθρός.

Υ.Γ. Σίγουρα, υπάρχει και το ενδεχόμενο άγνωστε φίλε να γουστάρεις να έχεις τους άλλους απέναντι σου. Να σε κάνει να νιώθεις πιο μάγκας, πιο ανεξάρτητος σε έναν εξαρτημένο από το χώμα κόσμο. Πολύ ευχαρίστως τότε, μην κάνεις καμιά προσπάθεια να αλλάξεις, και βάλε αυτό το κείμενο στη θέση που του αρμόζει... Απέναντι σου...

ΕΝ ΛΕΥΚΩ

Μαύρη η νύχτα έξω. Ε, ας την κάνουμε άσπρη. Πώς; Ακούγοντας το "Εν Λευκώ" της Νατάσας Μποφίλιου! Ναι, δεν πάω καλά το ξέρω. Βασικά απλά άκουσα έναν στίχο από αυτό το όμορφο κομμάτι και μου φάνηκε "κάπως". "Κάπως", σαν να μην συμφωνώ αλλά όλοι οι άλλοι γύρω μου να συμφωνούν. Τον σκεφτόμουνα κανά δυο μέρες. Τελικά κατέληξα πως απομονώνοντας τον στίχο δεν μπορώ να κρίνω. Έτσι πήρα όλο το κομμάτι, διάβασα τους στίχους και κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα δικά μου, ανάλυση των στίχων δικιά μου. Μην παρεξηγούμαστε. Έτσι είναι η τέχνη, σε κάθε έναν βγάζει διαφορετικά πράγματα.

Ο στίχος ήταν:
Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

Ακολουθεί βίντεο με το κομμάτι και τους στίχους και μετά μία προσπάθεια να καταλάβω ορισμένα πράγματα.




Καταρχήν. Το λευκό είναι και δεν είναι χρώμα. Είναι το άχρωμο χρώμα. Μια λευκή ζωή είναι μια ζωή που δεν της δίνεις το χρώμα σου, την αφήνεις απαράλλαχτη. Και πώς δίνει κάποιος χρώμα στη ζωή του; Κάνοντας! Πράττοντας! Παίρνοντας τα πράγματα στα χέρια του! Το κομμάτι κατά την ταπεινή μου γνώμη αναφέρεται στους ανθρώπους που δεν δίνουν χρώμα στη ζωή τους, που μένουν παθητικοί και δεν κυνηγούν όλα αυτά που αγαπούν.

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου, γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο, βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου, και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω.
Ζω εν λευκώ, βλέπω λευκή τη ζωή μου γιατί δεν έκανα κάτι για να την αλλάξω. Λευκή και η τύχη γιατί πολύ απλά δεν ρίσκαρα για να έχω τύχη (έστω και "μαύρη γκαντεμιά"). Δεν ρίσκαρα γιατί φοβήθηκα το μετά, το οποίο στην ουσία όμως θα το γνωρίσω και θα το κρίνω μόνο από το μετά του, τις συνέπεις του και ποτέ από πριν, οπότε κακώς έμεινα άπραγος.


Αν είχα θάρρος για να πω το έλα, τώρα δε θα’ χα τη φωτιά στο αίμα, αν είχε χρώμα θα’ ταν άσπρη τρέλα, αν είχε σώμα θα’ ταν πάλι ψέμα.
Δεν έδειξα θάρρος. Δεν κυνήγησα αυτά που αγάπησα. Δεν τους ζήτησα να έρθουν κοντά μου. Πέρασε ο καιρός όμως και τώρα πια με καίει η περιέργεια και το γαμώτο. Με καίει που δεν το έκανα και μετανιώνω για αυτό. Μετανιώνω που η ζωή μου διακατέχεται από μία λευκή τρέλα, μια αυταπάτη ότι έζησα.


Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο, σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου, κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο, που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου. Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη, και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει, να’ χει το μέλλον μου να επιλέξει, ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.
Μένω άπραγος. Όπως δεν τολμάω να μιλήσω, να πω αυτά που νιώθω, έτσι δεν τολμώ να κουνηθώ να δείξω τα αισθήματα μου. Βλέπω ότι η ζωή μου είναι βουβή, ζητάω να μάθω το γιατί. Δικαιολογώ τον εαυτό μου μεταμφιέζοντας την σιωπή σε κάτι που μοιάζει με λέξη, αλλά μόνο λέξη δεν είναι. Θέλω να ξαναγυρίσει το παρελθόν να το αλλάξω, να κάνω αυτή τη φορά.


Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ…
Τίποτα σημαντικό. Άχρωμη η ζωή, χωρίς συγκινήσεις, χωρίς αγάπη, χωρίς κάτι να αξίζει. Λευκή ζωή. Τα πάντα όλα αυτό το δίστιχο.


Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου καλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοι. Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει. Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος, τώρα δε θα’ τανε φωτιά στο αίμα, αν είχε χρώμα θα’ ταν άσπρο ο φόβος, αν είχε σώμα θα’ ταν σαν κι εμένα.Οι φίλοι μου, οι ενεργοί φίλοι μου στη ζωή μου λένε: "Κάνε κάτι! Μην μείνεις παθητικός!" Εγώ τον χαβά μου. Υπερβάλω, γίνομαι θύμα των άχρωμων φόβων μου και διστάζω. Μετά θα πω δίκιο είχαν και θα με καίει το παρελθόν σαν απωθημένο μέσα μου.

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε, κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις, κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε, πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.Τι με καίει όμως μέσα μου; Με καίει η αγάπη. Η αγάπη που ποτέ δεν έζησα. Δεν έζησα γιατί και άλλοι -όχι μόνο εγω- ζούνε εν λευκώ. Δίστασαν, δεν μου παν ποτέ τι ένιωθαν. Φταίω και εγώ όμως που δεν την έζησα γιατί ποτέ δεν προσπάθησα να τους κάνω να εξωτερικεύσουν τα αισθήματα τους. Η αγάπη δεν υπάρχει ποτέ σε έναν. Η φράση "σ' αγαπώ" δεν βγαίνει πότε μόνο από μία καρδιά. Αν θέλω να δω την αγάπη να καίει στις φλέβες μου ζωντανή, και όχι σαν μια φαντασία που έμεινε απωθημένο, πρέπει να σταθώ στο ύψος της. Πρέπει να παίξω μαζί της, και να βοηθήσω και τον άλλο να παίξει μαζί της. Love is a game, and the winner is the one who shouts "i love you" louder.


Και σε λυπούνται που δεν το’ χεις νιώσει, κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος, και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση, πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος. Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα, δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο, κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα, εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω. Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω, μ’ αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα, τους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω, με μια ελπίδα να’ ναι σαν κι εμένα.Ποντάρω λίγα ενώ έχω πολλά αισθήματα να δώσω. Δεν πάω ρέστα ακόμα και αν έχω το καλύτερο φύλλο. Και δυστυχώς για αυτό ποτέ δεν θα κάνω την γερή μπάζα, που θα δώσει χρώμα στη ζωή μου. Θα 'μαι πάντα ένας απαθής παίκτης στο παιχνίδι της αγάπης. Οι άλλοι στο τραπέζι θα με λυπούνται. Με τόσες μάρκες αισθημάτων, έχει τόσα να δώσει, κρίμα που δεν μπαίνει θα λένε. Θα συμφωνώ μαζί τους. Αλλά κάθε φορά που θα με ρωτάνε, θα φεύγω. Θα λέω "ίσως την επόμενη φορά να ποντάρω περισσότερα", ελπίδα που δεν πιστεύω, απλά για να φύγω από την δύσκολη θέση. Άχρωμη ελπίδα σαν και μένα.

Τίποτα σημαντικό ζω μονάχα εν λευκώ…

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

LIVE TO DIE

Θάνατος. Όλοι τον φοβούνται μα όλοι τον επιδιώκουν. Αλήθεια άμα βάλουμε σε ζυγαριά τη ζωή και τον θάνατο, υπάρχει φορά που ο θάνατος θα 'ταν καλύτερος από τη ζωή; Και το αντίστροφο, μια ζωή που θα 'ταν χειρότερη και από θάνατο;
Ζήτημα που ανέκαθεν απασχολούσε την ανθρωπότητα. Από τον Σπαρτιάτη πολεμιστή που ο θάνατος για την πόλη-κράτος ήταν πολύ πιο επιθυμητός από μία δειλή ζωή, τον φιλόσοφο που προτίμησε να πεθάνει από το να αρνηθεί τις ιδέες του, τον μαθηματικό που διάλεξε την μάχη με τον χάρο από το να ζήσει χωρίς την κοπέλα που αγαπούσε, τον πολιτικό που έβαλε προσωπικούς του φρουρούς πολιτικούς του αντιπάλους διαλέγοντας είτε να ζήσει σε ένα ειρηνικό κράτος είτε να πεθάνει υπό συνθήκες εμφυλίου.
Όλες οι περιπτώσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Τον έρωτα. Τον έρωτα για τον άνθρωπο, τη ζωή, την τιμή, τον έρωτα για τον ίδιο τον έρωτα. Τον έρωτα που τόσο καλά ξέρει να τυφλώνει το μυαλό. Το μυαλό που τόσο καλά είναι προσηλωμένο στην υπόθεση επιβίωση. Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί ανέκαθεν, το βασικό όργανο του ανθρώπου είναι η καρδιά; Γιατί είναι το πρώτο όργανο που μαθαίνει κάποιος, το πιο δημοφιλές κτλ; Όχι, δεν θέλω επιστημονικού τύπου απαντήσεις, πως γιατί από εκεί περνά όλο το αίμα. Γιατί οι σύγχρονες κοινωνίες είναι τρανή απόδειξη πως χωρίς ή με λαβωμένο μυαλό μπορείς να ζήσεις, χωρίς όμως ή με λαβωμένη καρδιά η ζωή γίνεται αβίωτη.
Όταν η καρδιά δέχεται το πλήγμα, ο θάνατος φαντάζει ουτοπία σε σχέση με τη ζωή. Κάποιος θα πει, εδώ υπάρχουν άνθρωποι με τόσα προβλήματα, επειδή είναι πληγωμένοι θα σκάσουν; Προσωπικά, δεν έχω ακούσει άστεγο, φτωχό, ναρκωμανή να εύχεται να πεθάνει. Άλλα πράγματα εύχονται αυτοί. Έχω ακούσει γιαγιά που μόλις πέθανε ο άντρας της να παρακαλάει τον Θεό να την πάρει. Έχω δει άτομα να χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα και να μην είναι ποτέ ξανά ίδια. Έχω δει ένα ζευγάρι ναρκωμανών ξάπλα στο πεζούλι αγκαλιασμένους και να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο στον κόσμο.
Και όμως εκεί που ο έρωτας σε ρίχνει έρχεται η αγάπη να σε ανεβάσει. Υπάρχουν στιγμές ζωής που καλύτερα να 'χες πεθάνει, ναι. Όμως ο θάνατος έρχεται μόνο σε αυτούς που δεν κατάφεραν να τον κερδίσουν. Ο θάνατος αφορά μόνο τους δειλούς που δεν κυνήγησαν τα όνειρα τους. Άσε την καρδιά σου να αγαπήσει. Θα σε γεμίσει όνειρα, θα σε κάνει να τα κυνηγήσεις, θα σου πει πως ακόμα και αν πληγωθείς, δεν τα παρατάς τόσο εύκολα.

Ναι, ίσως καλύτερα να σταμάταγε η ζωή μου εκεί, να πέθαινα ευτυχισμένος να μην ζούσα την θλίψη. Όμως ζω για να πεθάνω, γιατί χωρίς αυτήν την θλίψη η ζωή δεν θα είχε νόημα, χωρίς τον πόνο δεν υπάρχει χαρά. Και επειδή κάποια μέρα όντως βιολογικά θα πεθάνω θέλω ως τότε να τα ζήσω όλα- καλά κακά. Ζω για να πεθάνω.

13

Gabriel Jose Garcia Marquez. Σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας βραβευμένος με νόμπελ λογοτεχνίας.
Pablo Picaso. Τα λόγια είναι περιττά.
13 ατάκες τους. 13 ατάκες για τη ζωή που κάνουν τον άνθρωπο καλλιτέχνη. Γιατί όπως έλεγε και ο Picaso «το ζήτημα δεν είναι τι κάνει ο καλλιτέχνης, αλλά τι είναι» .

X - FUCKTOR

Τα μίντια ψάχνουν για θέματα. Η τηλεόραση ψάχνει για θέματα. Βλέπεις στις εκπομπές, να πάει δημοσιογράφος να ακούει τον κάθε -που λέει ο λόγος- τρελό που θέλει να μας πει το μακρύ του και το κοντό του. Υπάρχουν πια πολλές άλλες εκπομπές που σατιρίζουν τέτοιου είδους ρεπορτάζ.
Ένα νέο ταλέντο πάντα είναι ένα πολύ επικερδές θέμα. Για αυτό υπάρχουν και πολλά talent-show. Γενικά το show είναι κάτι πολύ επικερδές. Έστω και αν πρόκειται για show κοροϊδίας προς τον πρωταγονιστή. Είναι για τα μίντια και αυτό ένα θέμα.

Και υπάρχουν άπειρα άτομα που θα προθημοποιούνταν να δώσουν μέχρι και ό,τι πιο πολύτιμο έχουν για λίγα δευτερόλεπτα διασημότητας. Στην Ελλάδα αυτή η εκμετάλλευση ενσαρκώθηκε στο jet aim. Στο εξωτερικό πέρασε σε ένα νέο επίπεδο, αυτό της τρέλας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: William Hung. Ακολουθούν τρία βίντεο. Στο πρώτο βλέπουμε την audition του συγκεκριμένου κυρίου. Η Αμερική όμως ήθελε και άλλο. Στο δεύτερο το βίντεο κλιπ του. Και στο τρίτο, βλέπουμε τον πια χοντρό μετά από τα πολλά τουρνέ και τα "λεφτά δημοσιότητας" William. Και η απορία μου είναι, ποιανού η νοημοσύνη υποτιμάται τώρα; Του William από τους κριτές, εμάς από τον William, ή όλων από ένα σάπιο σύστημα κυνηγητού ενός κενού αμερικάνικου ονείρου; Γιατί ποιός στην ουσία είναι ευτυχισμένος από αυτό το ΚΕΝΟ όνειρο; Ο William που απολαμβάνει την ειρωνική αποδοχή του κόσμου; Τα πλήθη που τον ακούνε και γελάνε μαζί του; Τι ρωτάω βραδιάτικα. Χρόνια μου πολλά.

ΦΛΕΒΑ... ΜΙΑ ΧΡΥΣΟΥ ΜΙΑ ΜΠΡΟΥΝΤΖΟΥ

Η ζωή του καλλιτέχνη είναι μια κυκλοθυμικότητα. Μία έντονη εναλλαγή συναισθημάτων. Από τη χαρά στη λύπη, από την ζωή στον θάνατο. Τύχη ή τελικά ατυχία να έχει κάποιος καλλιτεχνική φλέβα στον κόσμο αυτό άραγε...
Ο καλλιτέχνης ζει σε έναν κόσμο έντονα συναισθηματικά φορτισμένο. Δέχεται άπειρα ερείσματα από το περιβάλλον του, ειδικά με τη μορφή που έχει η σημερινή κοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις. Και οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν. Πράγματα που για άλλους περνάνε ίσως και απαρατήρητα ή που απλά σχολιάζονται, σε αυτόν βρίσκουν τη δικιά τους νότα μες στην καρδιά του. Βλέπουν την ομορφιά σε μια ιδιομορφία του σώματος σου, προσπαθούν να ακούσουν τον χτύπο της καρδιάς σου, εκφράζουν σε λόγια την λάμψη που εκπέμπει όλη η ανθρώπινη ύπαρξη. Επίσης όμως νιώθουν όλη τη θλίψη γύρω τους, βλέπουν τις γκριμάτσες δυστυχίας στα πρόσωπα των ανθρώπων, η δυστυχία και η ματαιότητα του κόσμου δεν τους περνάει απαρατήρητη.
Η ευχή της καλλιτεχνικής φλέβας είναι συνάμα και κατάρα. Δεν είναι τυχαίο που πχ ένας από τους πιο πετυχημένους κωμικούς του αιώνα μας, o Jim Carrey πάσχει από κατάθλιψη. Κωμικοί καλλιτέχνες που αδημονούν να κάνουν τον κόσμο να χαμογελάσει σε αυτήν την γλυκόπικρη ζωή.
Αυτή η φλέβα κάνει τον καλλιτέχνη ευαίσθητο. Ευαίσθητο στα συναισθήματα του κόσμου που θεσπέσια εκφράζει με τα έργα του, αλλά και ευαίσθητο στο περιβάλλον που δυστυχώς για να επιβιώσει χρειάζεται να είναι σκληρός.
Αλλά γεννήθηκε καλλιτέχνης και αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να ξέρεις τα πάντα περι τέχνης. Μπορεί να μην ξέρεις και τίποτα και να 'σαι ένας απλός εργάτης έστω και σε οικοδομή. Το θέμα είναι να έχεις μέσα σου αυτήν την ευαισθησία. Μια φορά στο παρελθόν, ένας μαθηματικός που έπαιζε και πιάνο, πήγε να φτιάξει ένα κομμάτι. Χρησιμοποίησε τις γνώσεις αρμονίας που είχε από τα μαθηματικά, και τις μουσικές γνώσεις του πιάνου. Το αποτέλεσμα; Ένα κομμάτι που οι μαθηματικοί χαρακτήρισαν ελαφρό-φρου-φρου καλλιτεχνικό και οι μουσικοί στείρο, τυποποιημένο και μαθηματικό.
Τελικά αξίζει να 'σαι καλλιτέχνης ή όχι; :P
Αξίζει, αρκεί να βρεις κάποια στιγμή τον χώρο σου. Και δεν θα ενοχλήσεις κανέναν. Θα κάτσεις σε μια γωνίτσα σκυφτός μες στη καρδιά του κόσμου και θα πεις : " Μόνο βλέπει ".

PASSION

Αυτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή. Αυτή τα καθορίζει όλα. Η γραμμή της ζωής, σε όποια παλάμη και αν βρίσκεται ή δεν βρίσκεται, είναι η γραμμή που χωρίζει το μίσος από την αγάπη. Η γραμμή του πάθους, γιατί ό,τι και αν έγινε σε αυτό το κόσμο, από τη μεγαλύτερη ως τη μικρότερη μεταβολή, είχε ένα βασικό κίνητρο: το πάθος. Ο μεγάλος στρατηγός παθιασμένος με τις ιδέες του και τις στρατηγικές του, ο διαρκής καλλιτέχνης παθιασμένος με την μελωδία των χρωμάτων γύρω του, ο τρελός επιστήμονας παθιασμένος με την αρμονία των αριθμών, όλοι είχαν πάθος για αυτό που έκαναν.

Το πάθος είναι ένα τεντωμένο σκοινί στο οποίο θα ακροβατείς μια ζωή μαζί με τα αισθήματα σου και με όπλο τα πιστεύω σου. Μια θα πέσεις από τη μία πλευρά, θα αγαπάς τα πάντα, θα σου φαίνεται μικρή η ζωή, ένα ποτήρι από ένα καινούριο χυμό, που ίσα ίσα θα μπορέσεις να καταλάβεις τι γεύση είχε όταν φτάσεις στο πάτο. Χωρίς να το καταλάβεις θα πέσεις από την άλλη πλευρά και ό,τι πριν αγάπαγες τώρα θα το μισείς. Το ποτήρι με το χυμό θα γίνει ένα κακοφτιαγμένο κοκτέηλ σε μεγάλο ποτήρι, που νιώθεις ότι πρέπει να το πιεις επειδή απλά το πλήρωσες.
Και μια ζωή θα ακροβατείς... θα ακροβατείς... Και δυστυχώς χωρίς πιστεύω, χωρίς να έχεις προσδιορίσει τον εαυτό σου υπάρχει ο κίνδυνος να πέσεις ολοκληρωτικά σε μία πλευρά. Ο χαρακτήρας σου είναι αυτός που θα σε κρατήσει. Δεδομένου όμως ότι τα πόδια σου θα ακουμπάνε πάντα στο σκοινί της ζωής, από την άκρη της μιας πλευράς θα βρεθείς απότομα στην άκρη της άλλης. Χωρίς να ξέρεις τον εαυτό σου, κινδυνεύεις να αγαπάς επικίνδυνα πράγματα που δεν αξίζουν την αγάπη σου και εύκολα να σε κάνουν να τα μισήσεις.

Κοιτάς τον καθρέφτη. Βλέπεις τον εαυτό σου. Μπορείς να παρατηρήσεις τις ρωγμές στο πρόσωπο σου, την ματαιότητα των πάντων, το μίσος που αφήνει ο χρόνος πάνω στο σώμα σου. Μπορείς όμως και να παρατηρήσεις τα μάτια σου, καθρέφτη της καρδιάς σου και του σοφότερου χαρακτήρα σου, δείγμα της αγάπης που αφήνουν οι φίλοι σου πάνω σου.

Η ζωή είναι το σχοινί. Το νόημα της ζωής σου είναι το πάθος. Για την εργασία, για τον άνθρωπο, για σένα. Το πάθος. Μπορεί να έχει δύο όψεις βέβαια, αλλά όσο ξέρεις τον εαυτό σου, κοίτα να το απολαύσεις...

AND SIR... WHAT ABOUT ITHAKI ???

"Σα βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. ..."

Ναι, κύριε Καβάφη είχατε και έχετε δίκιο. Για όσα λέτε στο ποίημα Ιθάκη.
Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο ζωής, μία Ιθάκη την οποία κυνηγάει. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ανακαλύψει καν που βρίσκεται, ενώ άλλοι ξέρουν εδώ και καιρό αλλά δεν κάνουν τίποτα για να την πλησιάσουν. Υπάρχει και η μικρή κατηγορία ανθρώπων που και ξέρουν και έχουν ανοίξει πανιά μπρος ολοταχώς για να την βρούν και να την κατακτήσουν.

Ναι, κύριε Καβάφη. Δίκιο έχετε για τη σημασία του ταξιδιού και για όλα. Όμως έρχεται μία στιγμή, που ο κάθε Οδυσσέας νιώθει πως βρίσκει το μονοπάτι για την δικιά του Ιθάκη. Αυτή η αύρα στον αέρα που σου λέει ότι βαδίζεις σωστά. Το ακούς στον χτύπο της καρδιάς των κυμμάτων, το νιώθεις στην ανάσα που χαϊδεύει τη θάλασσα, το βλέπεις στο χρώμα του νερού. Το αισθάνεσαι μέσα σου. Και εδώ έρχεται αυτό που θέλω να καταλήξω. Όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο, για όνομα του Θεού καπετάνιε! μην εγκαταλείψεις! Φτάνεις στην Ιθάκη, τώρα είναι που πρέπει να εντείνεις τους ρυθμούς σου, να τα δώσεις όλα! Δεν υπάρχει το "κάναμε ότι κάναμε, φτάσαμε ως εδώ και ας μας βγάλει τώρα το κύμα". Γιατί πολύ απλά δεν θα σε βγάλει το κύμα, θα σε ξεβράσει. Το τέλος είναι από τα πιο δύσκολα μέρη του ταξιδιού.
Και για την ακρίβεια, το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Και ας μην το λέει ο κύριος Καβάφης :-P . Όταν με το καλό βρείς την Ιθάκη και απολαύσεις τις χαρές της, τότε πρέπει να παλέψεις με όλη σου τη δύναμη για να τη κρατήσεις. Και την Ιθάκη και τον εαυτό σου. Δεν τελειώνει το ταξίδι. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αφήνουν τον εαυτό τους όταν νιώσουν ξάπλα στον άνετο καναπέ στο ανάκτορο τους στην Ιθάκη. Τα πάντα είναι μία πάλη. Θα παλέψεις να κρατήσεις και τον εαυτό σου ακέραιο και μεγαλοπρεπή, όπως όταν έκανε την έφοδο του για να κατακτήσει το παλάτι της. Θα παλέψεις όμως και για να κρατήσεις την Ιθάκη, που σαν όνειρο της ζωής σου θα έχει και πάρα πολλές απαιτήσεις. Μην ξεχνάς, και η Ιθάκη μπορεί να γίνει μια ρουτίνα και να πεθάνει μαζί με τον ίδιο σου τον χαρακτήρα δέκα φορές πιο εύκολα από ό,τι τους κατέκτησες.

Καλό ταξίδι λοιπόν και ένα μόνο tip: όλη η περιπέτεια, πες την Ιθάκη, πες την όνειρο ζωής, πες την ζωή είναι από μόνη της μία απόλαυση. Μία απόλαυση που μάλιστα δύσκολα συγκρίνεται με οποιουδήποτε άλλου είδους απολαύσεις. Ο χρόνος για το ταξίδι είναι αρκετός αλλά δυστυχώς μη αναστρέψιμος. Μη τον ξοδεύουμε λοιπόν άδικα σε πράγματα που πραγματικά δεν μας εκφράζουν. Και προπάντων, καλό θα 'ταν να μην τον μειώνουμε (πόσο μάλλον με μη αναστρέψιμες ενέργειες :-D ).

Ν.....ΟΧΙ;

Όχι. Όχι. Όχι. Τι άσχημη λέξη. Άσχημη. Σου κόβει τα φτερά. Σου στερεί τη δυνατότητα να κυνηγήσεις τον εαυτό σου, όπως εσύ θα 'θελες να 'ναι. Σε απομακρύνει από τη ζωή. Σου κλείνει πόρτες.
Ναι. Κάνε το και ας το μετανιώσεις. Αλλά κάντο. Κάποια στιγμή θα μετανιώσεις ούτως ή άλλος που δεν το 'κανες.
Προσβλήθηκε τώρα το όχι. Το βρίσαμε, το 'παμε άσχημο. Ε να κοιτάξουμε τα γονίδια σου τότε Mr No να δούμε. Έμ, πώς να μην είσαι άσχημη λέξη όταν έχεις γονιό τη λέξη εγώ; Βλέπεις; Τα πάντα είναι απλά.
Το όχι προέρχεται από τις ηλίθιες επιταγές του εγώ. Όχι δεν θα το κάνω αυτό, γιατί ντρέπομαι, γιατί φοβάμαι, γιατί δεν είμαι εγώ για τέτοια, γιατί δεν θα τα καταφέρω, γιατί η εικόνα του εγώ μου θα θιχτεί άμα το κάνω. Γιατί είμαι δέσμιος του ίδιου μου του εαυτού στην τελική, και μάλιστα του χωμάτινου εαυτού μου και όχι του άφθαρτου εκείνου που είναι σκοπός της ζωής μου να 'χω.
Ναι, γιατί θέλω να κάνω τη ζωή μου ξεχωριστή. Ναι, γιατί τα λάθη μου θα με κάνουν ακόμα καλύτερο. Ναι, γιατί όταν κοιτάω τον καθρέφτη θέλω να βλέπω τον εαυτό μου, και όχι σκέτο τον καθρέφτη. Ναι, γιατί στην τελική, γιατί όχι;;;;!!!
Μπορώ να πεθάνω και η ζωή (μέσω εμπειριών μου, που θα θυμούνται οι άλλοι) να αναβλίζει από μένα. Μπορώ επίσης και να ζω, και η ζωή να έχει πεθάνει προ πολλού μέσα μου. Η επιλογή είναι και θα είναι δική μου.

ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Ένα τέλειο κοριτσάκι μου είπε μία μέρα μία φράση που με παίδεψε για πολύ καιρό. "Βασικό συστατικό του έρωτα είναι ο θαυμασμός". Επί δύο μήνες προσπαθούσα να αποφασίσω άμα θα δεχτώ αυτή τη φράση. Μου 'ταν δύσκολο να πω ότι ισχύει γιατί μου είχε ακουστεί κάπως εγωιστική. Δηλαδή έλεγα τί είναι ο έρωτας; Μία συνεχής προσπάθεια να σε θαυμάζει ο άλλος; Τελικά πιστεύω το ξεκαθάρισα μέσα μου κάπως.
Ο θαυμασμός είναι βασικότατο χαρακτηριστικό για να ξεχωρίσεις κάποιον από τη μάζα. Άμα ένας άνθρωπος έχει κάποια στοιχεία που θαυμάζεις πάνω του, τον επιλέγεις από τους υπολοίπους και περνάς περισσότερο χρόνο μαζί του. Αυτό όμως δεν πάει κατ' ανάγκην στο ερωτικό κομμάτι. Μπορεί, και λογικά πρέπει να θαυμάζεις τον κολλητό σου, την οικογένεια σου και γενικά τους ανθρώπους που αγαπάς. Οι άνθρωποι που δεν έχουν κάτι πάνω τους να θαυμάσεις (πχ το χιούμορ τους, την αξιοπρέπειά τους, την ορθότητα του λόγου τους, την ομορφιά τους κτλ) σου φαίνονται βαρετοί για να ασχοληθείς μαζί τους.
Ο θαυμασμός όμως μπορεί να μην κρατήσει για πολύ καιρό. Εξαρτάταται από 3 παράγοντες: 1) αν τα κριτήρια του θαυμασμού είναι πρόχειρα καθορισμένα. Δηλαδή άμα στην ουσία θαύμαζες κάποιον για έναν λόγο, που στην ουσία δεν άξιζε τη βαρύτητα που του έδωσες καθώς δεν ήταν τόσο μοναδικός. 2) άμα υπάρξει απομυθοποίηση εξ' αιτίας κάποιου περιστατικού. Μπορείς π.χ. εύκολα να το παίζεις αξιοπρεπής και αξιόπιστος στα λόγια αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να το εφαρμόσεις στην πράξη και 3) αν στην ουσία δεν θαύμαζες τον άλλο, αλλά θαύμαζες τον εαυτό σου όταν ήσασταν μαζί.
Δεν ξέρω άμα έχω δίκιο ή άδικο αλλά ήταν η εξήγηση που κατέληξα και πληρούσε αρκετές από τις ιδιότητες που έχω στο μυαλό μου για τις ανθρώπινες σχέσεις. Το σίγουρο είναι πως αυτή η ανάρτηση θα συνεχιστεί κάποια στιγμή, σύντομα...

DIE HARD, FUCK HARD

Respect στον Lajoie. Ο μόνος τρόπος για να δείξεις σε ορισμένους πόσο γραφικοί είναι και βλακώδη συμπεριφορά έχουν, είναι να υιοθετήσεις την βλακεία τους σε υπερθετικό βαθμό.

I KILL PEOPLE


SHOW ME YOUR GENITALS

ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΑΣΤΟΥΡΑ 2

Δεν φοβάμαι να πεθάνω. Δεν φοβάμαι πιστευώ κανέναν σωματικό πόνο. Το μόνο που θα με πείραζε άμα πέθαινα, θα 'ταν αυτά που θα άφηνα πίσω μου, και κυρίως η στεναχώρια των ανθρώπων που με αγάπησαν.
Ο συναισθηματικός πόνος είναι αυτός που σιγοκαίει όλο μου το είναι. Εγώ είμαι μια ιδέα, ένας χαρακτήρας. Και οι ιδέες και οι χαρακτήρες δεν υπόκεινται υλικές φθορές όπως ο θάνατος. Ζούνε πάντα στα μυαλά εκείνων που συναναστράφηκαν μαζί τους. Οι συναισθηματικές όμως φθορές μπορούν να τις διαλύσουν. Να φέρουν τον άνθρωπο σε σημείο να ξεχάσει τον χαρακτήρα του. Να πουλήσει τις ιδέες του. Και εκεί φαίνεται πια πόσο ισχυρή προσωπικότητα είναι.
Θέλω να κάνω ένα μπάσιμο που εσκεμμένα αγνοώ επιδεικτικά ως τώρα. Ένα μπάσιμο που απέφευγα να κάνω στην έως τώρα ζωή μου. Τα πρέπει μου, μού απαγορεύουν να το κάνω. Το θέλω όμως όχι.
Οπότε τώρα φοβάμαι. Φοβάμαι τον συναισθηματικό πόνο.
Δεν πειράζει όμως. Άμα η σωματική υγεία οδηγεί στην επιβίωση, η συναισθηματική οδηγεί στη ζωή. Και πριν από είκοσι χρόνια γεννήθηκα για να ζήσω . Γενναίος είναι αυτός που κατάφερε να κυριαρχήσει στους φόβους του.
Ας αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν όπως τα νιώθουμε, χωρίς άγχος.
CARPE DIEM

SPIN

Τρίτος νόμος του Νεύτωνα. Κάθε δράση έχει και μία αντίδραση. Οπότε ο μόνος έγκυρος τρόπος για να ελέξεις ή ακόμα και να προβλέψεις το μέλλον σου, είναι να γνωρίζεις την δράση σου.
Κάθε ενέργεια που κάνεις έχει ένα αποτέλεσμα, και όλες οι ενέργειες μαζί συνδέονται με ένα μαγικό τρόπο, δημιουργώντας μία αλυσίδα, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί μία αλυσίδα αποτελεσμάτων. Δεν μπορείς να αλλάξεις μία μεμονωμένη ενέργεια, κάτι στο παρελθόν σου, χωρίς να αλλάξει σημαντικά το μέλλον σου.

Ταινία μικρού μήκους. SPIN. Πάρα πολύ καλή (με χάλασε βέβαια λίγο το τέλος).

SPIN

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ

Δεν υπάρχει έρωτας με πρέπει. Άμα νιώθεις ότι βάζεις πρέπει στη σχέση σου τότε αυτή αργά ή γρήγορα θα καταντήσει μονότονη και βαρετή. Και σίγουρα αυτή η σχέση δεν θα διέπεται από έρωτα.
Ο έρωτας είναι συναίσθημα, το πρέπει είναι λογική. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι ερωτευμένος και να σκέφτεσαι τι πρέπει να γίνει στη σχέση σου. Μόνο ένα πράγμα πρέπει να γίνει. Αυτό που νιώθεις. Σαφώς μπορείς να βάζεις όσα πρέπει θες στη σχέση σου. Απλά θα λες ότι περνάς καλά (μέχρι να βαρεθείς αργά ή γρήγορα), και δεν θα λες ότι αυτή η σχέση είναι ο έρωτας της ζωής σου.
Αντίστοιχα, στους φίλους χωράνε πρέπει. Στους κολλητούς όχι. Στους κολλητούς κυριαρχεί η αγάπη. Δεν σκέφτεσαι τι θα κάνεις με τους κολλητούς σου με βάση το πρέπει αλλά με βάση το πως θα περάσετε καλά και το πως νιώθετε εκείνη τη στιγμή. Στους απλούς φίλους μπορείς να βάλεις μέσα και το πρέπει, αλλά εκεί δεν υπάρχει αγάπη.
Μπορώ να κάνω μία πολύ μεγάλη τρέλα για τα δεδομένα της λογικής μου για έναν έρωτα ή έναν κολλητό. Έτσι και αλλιώς αυτοί είναι που τρέχουν μαζί σου και πατάνε τον ίδιο δρόμο με τις ίδιες λακούβες.
Έτσι και αλλιώς το πρέπει είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο, και έχει άμεση σύνδεση με εγωκεντρικά κριτήρια. Διαφορετικά πρέπει βάζεις εσύ και διαφορετικά ένας άλλος. Όμως αγάπη και έρωτας και γενικά σχέση είναι έννοιες που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το εγώ.

ΜΠΆΝΤ ΜΠΌΥΣ ΦΟΡ ΛΆΙΦ

Τα καλά παιδιά με την έννοια που υπήρχαν έως τώρα τελειώσαν μάγκες. Όσοι λίγοι έμειναν πρέπει να υιοθετήσουν ένα νέο στιλ. Πιο άγριο. Πιο μπρούταλ.
Δεν είναι ανάγκη όμως πια να κολλήσουν σε στερεότυπα τύπου Μπρους Γουίλλις στο Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει, ούτε Σβατζενέγκερ στον Εξολοθρευτή. Εννοείται επίσης πως πρότυπα μαύρου pimp και hustler, βλέπε 50cent, απορρίπτονται!
Η τεχνολογία έχει κάνει άλματα προόδου. Πλέον ΕΝΑ είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΤΙΛ. Καλό παιδί με κακούς εξοπλισμούς.
Αρχίζουμε.
Εξοπλισμός Νο1 : Γυαλιά Βιαστή



Εξοπλισμός Νο2 : Μούσια Παιδεραστή



Κορυφαία ε;
Δίνουν το άγριο και σκληρό λουκ που τόσο καιρό επιθυμούσατε. Μπορείται να γίνεται το κακό και επικύνδινο παιδί που θέλατε σε δεύτερα. Και μετά να επιστρέψεται στη νορμάλ ζωή σας, και ας μην είσαστε ούτε Schwantzenegger ούτε Pimp και Hustler.



Τα παραπάνω βίντεο είναι του Jon Lajoie ενός νέου κωμικού με μεγάλη επιτυχία στο ίντερνετ.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Facebook. Και ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Γκρούπ στο facebook με τίτλο : Demanding the return of the Parthenon Marbles to their rightful place. Μέλη 82.036. Εδώ είμαστε. Πάντα με απασχολούσε αυτό το θέμα. Από όταν είχα πρωτοφτιάξει προφίλ στο facebook τέτοιου είδους γκρούπ με είχαν προβληματίσει. Γκρούπ που κράζουν κόμματα και πολιτικές παρατάξεις, που τίθονται υπέρ ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά της φτώχιας και των ανισοτήτων, που καταδικάζουν κτηνωδίες, γκρούπ που προτείνουν και απαιτούν ηλεκτρονικές επαναστάσεις.
Και εδώ είναι η απορία μου. Υφίσταται ο όρος ηλεκτρονική επανάσταση; Αυτό το είδος ηλεκτρονικής επανάστασης κάνει καλό ή τελικά είναι μία αποπλάνηση που συντηρεί το ίδιο το σύστημα; Είναι αλήθεια ή ψέμα άραγε; (το ερώτημα που χτυπά όλη την "κοινωνική ζωή" του facebook). Οι άνθρωποι που το στηρίζουν πάντως, ενεργητικά ή παθητικά, όπως είδαμε παραπάνω είναι χιλιάδες. Και αυτό το γκρούπ και άλλα πολλά του είδους του.
Με τον όρο ενεργητικά μέλη εννοώ όλους τους ανθρώπους που από τη στιγμή που γίνονται μέλη αυτού και του κάθε γκρούπ θεωρούν ότι όντως συμβάλλουν στην καταπολέμηση του προβλήματος. Παθητικά μέλη αντίθετα είναι εκείνα που απλά γίνονται μέλη χωρίς κάποιο λόγο, απλά επειδή έτσι θέλουν. Μπορεί και να συμφωνούν με το αίτημα του γκρούπ αλλά δεν τους απασχολεί παραπάνω η πορεία της "ηλεκτρονικής τους επανάστασης".
Τί ισχύει τελικά εδώ;;; Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα. Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει επανάσταση από το facebook και ακόμα γενικότερα από το διαδίκτυο;;
Ανέκαθεν οι επαναστάσεις γινόντουσαν στο δρόμο. Απλά τώρα οι ιδέες προϋπάρχουν και διαδίδονται στο διαδίκτυο. Εκεί τουλάχιστον έχω καταλήξει. Όσα μέλη και αν γεμίσει το γρούπ που ανέφερα δεν πιστεύω πως θα υπάρξει περίπτωση ποτέ να συμβάλλει στο να επιστρέψουν τα μάρμαρα στην Ελλάδα. Ίσα ίσα που μπορεί να συμβάλλει στην διαιώνηση της κατάστασης καθώς κάποιοι ίσως να θεωρούν πως έτσι όντως δρούν υπέρ του προβλήματος ενώ στην ουσία παραμένουν αδρανείς.
Πάντως η ύπαρξη του και η συνεχής αύξηση των μελών του κρατάει πάντα το θέμα "ζωντανό". Δεν ξεχνιέται θέλω να πω. Αν αναλογιστούμε πως και στο μέλλον το facebook θα συνεχίσει να γεμίζει με νέους χρήστες με τον ίδιο ρυθμό, η επαφή (έστω και μόνο οπτική μέσω εικόνων) όλο και περισσότερων ανθρώπων με τέτοια θέματα σίγουρο είναι πως θα τα κρατά σε μία ντεμί-επικαιρότητα και ίσως και να ευαισθητοποιήσει και αρκετούς ανθρώπους.
Είναι το διαδικτυακό φαινόμενο. Σου δίνονται τα ερίσματα και εσύ κρίνεις πως θα τα χρησιμοποιήσεις. Πιο παλιά δεν υπήρχε τέτοια ενημέρωση. Ούτε βέβαια τόση προπαγάνδα. Αλλά τα πάντα είναι στο χέρι του δέκτη. Αυτός είναι που θα καθορίσει αν το facebook και το κάθε facebook για αυτόν είναι αλήθεια ή απλά μία αυταπάτη.

ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΑΣΤΟΥΡΑ 1

Είχα να γράψω καιρό. Γράφω τώρα που έχω γυρίσει από βόλτα και είμαι με την οδοντόβουρτσα στο στόμα! Και γράφω γιατί άρχισε ξανά να γίνεται μία αλλαγή στη ζωή μου.
Οι αλλαγές κάνουν καλό. Γενικά να μην σου γίνεται κάτι ρουτίνα. Να υποδέχεσαι ευχαρίστως μία καινούρια πρόκληση και εμπειρία στη ζωή σου.
Είχα μπει σε ένα πλάνο παρακολούθησης της σχολής μου, γυμναστικής και εξόδων τόσο καιρό. Μπορώ να πω ότι το απολάμβανα. Μέσα στο τελευταίο μήνα αρχικά προστέθηκαν τα μαθήματα γερμανικών (που ήρθαν κυριολεκτικά από το πουθενά). Ήταν δύσκολο να πάρω την απόφαση να τα ξαναξεκινήσω, παρ' όλα αυτά το 'κανα, και ως τώρα δεν μετανιώνω. Αν και ζορίζομαι πολύ για να πω την αλήθεια.
Επίσης μέσω των αλλαγών γνωρίζεις συνέχεια νέα πρόσωπα. Νέα πρόσωπα που σου αποκαλύπτουν κι άλλα στοιχεία για τον εαυτό σου που αγνοούσες. Νέα πρόσωπα που δίνουν χρώμα στη ζωή σου και σε κάνουν να ξυπνάς χαρούμενος κάθε πρωί.
Αυτή η διαρκής αλλαγή είναι η φρεσκάδα που διατηρεί τον εαυτό σου ζωντανό. Κούραση θα υπάρξει, αλλά σίγουρα θα υπάρξει και άφθονος χρόνος για ξεκούραση.
Έτσι κι αλλιώς όμως, για αυτήν την κούραση ζούμε, και αυτή η κούραση είναι που μας γεμίζει συναισθήματα.

CHICKEN ALA CARTE

Ανέκαθεν μου άρεσαν οι ταινίες μικρού μήκους. Οι εύστοχες ειδικά. Εκείνες που με 5 λεπτά που διαρκεί το βίντεο, μπορούν να σου περάσουν τόσα μηνύματα και να σου εξάψουν τόσα συναισθήματα όσο 10 ταινίες του Hollywood μαζί.
Είναι μικρές και δεν απαιτείται ιδιαίτερο χρηματικό κεφάλαιο για την παραγωγή τους. Αυτό τις κάνει να δίνουν σημασία στο νόημα, σε μία κεντρική ιδέα, παρά σε άλλους παράγοντες εντυπωσιασμού (γνωστοί ηθοποιοί, πλούσια εφέ κτλ).
Οι ταινίες μικρού μήκους είναι τέχνη.
Το Chicken Ala Carte είναι ένα από αυτά τα έργα τέχνης. Κέρδισε το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας στον ομώνυμο διαγωνισμό του Βερολίνου. Δείχνει.... Δείχνει αυτό που σας βγάζει εσάς, ό,τι σας κάνει εσάς να αισθάνεσθε. Ποτέ δεν μ' άρεσε στο Λύκειο, το "τι θέλει να πει εδώ ο συγγραφέας/ποιητής"...
Τα Prof Lego MiniCinemas παρουσιάζουν: (:P)

Chicken Ala Carte

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

Ήρθε το Πάσχα. Όχι δεν το έφερε και αυτό η Θώδη (είπαμε αυτή φέρνει μόνο την άνοιξη, πόσα πράγματα θα κάνει;;!). Το Πάσχα το έφερε ο ΑΝΤ1 για άλλη μια χρονιά.
Ναι καλά καταλάβατε, ξεκίνησε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Και όχι μόνο. (Ξανα)ξεκίνησαν όλα τα συναφή (Κλεοπάτρα, Μονομάχος, Σπάρτακος κτλ). Όσες ρωμαϊκες ταινίες είχαν τα κανάλια τις βάζουν τώρα μαζεμένες. Και άμα τους τελιώσουν θα βάλουν κάτι άλλο πάλι με χιτώνες! Έστω και αν πρόκειται για επίδειξη μόδας (καλά το star το φαντάζομαι από τώρα- αποκλειστικό: ο τζόν τζόν ντυμένος εκατόνταρχος στη Μύκονο!)

Τέλος πάντων! Άλλο είναι το θέμα σήμερα. Ναι πασχαλινό και αυτό αλλά ελαφρώς πιο μοντέρνο.... χωρίς χιτώνες.
Βρήκα αρκετές παραλλαγές του μυστικού δείπνου (του γνωστού έργου τέχνης του L. Da Vinci) οι οποίες τα σπάνε! Ακολοθούν ορισμένες καλές.


1.Ο Μυστικός Δείπνος του Μίκι Μάους
















2. Ο Μυστικός Δείπνος των Simpsons













3. Ο Μυστικός Δείπνος του Superman















4. Ο Μυστικός Δείπνος του Sesame Street

















5. Ο Μυστικός Δείπνος του Star Wars












6. Ο Μυστικός Δείπνος του Hollywood









7. Ο Μυστικός Δείπνος των Macdonalds













8. Ο Μυστικός Δείπνος των Lego













9. Ο Μυστικός Δείπνος των φετιχιστών



















10. Ο Μυστικός Δείπνος του Ταραντίνο


















11. Ο Μυστικός Δείπνος των Τζογαδώρων













12. Ο Μυστικός Δείπνος των Looney Tunes
















και 13. Ο Μυστικός Δείπνος της Nintendo














Χριστός Ανέστη! (να δούμε πότε θα πούμε ΠΑΟ Ανέστη βέβαια.........)

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Πρόκειται για ένα τρομερό κομμάτι. Ένα καταπληκτικό τραγούδι. "Το παραμύθι" των FF.C. (Fortified Concept) το οποίο γράφτηκε πριν από μια δεκαετία, είναι τέχνη. Δέκα χρόνια μετά παραμένει επίκαιρο. Για τους γνώστες της ελληνικής χιπ χοπ σκηνής θεωρείται ένα από τα καλύτερα κομμάτια. Δυστυχώς ουδέποτε έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε, αναγνώρισης που απολαμβάνουν σήμερα άλλα κομμάτια με εφυή στίχο "Μαζί μου ασχολείσαι πόσο μαλάκας είσαι" ή "Φέρθηκες σκάρτα και γω σου τα πα, σου βγάζω άλλη μια φορά κόκκινη κάρτα", δείγμα της μίζερης εμπορικής πραγματικότητας μας.

Ευχαριστώ στον Γιώργο που μου υπέδειξε αυτό το αντι-εμπορικό τραγούδι.








"Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι, ότι αυτό που λέγεται φιλία υπάρχει και ζει σε αυτόν τον πλανήτη,
μου είχαν πει και για κάτι σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία, και να με πιστός σε ιδανικά όπως πατρίδα οικογένεια θρησκεία,
μου είχαν πει για μια γενιά εκεί γύρω στο 60 με 70, για μια επανάσταση που αν χρειαζόταν η γενιά μου θα έκανε τα ίδια,
μου είχαν πει και για κάτι παράξενους με καπέλο και μπλε στολή, αυτοί θα με έσωζαν αν κάποιος κλέφτης στο σπίτι μου μέσα είχε μπει,
μου είχαν πει για μία χούντα και για μία αριστερά, μου παν για κάποιες χαμένες πατρίδες και 400 χρόνια σκλαβιά,
μου 'παν ότι είμαι τυχερός γιατί τώρα έχουμε δημοκρατία, για κάτι που το λέγαν σοσιαλισμό και έμοιαζε με ελευθερία,
μου 'παν τα πράγματα έχουν αλλάξει για την δική μου την γενιά, και αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά,
μου 'παν να βάλω γρήγορα μυαλό και να συμβιβαστώ γιατί κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αν το ψάχνω θα το βρω...

Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι, μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν διδάξει μια ιστορία, τώρα μου την λένε αλλιώς μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι, μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν διδάξει μια ιστορία, τώρα μου την λένε αλλιώς μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Τώρα όμως που μεγάλωσα το παραμύθι έχει αλλάξει, δεν φοβάμαι πια τους εχθρούς μου γιατί οι φίλοι μου με έχουνε κάψει,
και εκείνο το σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία, έχει καταντήσει γραφικό και ανήκει πια στην ιστορία,
και όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά, την κάνει μέσα από ακρίβα αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά,
και αυτοί οι παράξενοι που λέγονται αστυνομικοί, είναι οι περισσότεροι ίδιοι κλέφτες και επικύνδινα κομπλεξικοί,
τώρα όλες οι πολιτικές παρατάξεις έχουνε γίνει ένα, η εξουσία είναι γλυκιά και ελκυστική για τον καθένα,
εμείς δεν βιώσαμε τον πόλεμο, ούτε την δικτατορία, μήπως φταίει τελικά αυτό που δεν νιώθω ακόμα ελευθερία,
και αμφισβητώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για μας,
έχουμε υλικά αγαθά αλλά μας λείπουνε άλλα πολλά,
μου λείπει κάτι αληθινό να μπορώ να πιστέψω άφοβα σε αυτό, νιώθω πως έχω γεράσει πριν προλάβω να μάθω να ζω ...

Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι, μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν διδάξει μια ιστορία, τώρα μου την λένε αλλιώς μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι, μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν διδάξει μια ιστορία, τώρα μου την λένε αλλιώς μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Δώσε μου φώτιση Θεέ μου υπάρχει έθνικη συσκότιση, χιλιάδες τα χτυπήματα σε κάθε μου ανόρθωση,
ή ο κόσμος έχει αλλάξει ή δεν τον έμαθα ποτέ, πουτανιά ψέμα και απάτη θεωρούνται κυριλέ,
κάποτε πίστεψα σε κάτι και μία ιδεολογία, πίστεψα στην μουσική μου, σαν να ήτανε θρησκεία,
τώρα πια με το χιπ χοπ κάνουν στριπτίζ μες στα πορνεία, ζούσα χρόνια μέσα στο ψέμα τώρα νιώθω αηδεία,
ένα μάτσο εγωπαθείς και επιεικώς κωλόπαιδα, μια παράσταση κλισέ αρνητικά όλα τα πρότυπα,
άμα κάτι δεν μου κάνει απλώς φεύγω μακρία, δεν ανήκω σε κανέναν δεν ανήκω πουθενά,
ο κόσμος έχει μολυνθεί δεν τον νοιάζει πια η αλήθεια, είναι λέξη ντεμοντέ η ψευτιά τού έγινε συνήθεια,
η παράδοση πεθαίνει, η Ελλάδα που να ζεί, βάλανε στο φέρετρο της ευρωπαϊκή επιγραφή,
η Μασονεία αλωνίζει μέσα στην ελληνική βουλή, σοσιαλισμός και χούντα τώρα γίναν ασορτί,
ψεύτικες δημοσκοπήσεις και αλλοδαποί σε απογραφή, μα η κυβέρνηση θέλει ψήφους πρέπει από κάπου να τους βρει,
σάπια λόγια και ιδέες, η πουτανιά σαν αρετή, και μετά τα δεκαπέντε η παρθενιά είναι ντροπή,
τι πειράζει όμως αυτό τώρα είμαστε Ευρωπαίοι, ψάξε να βρεις τον αντρισμό σου σε ένα αμάξι που να λέει,
βρες και ένα καλό τσουλί να συμπληρώσει την εικόνα, γίνε λίγο κουνιστός στην Ευρώπη είναι μόδα,
ας χαρούμε χωρίς λόγο έχουμε 21ο αιώνα, αν το ήξερε τότε ο Σωκράτης θα είχε αλλάξει χώρα ...

Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι, μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν διδάξει μια ιστορία, τώρα μου την λένε αλλιώς μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν πει ένα παραμύθι, μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου είχαν διδάξει μια ιστορία, τώρα μου την λένε αλλιώς μα εγώ μαθαίνω στην πορεία."

Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ

Κάνω αυτές τις μέρες μία εργασία για το πανεπιστήμιο. Ο τίτλος της; Κατεργασία καλουπιών για φακούς επαφής (contact lense mould). Ενδιαφέρον μου ακούστηκε και όντως είναι. Και πολύ μάλιστα. Όπως όμως έψαχνα να βρω υλικό και να καταλάβω τι παίζει, βρήκα ένα άρθρο που μου άφησε άφωνο. Τελικά φτάσαμε ως εκεί; Και γω που νόμιζα ότι αυτά γίνονται μόνο στο Minority Report του Tom Cruise ...

Το άρθρο (στα ελληνικά εδώ) αναφέρεται στην ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον που κατάφερε να εισάγει ένα ηλεκτρονικό κύκλωμα και LED's εντός φακών επαφής. Αν και αυτοί δεν είναι ακόμη πλήρως λειτουργικοί, η έως τώρα ανάπτυξη δείχνει πως μελλοντικές εφαρμογές όπως η αναπαραγωγή streaming video κατευθείαν επάνω στο μάτι, είναι εφικτές. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να δώσουν στον άνθρωπο μια υπερόραση ή και για πιο πρακτικούς λόγους, όπως για βοήθεια σε ανθρώπους με προβλήματα όρασης, ακόμη και σαν έναν τρόπο για να σερφάρουμε στον web ενώ βρισκόμαστε στον δρόμο..

Οι φακοί αυτοί δοκιμάστηκαν σε κουνέλια για πάνω από 20 λεπτά, χωρίς να παρουσιαστεί κάποια ανεπιθύμητη επίδραση. Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, τα υλικά αυτών των φακών επαφής δεν θα παρενοχλούν την όραση αυτών που τους φοράει.

ΓΡΑΜΜΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ!

Έχω εξεταστική. Δυστυχώς. Και αυτή τη φορά διαβάζω. Θέλω να κάνω διακοπές φέτος το καλοκαίρι και να μην χρωστάω πάλι τα πάντα όλα, το 'να τ' άλλο... Διάβασμα και πάλι διάβασμα... Ως τώρα έχω δώσει ένα και μάλλον έχω κοπεί με 4... Γαμώτο... Τέλος πάντων έχουμε μέλλον ακόμα.

Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τη μιζέρια της εξεταστικής και ας δούμε ένα email που διάβασα και μου 'φτιάξε το κέφι.

Αγαπητό PC- Solutions,



Πέρσι, έκανα αναβάθμιση από το Αρραβωνιαστικός 5.0 στο Σύζυγος 1.0 και παρατήρησα πως το καινούριο πρόγραμμα άρχισε να κάνει αναπάντεχες αλλαγές στα λογιστικά φύλλα, περιορισμένη πρόσβαση στις εφαρμογές λουλουδιών και χρυσαφικών που παλιότερα, στην έκδοση Αρραβωνιαστικός 5.0, δούλευαν απρόσκοπτα.

Επίσης, το Σύζυγος 1.0 απεγκατέστησε πολλά άλλα πολύτιμα προγράμματα όπως το Ρομαντικός Περίπατος 9.9 και εγκατέστησε ανεπιθύμητα Popups, όπως τα Champions League 5.0 και Κυριακή στα Γήπεδα 8.0.

Το Διάλογος 1.3 δεν τρέχει πια ενώ το Καθαριότητα 2.6 προκαλεί κολλήματα και κατάρρευση του συστήματος.

Προσπάθησα να τρέξω το Μουρμούρα 5.3 GOLD edition.... αλλά εις μάτην.

Μια απελπισμένη γυναίκα.



AΠΑΝΤΗΣΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ:

Αγαπητή 'Απελπισμένη γυναίκα':

Έχε υπ' όψιν πως το Αρραβωνιαστικός 5.0 είναι ψυχαγωγικό πακέτο ενώ το

Σύζυγος 1.0 είναι λειτουργικό σύστημα, με απαιτήσεις από τον χρήστη.

Προσπάθησε να δώσεις την εντολή C:\Nomiza_pws_me_agapouses.exe και εγκατέστησε το Δάκρυα 6.2 σε original έκδοση.

Λογικά, το Σύζυγος 1.Ο θα εκκινήσει αυτόματα τις εφαρμογές Ενοχή 3.0 και Λουλούδια 7.0 σε random λειτουργία.

ΠΡΟΣΟΧΗ

* Υπερβολική χρήση του παραπάνω προγράμματος μπορεί να προκαλέσει την κλήση των screen saver Κατσούφικη Μουγκαμάρα 2.5 και Μπύρα 6.1 (Το Μπύρα 6.1 ίσως προκαλέσει την αναπαραγωγή WAV αρχείων τύπου 'Δυνατό ροχαλητό', που καταργούνται μόνο με επανεκκίνηση).


* Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει εγκατάσταση του Πεθερά 1.0 και μην σκεφτείτε καν να τρέξετε τα βοηθητικά αρχεία Εραστής 2005 BETA και Γκόμενος 3.8 unregisterd (δεν είναι συμβατά με το Σύζυγος 1.0 και μπορεί να προκαλέσουν κατάρρευση του συστήματος και πλήρη καταστροφή του λειτουργικού).

Συνοψίζοντας, το Σύζυγος 1.0 είναι ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, αν και με περιορισμένη μνήμη που χρειάζεται κάποιο διάστημα για να εμπεδώσει μερικές καινούριες εφαρμογές.

Σκεφτείτε σοβαρά την απόκτηση συνοδευτικών προγραμμάτων που θα βελτιώσουν την απόδοση του σημαντικά. Συστήνουμε το Ζεστό Φαΐ 3.0 με autoupdate με την επιλογή 'εκτέλεση κατά την εκκίνηση'

Με εκτίμηση - Ο admin STEL500


Εμένα μ' άρεσε. Ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα.
Ένα μπράβο στη Μάρω που πέρασε ένα πολύ δύσκολο μάθημα και τώρα θα πάει εράσμους.
Ένα γειά στον φίλο Tominho και τον Πετράν που ακούω τώρα την εκπομπή του.
Και τώρα επανερχόμαστε σε ρυθμούς διαβάσματος ...

ΕΜΕΙΣ;; ...ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Το βίντεο που ακολουθεί το βρήκα (που αλλού) στο youtube και πραγματικά ήταν ένα από τα πιο γεμάτα σε νόημα βίντεο που έχω δει. Έχω βρει και άλλα, μα θα τα ποστάρω κάποια άλλη στιγμή.

Είναι ένας ετήσιος διαγωνισμός χορού ( CCTV9 international, beijing ) και το ζευγάρι που θα δείτε κέρδισε το πρώτο βραβείο. Το τρομερό της υπόθεσης είναι πως στο συγκεκριμένο ζευγάρι, ο χορευτής έχει χάσει το ένα του πόδι και η ντάμα του το ένα της χέρι σε αυτοκινητιστικό δυστήχημα.

Ο χορός τους δείχνει πως η αμοιβαία υποστήριξη, η φιλία, το ελεύθερο από τους περιορισμούς της φύσης πνεύμα μπορούν να μας κάνουν εμάς τους ίδιους χαρούμενους και την ζωή μας πολύ πιο εύκολη.





Τα πόδια τα έχουμε για να πάμε και όχι να φεύγουμε... Και τα χέρια όχι για να παίρνουμε αλλά για να αγκαλιάζουμε ...

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ!

Παγκόσμια διάκριση για το blog μας το οποίο ανακυρήχθηκε ως ένα εκ των κορυφαίων για το 2008!



Άπειροι αναγνώστες μην κάνετε τον κόπο και γεμίσετε πάλι το email μου με άπειρα email για συγχαρητήρια. Το βραβείο είναι όλο δικό σας!


Και σοβαρά τώρα, το παραπάνω βίντεο το έφτιαξα στο site αυτό το οποίο μου χάρισε άπειρες (τώρα κυριολεκτικά!) στιγμές γέλιου, την ώρα που έπρεπε να διαβάζω για την εξεταστική...

A GENTLE ECHO ON WOMAN

Πρόκειται για το πιο εύστοχο χιουμοριστικά ποίημα που έχω διαβάσει
για τις γυναίκες. Είναι ένας διάλογος μεταξύ του Sepherd και
της ίδιας του της ηχούς, με θέμα τις γυναίκες!!!
Οι απαντήσεις που δίνει η ηχώ είναι όλα τα λεφτά!



ΤΙΤΛΟΣ:     A Gentle Echo on Woman

ΠΟΙΗΤΗΣ:    Jonathan Swift
    

A Gentle Echo on Woman

In The Doric Manner

Shepherd.  Echo, I ween, will in the woods reply,

         And quaintly answer questions: shall I try?

Echo.                                         Try.

Shepherd.  What must we do our passion to express?

Echo.                                         Press.

Shepherd.  How shall I please her, who ne'er loved before?

Echo.                                         Before.

Shepherd.  What most moves women when we them address?

Echo.                                         A dress.

Shepherd.  Say, what can keep her chaste whom I adore?

Echo.                                         A door.

Shepherd.  If music softens rocks, love tunes my lyre.

Echo.                                         Liar.

Shepherd.  Then teach me, Echo, how shall I come by her?

Echo.                                         Buy her.

Shepherd.  When bought, no question I shall be her dear?

Echo.                                         Her deer.

Shepherd.  But deer have horns: how must I keep her under?

Echo.                                         Keep her under.

Shepherd.  But what can glad me when she's laid on bier?

Echo.                                         Beer.

Shepherd.  What must I do when women will be kind?

Echo.                                         Be kind.

Shepherd.  What must I do when women will be cross?

Echo.                                         Be cross.

Shepherd.  Lord, what is she that can so turn and wind?

Echo.                                         Wind.

Shepherd.  If she be wind, what stills her when she blows?

Echo.                                         Blows.

Shepherd.  But if she bang again, still should I bang her?

Echo.                                         Bang her.

Shepherd.  Is there no way to moderate her anger?

Echo.                                         Hang her.

Shepherd.  Thanks, gentle Echo! right thy answers tell

         What woman is and how to guard her well.

Echo.                                         Guard her well.

ΤΙ ΚΑΤΕΒΑΣΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΑΣ;;;

Ωχ αμάν. Τι κατέβασε ο άνθρωπας;;; Νερό να 'ταν πιο αργά θα το έπινε. Και είναι και μικρό παιδί! Έτσι εξηγείται η ατάκα Έλληνα ιδιοκτήτη μπυραρίας πως παραμονές τελικού Champions League πρόπερσυ 3 Άγγλοι κατανάλωσαν 75 ΛΙΤΡΑ ΜΠΥΡΑΣ!!!

More Funny Videos

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΟΣ ... ;

Δέχτηκα ένα email αυτές τις μέρες. Αφορούσε τον πόλεμο στη Παλαιστίνη. Δεν κάνω forward συχνά αλλά αυτή τη φορά η φράση "please forward" με βρήκε απόλυτα σύμφωνο, και αποφάσισα μάλιστα να το κάνω post και στο blog. Και πρέπει να ομολογήσω πως είναι ίσως το πιο δύσκολο post που έχω κάνει. Οι εικόνες που ακολουθούν είναι αληθινές και σοκαριστικές για τα "παραμυθένια" μάτια.


THE GRANDCHILDREN OF HOLOCAUST SURVIVORS FROM WORLD WAR II ARE DOING TO THE PALESTINIANS EXACTLY WHAT WAS DONE TO THEM BY NAZI GERMANY.




BUILDING WALLS & FENCES TO KEEP PEOPLE IN PRISONS













CHECK POINTS NOT TO ALLOW PEOPLE BASIC FREEDOM OF MOVEMENT








ARRESTS & HARASSMENTS











DESTROYING HOMES & LIVELIHOODS









GIFTS (WITH LOVE) FROM THE CHILDREN OF PEACE-LOVING & CIVILIZED COUNTRIES














THE CLASSIC PROPAGANDA MACHINE - YOU WILL FIND THE PICTURE IN BLACK & WHITE IN ALL AMERICAN AND SOME OTHER WESTERN COUNTRIES HISTORY BOOKS, ENCYCLOPAEDIAS, LIBRARIES, MUSEUMS. THAT DEPICTS A YOUNG JEWISH BOY WITH HIS HANDS UP WHILE NAZI TROOPS POINT THEIR GUNS AT HIM AND HIS FAMILY IN ORDER TO EXPEL THEM FROM THEIR HOMES. (IT'S SUPPOSED TO MAKE YOU SYMPATHIZE WITH THE VICTIMS & TO SUPPORT THEIR CAUSE FOR JUSTICE & A HOMELAND)
THE ISRAELIS PRACTICE THE SAME TACTICS



Τα συμπεράσματα δικά σας ...

Άραγε θα είναι διαχρονικό το Imagine ;